Het leed dat huizen zoeken heet.

Meneer is de deur uit en zit tijdelijk bij zijn zus in huis, ik heb de kinderen beloofd nooit bij ze weg te gaan, weer een baan gevonden, de advocaat is geregeld en eerste gesprekken gehad.

Dat allemaal in twee weken, oké even ademhalen, twee weken geleden was ik nog op zoek naar een huis in Zwitserland, omdat meneer daar een baan kon krijgen en nu mag je opzoek naar een huurhuis. Niet zo gek dat ik af en toe de weg even kwijt ben. Wat ben ik blij dat ik kinderen heb waarvoor ik mijn bed uit moet en eten moet maken. Ohja en de honden niet te vergeten, zo kom ik ook de deur nog uit.

Maar goed, de zoektocht naar een eigen huis, want dit grote huis kan ik onmogelijk met mijn inval baantje betalen. Achter de computer kom ik een hoop telefoonnummers en email adressen tegen. Aan de telefoon zakt mijn enthousiasme om een huis te vinden tot onder het vriespunt. Ik verdien te weinig, ze willen een gezin, wachtlijst van 2 jaar (wat!!!) en ga zo maar door. Misschien urgentie aanvragen dan maar...... mevrouw wordt u mishandeld, nee, u kinderen dan, nee, drugs of drank in het spel, nee, fijn van niet, maar dan kunnen we niets voor u doen. GGGRRRRR moet ik dan straks echt bij mijn ouders intrekken met de kinderen en de honden, ik woon in Nederland, is er dan niemand die me kan helpen.

Conclusie huurhuis gaat het niet worden, helemaal niet toen ik te horen kreeg dat de alimentatie best hoog ging worden, want tja dan heb je teveel inkomsten voor het een en te weinig voor het ander. Jemig wat nu, Stapt uit het niets je vent op en dan kan je niet eens een nieuw leven opbouwen, tuurlijk kan ik het allemaal aan hoor.

Na weer een nacht wakker liggen, ben ik gaan kijken of er misschien een hypotheekje te regelen valt voor een flatje ofzo, want ik wil gewoon een huis en vooral weg hier van alles wat me zo dierbaar is, maar ik niet mag hebben volgens de advocaat, want het huidige huis staat onderwater en meneer blijft erin wonen dus is alles wat van waarde is voor hem, inboedel, spaarcenten, 2 zeilboten, een auto en het huis en dan aan het eind van het lijstje mag ik meneer nog even 20.000 euro betalen, gelukkig zag meneer ook wel in dat dat niet kon en heeft hij dat weg laten halen. Maar dit betekend dus dat hij alles heeft en ik helemaal niets, zucht, altijd mezelf weg gezet zodat hij kon groeien in zijn werk (en hoe) vriendinnen verdwenen omdat meneer niet op, of eigenlijk wilde, passen en mij geen ruimte gaf voor een sociaal leven. Alles alleen gedaan, mezelf 15 jaar opzij gezet en wat krijg ik als dank terug, niets, helemaal niets.

Mijn dochter en zoon en die...... neemt hij mijn nooit van mij af, nooit!!

Maar goed achter de pc kwam ik erachter dat het mogelijk was om een hypotheek af te sluiten. Volgens mij heb ik het wel 10 keer gecontroleerd of dit wel klopte en dan vooral het bedrag. Er zat meer in dan een twee kamer flatje, wat heerlijk zeg. Al mijn moed bij elkaar geraapt en een hypotheekman opgebeld voor een afspraak en daar gaan we weer alle papieren bij elkaar zoeken. Met trillende benen, op naar de beste man.

Wat een lieverd was/is dat, echt ik heb zoveel geluk gehad met deze man. Hij gaf me een lichtpuntje een strohalm om me aan vast te houden en dat heb ik gedaan. Het gaf me zoveel energie dat er een huis gezocht kon worden. Dat ik de hele wereld aan kon en ik me weer blij en vol energie voelde.

Mijn zoektocht naar een huis werd weer leuk!!!