Het grote gemene Hormo(o)nster...

Vlinders in mijn buik. Met een gevoel dat een kind voor Sinterklaas heeft, rende ik de trap op, naar boven, waar mijn partner nog lag te slapen. Het was immers pas 6:00 uur s'ochtends. Toen ik hem wakker maakte, reageerde hij dan ook met een duf gemompeld  "w-w-wat ser?". Met een glimlach van oor tot oor vertelde ik hem mijn zojuist verkregen nieuwtje van de dag: "schat, je wordt papa!".

Op een roze wolk zweefde ik de dagen voorbij, wetende dat ik, samen met de man waarvan ik zoveel houd, een kindje zou mogen opvoeden. Het was allemaal zo snel gegaan. Totaal geen moeite gekost. Besloten ervoor te gaan en hop, binnen 3 maanden een positieve test. Het geluk kon niet op.

Een paar weken later voelde ik nattigheid toen mijn roze wolk, langzaam begon te veranderen in een regenwolkje. Ik kreeg erg veel last van mijn rug en was hele dagen, hangend boven het toilet te vinden. Die zwangere vrouwen gloed? Dat was bij mij puur zweet, van het constant overgeven! Niks magisch aan. Het ergste was nog de hormonen. Van iemand, die iedereen altijd had beschreven als aardig en lief persoon, veranderde ik in een paar weken tijd, in een compleet kreng. Een echt hormonster! Grrr.

Wat komt er veel op je af in een (eerste) zwangerschap! Dat was er niet bij verteld. Waar was die romantische periode waarbij een zwangere vrouw er altijd fantastisch uit ziet en een en al liefde uitstraalt? Ik kon de "romkom" zo vaak voorstellen als ik wou, ik voelde de me echt niet als de heldin in een mooie film. Ik was moe, zwak.. ik voelde me.... ik voelde me lelijk.

Hoe verder in mijn zwangerschap, hoe vervelender ik werd. Mijn arme vriend. Hij heeft heel wat te verduren gehad met mij. Waarom? Ik  vond het toen de tijd erg logisch dat als ik het zwaar had, iedereen om mij heen het ook maar zwaar moest hebben. Hoezo zou ik in stilte lijden als ik luid en duidelijk iedereen mee kon sleuren? Dus ik klaagde, in huilde, ik zuchtte en ik kreunde. Als ik mijn zin niet kreeg, stampvoette ik als een klein kind. 

Ik heb nog nooit zo hard gehuild, als de keer dat mijn maaltijd iets later kwam dan voorzien. Die arme Pizza bezorger.....Sorry, ik was mezelf niet! Voedsel, daar draaide mijn wereld om! Het maakte niet uit wat, als ik maar kon eten. De meest vreemde combinaties stonden op het menu. Denk: frikadellen met sla en boterhammen met pindakaas en leverworst. Ja ik weet het; getver!

De reden voor mijn onplezierige gedrag was vrij simpel. Ik voelde me heel ellendig. Ik had het nodige meegemaakt, waarover ik meer vertel in voorgaande blogs. Fysiek ging ik steeds verder achteruit en de hormonen speelden een spelletje met mij. Ik was negen maanden lang misselijk, nee, ziek gewoon. Duizelig, vermoeid, hongerig. Vrijwel alle kwaaltjes die je kunt bedenken, heb ik wel meegemaakt. Ik was eigenlijk gewoon boos op iedereen die mij had voorgeschoteld dat zwanger zijn "het mooiste gevoel ter wereld" was. Ik voelde me beduveld. Ik haatte zwanger zijn (daarmee voornamelijk de persoon die ik daardoor werd) en snakte erna weer terug te transformeren in mijn goede alter ego.

Het was overigens absoluut niet zo dat ik niet blij was met mijn kindje of niet uitkeek naar zijn komst. Ik deed alles (bijna obsessief) volgens het boekje, nam alle voorgeschreven vitamines en liet "verkeerd" eten staan. Ik ging zelfs verder hierin doordat ik mezelf had wijsgemaakt dat ik beter geen medicijnen kon nemen zolang ik zwanger was. Nog geen paracetamol. Kon nooit goed zijn voor de baby, toch? Met gevolg dat  mijn rug en hoofdpijn steeds ondragelijker werd. Gewoon door eigenwijsheid!

30-07-2012. Dit is de datum waarop mijn eerste wonder, ter wereld is gekomen. Hij werd op mijn borst gelegd, door de arts, en hij keek me aan met grote heldere ogen. Een moment dat ik nooit van mijn leven meer zal vergeten. Als bij toverslag, voelde ik het donkere gevoel van de zwangerschap van me afglijden. Ik was mezelf weer. Vrolijk, aardig en liefdevol. Dat kleine prachtige mannetje in mijn armen, had het monster doen vluchten.

Negen maanden later. Enthousiast, met vlinders in mijn buik ren ik naar boven. Naar mijn partner, die nog ligt te slapen. Het is immers pas 6:00 uur s'ochtends. Met duffe ogen kijkt hij van mij, naar de positieve zwangerschapstest in mijn handen......... She's back! Grrrrrr!