Het is nog niet klaar

Dapper van je hoor! Erkennen dat er wat is is een ding de stap om wat ermee te doen en hulp erbij te vragen is wel wat anders. Succes met de therapie, ik hoop dat het bij je past. En ik denk dat iedereen dat wel een beetje heeft, het is al wat langer geleden een dus over.. (?) zoontje werd geboren met een darm ziekte maar is "al" 9 maanden oud dus iedereen denkt dat het over is. Nog maar een handje vol mensen vragen ernaar, en schrikken zich vervolgens naar als ze horen dat het hem al bijna 2 keer het leven heeft gekost, en dit nooit over zal gaan hooguit wat beter kan worden. Tja.. Ik bedoel maar, men neemt heel snel aan daar dingen over gaan als ze wat langer geleden zijn. En ja daar maak ik me ook wel eens schuldig aan, mijn geheugen is nu eenmaal een zeef, dus soms vergeet ik echt welk verhaal er bij wie hoort om er dagen later wakker van te worden omdat ik vergeten ben ernaar te vragen

Dank je wel voor je lieve reactie, Ladu. En wat lief dat je de moeite hebt genomen om mijn hele verhaal terug te lezen. :) Het is zeker waar dat veel vrouwen hun bevalling als heftig ervaren en het een plekje moeten geven. Maar toch heeft deze bevalling extra veel indruk op me gemaakt. Ik heb al twee oudere zoons, en de bevallingen van hen waren niet leuk of gemakkelijk, maar voelen als een peulenschil vergeleken bij de bevalling van Kai en alle complicaties daarbij. Ik denk ook dat ik na deze bevalling pas echt "begrip" heb voor enkele vriendinnen die een hele heftige bevalling hebben gehad en hier nog een tijd mee worstelden. In het begin hoort iedereen je graag aan, maar ik merkte dat na een maand of drie niemand meer echt over je bevalling wil praten. Dat is al zo lang geleden, voor het gevoel van veel anderen, terwijl dat voor mezelf niet zo was. En de eerste keren wel, dus ik begrijp dat wel. Maar toch heeft deze bevalling zo veel indruk op me gemaakt dat ik het nog een keer op wil schrijven. Schrijven helpt mij altijd. En emdr therapie vind ik een goede tip van je, ik ken het namelijk wel. ;) Dit is me vorig jaar ook al in het ziekenhuis aangeraden en in eerste instantie ging ik zo goed om met m'n bevalling, dat het eerst niet nodig leek. Maar een tijdje geleden heb ik toch ergens aangeklopt en ga ik binnenkort starten met de echte verwerking.

vannacht 'even' jou verhaal gelezen. Natuurlijk is het nog niet klaar! Je hebt een hele heftige zwangerschap meegemaakt en je bevalling ging ook zeker niet over rozen. Inmiddels heb ik gemerkt dat maar weinig vrouwen hun bevalling makkelijk kunnen noemen. Of het nu een uur duurt (die noemen het vaak te kort te heftig en als iets gemist te hebben) of 26 uur (en daarna kreeg ik alsnog een keizersnede) bijna iedereen noemt een bevalling heftig. En ook al is het 'zo' vergeten. Echt vergeten doe je het volgens mij nooit. Ik heb van mezelf leren accepteren dat ik het als iets moeilijks zie, en nog steeds ervaar. Het is ook nogal niet iets dat er gebeurt! Maar ik accepteer nu dat het zo voelt en dat dat ook mag. Dat is eigenlijk de enige tip die ik je echt kan geven, daardoor gaat het nu een stuk beter voor mij. Op de site van facebook keizersnede moeders lees ik dat sommige emdr therapie zijn gaan volgen en hier veel baat bij hebben. Eerlijk gezegd geen idee wat het is, maar wat ik ervan weet is dat het helpt traumatische ervaringen te verwerken. Misschien kan dit je helpen? En lieverd, het is pas een jaar geleden he, je hebt net de eerste verjaardag meegemaakt. Toen stond ik ook bij ieder moment stil. Voelde weer alles dat ik toen voelde, alsof het op dat moment gebeurt. Zo een eerste verjaardag is heeeeel moeilijk. De tweede verjaardag had ik dat gelukkig niet meer zo maar toen moest ik ook bijna bevallen van de tweede (twee weken later geboren) Dus dat je er nu even allemaal extra hard bij stilstaat is misschien wel helemaal niet zo gek. En voor mij hielp het ook om alles op te schrijven. Zeker na het ellelange circus bij de tweede waar we nog steeds in zitten. Door het op te schrijven was het net of het verder van me af kwam te staan. In eerste instantie was het alleen maar moeilijker (je herinnert alles weer heel levendig) maar later werd het meer alsof ik het verhaal van een ander las, dan dat ik het zelf schreef. Doe waar je je goed bij voelt, maar misschien is die therapie wel echt een idee voor jou. En je mag ook best een beetje voor jezelf zorgen, even er alleen tussenuit, ja zonder kids gewoon even zelf weg. Kan ook even goed doen! Sterkte, vergeten echt vergeten doe je het natuurlijk nooit, maar dat zou wel heel gek zijn toch?