Snap
  • Mama
  • mama
  • borstvoeding
  • keizersnede
  • allergie
  • carrierevrouw
  • thuisblijf

Het 'ik ga het niet ingewikkeld maken' borstvoeding- avontuur

Van workaholic naar huismoeder

Zo. Borstvoeding. Wat een avontuur is het soms. Wat een prachtig avontuur! Ik herinner me nog goed hoe ons verhaal - drie maand geleden - gestart is. Hoe nuchter ik eraan begon (of bijna niet begon).

Ik ging het mezelf niet moeilijk maken: borstvoeding of kunstvoeding, het ging zijn zoals het was. Ik had geen voorkeur. Ik neigde misschien naar kunstvoeding want eerlijk gezegd, de gedachte om continu aan je baby vast te hangen vond ik best beangstigend. Mijn carrière vond ik toch ook wel belangrijk .. Ik was net op mijn piek toen ik zwanger werd, ik was nog niet klaar om een stapje terug te doen ... De gedachte om elke nacht alle voedingen doen, om nooit van huis weg te gaan en om te moeten kolven op het werk was niets voor mij. Ik had alles al gepland, enkele weken na de bevalling zou ik als zelfstandige terug aan de slag gaan. Papa zou evenveel voedingen doen.  

En dan was het moment daar: ik moest kiezen na de bevalling. Ga ik borstvoeden of ga ik kunst voeding geven? Eli had al een dagje kunstvoeding gehad, want mijn geplande keizersnede draaide uit op een keizersnede onder volledige narcose en zij bracht haar eerste dag door op de neonatologie voor extra controle. Daar kreeg ze kunstmelk.

Niets verplichtte me tot borst voeden, kunstvoeding ging prima. Toch had ik het gevoel dat ik het wel moest proberen. Dat ik het wou proberen. Dat het zo hoorde. En zo geschiedt. 

De opstart verliep niet zo magisch als ik me voorgesteld had.. 24uur na mijn bevalling pas. Eigenlijk kan ik het in drie letters omschrijven: A-U-W! De eerste week was een hel en de opstart durf ik licht traumatisch te noemen. Van tepelkloven, pijnlijk aanbijten, tepelzweren, bloed, gevoeligheid, melktekort, heel heftige naweeën, enorme zuigkracht, gigantische stuwing (hallo F cup!), pijnlijke borsten en vroedvrouwen die in je tepels pitsen alsof ze eraf moeten vallen. AUW. Heel even overwoog ik of ik niet iemand kon vermoorden met mijn cementen joekels van stuwing-borsten in de kraamperiode. 

Ik heb geen idee waarom ik toen heb doorgedaan want als ik de pijn van de keizersnede vergelijk met de pijn van het borst voeden, dan staat borstvoeding een verdiep of 10 hoger. Maar ben wel heel blij dat ik het heb gedaan. Borstvoeding is zo veel meer dan enkel voeding. Het is troost, het is steun, het is knuffelen en het is gewoon uniek. En wat ben ik trots dat het ons gelukt is ondanks dat we alle factoren tegen hadden.

Wanneer mijn kindje eindelijk dronk, vond ik het magisch. Zo schattig, zo intiem, zo bijzonder. Niets kon dat moment omschrijven. Ik wist echt niet dat ik zo'n mama ging zijn. En dat bleek voldoende motivatie om te blijven doordoen. Wat heb ik genoten van elke seconde. Het cliché klopte als een bus. Je kind doet je alle pijn vergeten. 

Helaas door voedselintoleranties bij mijn dochter moest ik enorm op mijn eten letten. Toen dit verdict viel heb ik heel erg overwogen te stoppen. Maar toen vielen er traantjes, veel traantjes. Na slechts bijna drie maanden reeds "moeten" stoppen? Neen, dat wou ik duidelijk niet. Flesvoeding ligt mij gevoelsmatig echt niet. Ik ben nog niet klaar onze intieme momenten nu al op te geven!! Oeps!

En zo zit ik hier dan. Met een stukje droge rijstwafel als midnight snack in plaats van een stukje chocolade. Winkelen doen we enkel in (veel te dure) bio winkels, owv de specifieke dieet voorschriften die ik nu moet volgen. De waslijst aan verboden producten is ellendig lang. Kolven tussendoor doe ik enkel heel soms want ik tracht steeds live te voeden. Ik besloot huismama te blijven zolang ik borstvoeding geef. Iets in me besefte dat mijn baby blijft niet eeuwig baby blijft en iets in me beseft dat ik elke seconde moet koesteren. En dat doe ik dan ook. Ik geniet van elke seconde, ook de nachtvoedingen die me nog geen moment gestoord hebben - tot mijn verbazing. En de papa? Die heeft een voeding op 10 mogen doen tot nu toe. Overdag wel te verstaan. 

Ik had geen plan voor de voedingen, enkel de belofte aan mezelf dat ik het niet te ingewikkeld ging maken. Ik ging niet een van die vrouwen zijn die kost wat kost wil blijven borstvoeding geven en het ellendig moeilijk maakt. Kunstvoeding werkt prima toch? En toch hebben we (mijn dochter en ik) een heel pittig parcours afgelegd ondertussen. Een die ik tot mijn verbazing met veel liefde en plezier heb beleefd. Iets wat ik nooit had verwacht. Ik ben blij dat ik steeds mijn gevoel gevolgd heb. Mijn open mind en gebrek aan planning heeft ons gered achteraf gezien. Heerlijk!

Ik ben een carrière vrouw en absoluut geen thuis-blijf-filmpje-kijk vrouw, maar ik werd een thuisblijf moeder en absoluut geen carrière moeder. Of ik ooit terug een carrière vrouw wordt? Dat weet ik niet. Momenteel ben ik vooral volop mama. Een ding weet ik wel. De dag dat ons borstvoeding avontuur volledig ten einde komt, zal er weer een traantje volgen. 

Ik kan het iedereen aanraden om borstvoeding op zijn minst een kans te geven ondanks de gruwelijke verhalen of de logistiek dat erbij komt en er vooral met een open mind aan te beginnen. Als het je lukt en als het je blijkt te liggen... dan is het magisch en dat wil je niet mislopen, geloof me! Maar geef jezelf een kans, want anders weet je het nooit. Lukt het niet, of ligt het je niet, dan is het ook helemaal prima. Want één ding mogen we niet vergeten: iedereen is anders met maar 1 gelijke: de liefde voor onze kinderen. Elk op onze eigen manier.