Het leed dat incontinentie heet

HOU op.. STOP met mij aan het lachen maken, want ik PIES weer in mijn BROEK! Letterlijk, niet het figuurlijke in je broek pissen van het lachen. ''Ohh, je meent het echt, sorry!''
Nee joh, ik maak een grapje. Die natte vlek in mn broek, ach, die voel alleen ik. 
Want ja, je leert je er wel op te kleden. Vooral zwart dus ;-)

Ik kan me nog goed herinneren hoe ik eindelijk zelfstandig uit bed wist te klauteren een paar dagen na mijn bevalling. 
Plassend deed ik staand boven het toilet, want zitten ging echt niet met die knip. 
(Het gevoel dat alles wat daar beneden zit onder hoogspanning kwam te staan en naar buiten wilde met gruwelijk geweld)
Ik denk dat ik daardoor de eerste dagen mijn urineverlies niet heb opgemerkt. 
Maar die dag dat het me dus zelf lukte, schrok ik me wild. Ik voelde ineens wat lopen. Ik dacht nee toch...
Zo nodig moest ik toch niet.. Na alle vragen van de kraamverzorgster ''Voel je op tijd dat je moet plassen'' ''Kun je het ophouden totdat je bij het toilet bent'' etc. kon ik allemaal volmondig beantwoorden met ja.
Maar goed, nu had ik dus niet het gevoel dat ik moest plassen. Dus had ik ook niet het idee dat ik op moest houden totdat ik bij het toilet aan was gekomen. Ik schaamde me rot. De dagen erna werd het alleen maar erger. 
Zodra ik er even niet aan dacht (als ik bijvoorbeeld net wakker was) en stapte uit bed, dan was het weer feest.
En lachen, oh jeetje, dat hoefde ik al helemaal niet te proberen! Dan was het ook tijd voor een waterval.
Niesen? Dat durfde ik niet eens.. Dan was ik wederom bang dat alles er met grof geweld uit zou willen komen down under.

Ze vertelde me dat het na een tijdje weer beter zou worden. Dat mn bekkenbodemspieren weer moesten aansterken.
Dat ik een flinke knip naar binnen heb gehad, dat dat ook meespeelde. Oké, ik geloofde het. 
Na een week of 4 durfde ik me ook weer eens goed te wassen daarro beneden. En ik schrok me wederom wild!
Niet alleen het idee of alles eruit wilde komen, zo voelde het daar ook! Ik was gelijk helemaal in paniek.
De volgende dag heb ik meteen de dokter gebeld en die verwees me door naar de fysiotherapeut.
De bekkenbodemtherapeut. Ik kreeg oefeningen om het allemaal weer wat te versterken.
Maar eerlijk is eerlijk, ik ben zo goed in het doen wat me opgedragen word.. Ik deed ze 8 van de 10 keer niet.
En toch ging het uiteindelijk beter. Een eerstegraads verzakking was haar oordeel.
En ook dat alle vrouwen die bevallen zijn dit hebben.
Ik heb er nog een hele tijd last van gehad!

En nu.. 6 maanden na dato, heb ik er nog sporadisch last van.
Tegenwoordig durf ik wel weer te niesen, en hoe hard ik het dan ook probeer aan te spannen daar (gaat vanzelf) toch lukt het niet altijd om droog te blijven. En heel soms verlies ik nog wat als ik opsta na slapen/ontspanning.
(Het lijkt trouwens rond de menstruatie erger te zijn)
Ik heb het geaccepteerd en ermee leren leven. Ik roep dan ook doodleuk: ''Ik pies weer in mn broek hoor..''
Waarop mn partner altijd zo'n vies gezicht trekt. ''Dat hoef ik niet te weten'' snauwde hij de eerste keer.
En sindsdien maak ik er een grap van als het gebeurd, al is het alleen maar om te genieten van zijn gezichtsuitdrukking!