Het is tijd voor mijn eerste blog

Al jaren denk ik eraan om blogs te gaan schrijven en meer foto's te delen met andere mensen, buiten om mijn familie en vrienden want zij kennen je inmiddels, je ups en downs.

Wellicht herkennen mensen zich in mijn verhalen over het verliezen van dierbaren, het krijgen van kinderen, het gezinsleven, vrouw van zijn, moeder zijn, dochter zijn, zus zijn, vriendin zijn en wat ben je allemaal nog wel niet meer... jij bent vooral jij, je bent gevormd door wat je hebt meegemaakt. De mooie en mindere mooie dingen.

Nu ik dit schrijf is het dertien november tweeduizendtwintig en zit ik samen met mijn man, twee kids en onze Franse bulldog al een aantal dagen in quarantaine. Twee weken geleden op zondag kreeg ik last van erge hoofdpijn, vermoeidheid en spierpijn. Ik ben iemand die altijd doorgaat dus ook die avond ging ik hardlopen want ik kon per slot van rekening eindelijk vijf km aan een stuk volhouden, "een schouderklop" voor mij. Maar na nog geen paar honderd meter hield ik het niet meer vol. Vaag. De dag erop samen met manlief besloten een corona test te doen. Het voelde erg overdreven maar toch had ik me nog nooit zo gevoeld en wilde ik wel mijn verantwoording nemen. Corona kan het toch niet zijn? Ik doe altijd een mond kapje voor, handen wassen en wij gaan en ontvangen na genoeg in deze tijd geen visite, hoe naïef achteraf. De volgende dag geen uitslag bekend, heb geloof ik ieder uur ingelogd om te kijken of de uitslag er was.

Net voor dat onze zoon naar school zou gaan, want ja dat mocht ik had geen koorts, niet verkouden of hoesten nog maar eens inloggen. En daar stond het ineens

Ik was flabbergasted (geen idee of dit echt een woord is) maar totaal verrast en lichtelijk in paniek. Ik zei tegen Liam "je mag niet naar school jongen, mama heeft corona". Waarop ik in janken kon uitbarsten van schuld gevoel zei hij "yeah mama lekker vakantie!!" Volgens mij heb ik hem heel raar aangekeken, ik had deze reactie niet verwacht. Hij gaat heel graag naar school maar is ook ontzettend graag thuis. Hij zag er geen nadelen in, gelukkig maar, want mama's hoofd begon overuren te draaien.

Ik ben echt een regel tante, aan vriendinnen advisier ik altijd doe niets overhaast, denk na voor je iets doet en laat het landen, maar zelf heb ik daar maling aan. Er wordt aan gewerkt laten we maar zeggen. Ik ben meteen mensen gaan inlichten misschien dat als ik het hard op zou zeggen tegen mensen dat ik het wel zou gaan geloven; ik heb corona.

De kids waren ondertussen zo lief aan het spelen en hadden totaal niet door dat zo'n uitslag best heftig is en consequenties heeft. Ik heb het de kids uitgelegd en vooral Liam (Faya is pas twee jaar, voor haar is alles nog lange leven de lol) vond het wel prima om een tijd thuis te moeten blijven.

Iedereen reageerde heel lief, ik was verbaasd want ik had het gevoel dat ik niet voorzichtig genoeg was geweest en voelde me schuldig dat mijn man en kids zolang thuis moesten blijven door mij. Nog altijd weet ik niet waar ik het heb opgelopen, wel weet ik dat ik er alles aan deed het niet te krijgen en ik geen schuld gevoel hoef te hebben. Het is naar mijn mening niet de vraag hoe je het krijgt maar wanneer je het krijgt.

Mijn motto is altijd "blijf positief" maar in dit geval is positief niet positief en moet je rap weer negatief worden. Snap je hem nog?

Nu ik al dagen thuis zit en veel rust, heb ik besloten om mijn verhalen te gaan delen de super leuke verhalen over ons gezin, de zwangerschappen, de uitjes, de avonturen, maar ook de minder leuke verhalen zoals het verliezen van dierbaren en hoe verwerk ik dat in combinatie met een druk gezin, vrouw van zijn, mama van zijn, dochter van, zus van, vriendin van, collega van en wat ben je allemaal nog wel niet meer...

Voor nu ben ik vooral zo trots als een pauw op ons vier, ook al zitten we nog een aantal dagen in quarantaine en voel ik me nog niet de oude houden we de moed erin en weten we dat het nog veel erger had gekund. 

Dus blijven we toch lekker positief!! (figuurlijk dan).

<iframe frameBorder="0" src="https://www.mamaplaats.nl/iframe/badge.html?u_id=256333&b=large" style="width: 193px; height: 193px;"></iframe>