Het is vandaag een mooie dag!

Vliegerlied

De vrolijke noten van de minidisco komen tot in het vakantiehuisje. Snel, ik zou komen kijken. Heb ik alles? Telefoon, geld, Bollo…. We gaan naar het Pannenkoekenrestaurant om Dunya’s verjaardag in stijl af te ronden. Ik kom net op tijd aan bij het terras voor het Vliegerlied. Mooi lied vind ik dat en ik swing een beetje mee:

“En ik vlieg vlieg vlieg als een vlieger
voel me sterk sterk sterk als een tijger
Ik ben zo groot groot groot, als een giraffe zo hoog... hohohoog
En ik spring spring spring als een kangoeroe
en zwem zwem zwem ik kom naar je toe
En neem neem neem je bij de hand, als het mag, en ik lach:

Het is vandaag een mooie dag!”

Versierd huis

De dag begon vroeg. Ik word wakker van de la onder de wastafel die dichtklapt. Verschrikt kijk ik op. Oh Dunya is bij de wastafel. Ze komt weer naast me liggen en is stil. Ik heb nog heel even mijn ogen dicht. Het wilde niet lukken om het filmpje voor Dunya, de diashow met foto’s vanaf mijn zwangerschap tot nu, online te zetten. Ik ben tot twee uur bezig geweest, had al drie keer de herhaling van RTL Boulevard gezien en na allerlei pogingen en foutmeldingen, gaf ik het op. Douchen en naar bed. Half drie lag ik erin. Maar ik verman me en klim over de knuffels heen naar Dunya om haar te feliciteren. “Dag allerliefste grote dochter van mij! Van harte gefeliciteerd met je verjaardag!” zeg ik. Ze lacht een beetje verlegen. “Dank je wel” zegt ze zacht en kijkt dan boven haar hoofd naar de ballonnen die daar hangen. “Heb je toch ballonnen opgehangen?” vraagt ze verrast. Ik had gisteravond gezegd dat ik dat niet zou doen omdat ik niks meegenomen had en geen tijd had om te kopen. “Ja, die ballonnen had ik gistermiddag allemaal al opgepompt en in de andere slaapkamer gelegd. En de slingers lagen in de la!” vertel ik. Ze springt uit bed. “Ik ga de rest van het huis inspecteren!” zegt ze. Ze is blij dat er slingers hangen en ballonnen. “Het ziet er wel heel gezellig uit” zegt ze tevreden.

Speelgoedwinkel

Ik loop door de speelgoedwinkel op zoek naar ik weet niet wat. Een cadeau. Een representatief cadeau voor een meisje van negen. Niet zomaar een meisje. Mijn meisje. En ze verdient een waardig cadeau. Maar ik weet echt niet wat. In mijn tas brandt een cadeaucard van vreugde. In december van de gemeente gekregen, maar omdat het vlak na Sinterklaas was, laten liggen in de la. Knap van me. En nu ga ik m inwisselen. Mijn blik valt op een etui van Top Model. Een knalroze etui, dat glimt. Die is mooi. Als ik die eens vul met allerlei pennen en potloden? En als ik klaar ben maak ik nog een rondje door de winkel. En daar zie ik het staan: de kids secret’s pocket. Een soort virtueel dagboek zie ik vluchtig en spelletjes. Ik pak het voorzichtig op en denk aan de cadeaucard. Het kan. Ik doe het. Dit gaat ze geweldig vinden. Dit is het cadeau dat ik zocht. “Ik heb nog een cadeaucard van de gemeente” zeg ik tegen de verkoopster. “Die hebt u dan lang bewaard!” zegt ze bewonderend.

Emotioneel filmpje

Het uitpakken van de cadeautjes gaat natuurlijk snel. Ze is superblij met haar cadeaus en dan laat ik het filmpje zien waar ik de hele week aan gewerkt heb. Ik heb het al tig keer bekeken natuurlijk en er zit geen enkele verrassing meer in voor mij, maar op het moment dat we samen zitten te kijken krijg ik een brok in mijn keel. Wat geweldig om het allemaal zo voorbij te zien komen. Van mijzelf met een dikke buik, van Dunya die net uit mijn buik was, van papa en Dunya samen, van klein naar groot. Al die foto’s, ik kon gewoon niet kiezen, dus ik heb ze allemaal maar gedaan. Later zeg ik tegen Dunya dat ik een beetje moest huilen van al die foto’s. “Ik ook” zegt Dunya tot mijn verrassing. “Omdat ik ze zo mooi vond!” Al die herinneringen die terugkomen, mooie herinneringen die bijna vergeten waren. En ook het gevoel van toen net na de bevalling. De dag erna had ik het gevoel dat ik alles aankon, maar dat duurde niet lang. Eenmaal thuis bleek het helemaal niet mee te vallen en namen mijn emoties regelmatig een loopje met me. Dat hele eerste jaar was een tranendal met ook veel mooie en blije momenten als ik Dunya bij me had. Ik hield haar ook het liefste heel dichtbij me. Alles komt terug en ook het verdriet en de machteloosheid die ik toen voelde komt boven bij het zien van dit filmpje. En toch…daar zijn we dan nu: negen jaar verder, een prachtige zelfverzekerde dochter rijker. Geen geweldige, stabiele start, maar we hebben ons er doorheen geslagen en ik ben met recht trots op onze prachtige dochter. Nog steeds gaan mijn emoties regelmatig met mij op de loop als het om Dunya gaat, maar ik kan ze beter handelen en ik geef mijn eigen grenzen duidelijker aan.

Kidi secret’s pocket

Het is Zomermarkt op de Heihaas. Er zijn veel kraampjes en er zijn allerlei activiteiten te doen. Dunya vermaakt zich bij een show van Serge en Coco, terwijl ik de bus pak om taart te halen. Een Frozentaart. Gereserveerd via Facebook. Als ik terugkom vind ik haar op het plein bij de speeltuin, waar ze geschminkt wordt. De hele fun & entertaimentploeg weet natuurlijk dat ze jarig is. Ik heb ook soesjes gekocht die Dunya aan de medewerkers uitdeelt. Als er nog een paar over zijn, gaat ze bij de receptie langs. Zo fietst of loopt ze de hele dag een heen en weer. Ze komt thuis om nog even te genieten van haar cadeautjes en gaat weer weg om te zwemmen of te kleuren, of gewoon naar het springkussen. Al komt ze daar snel van terug. “Te warm!” Ik loop geregeld heen en weer om te kijken. Zo zijn we toch een beetje samen. Het is een superverjaardag voor haar. Haar kidi pocket gaat regelmatig aan en tegen de avond heb ik bijna spijt dat ik hem heb gekocht. Ze lijkt wel verslaafd. Ik hoop maar dat het nieuwigheid is en dat het vanzelf over gaat. Anders gaan we hier goeie afspraken over maken.

Pannenkoekenrestaurant

We missen de bus naar het pannenkoekenrestaurant en gaan lopen. Gelukkig houden we dat allebei goed vol. Het is ook niet echt ver, maar wel even pittig. We worden enthousiast begroet. Ik heb online gereserveerd en er natuurlijk bij vermeld dat Dunya jarig is. Na de pannenkoeken en het ijs krijgt Dunya nog cadeautjes van het restaurant en speelt ze nog even in de speeltuin, waar ze weer nieuwe kinderen leert kennen. Wat goed dat ze zo makkelijk contact legt. Dat lijkt me heerlijk. Eenmaal terug op het park lopen we door het hoofdgebouw om te vragen of er post is. Het is druk in het café, want er is Bingo. Dunya vindt het geweldig en blijft maar plakken aan Celine en Eline die de Bingo leiden. Er ligt ook nog een foto van Dunya met Bollo klaar, die kost eigenlijk geld, maar zij krijgt hem gratis omdat ze jarig is.

Koekjes bakken

“Ik wil opblijven tot mijn verjaardag echt voorbij is!” zegt Dunya. Het is al laat en ik was niet van plan om zo laat naar bed te gaan, maar als Dunya nog niet in bed ligt kan ik niet zoveel doen van wat ik van plan was. Dus ik stel alles uit naar de volgende dag. We praten na over wat het leukste van haar verjaardag was. Het mooiste cadeau hoef ik niet meer te vragen. Haar digitale dagboek komt op de eerste plaats. De rest op een gedeelde tweede plaats. Ze kan niet kiezen wat het leukste was vandaag. We hebben allebei een heerlijke dag gehad, al was Dunya heel veel op stap. Ik gun haar dat ook zo. “Het is twaalf uur geweest!” vertel ik haar. Ze duikt in bed, opgelucht dat ze kan slapen. Ze heeft zoveel mogelijk tijd van haar verjaardag benut. En zo hadden we samen ook nog wat quality time. We zijn het erover eens: Het was vandaag een mooie dag! En er volgen er vast nog heel veel meer!