Het grootste verlies.....

Ik ken jullie niet, maar mijn hart huilt voor jullie... 

Het is niet voor te stellen hoe het voelt. Alsof je hart uit je lijf gerukt word..? Alsof de wereld stopt met draaien en de tijd stopt met tikken..? En dan keer 10

Niks zal ooit hetzelfde zijn, maar niks zal ooit nog veranderen... 

Je grootste angst

Je grootste nachtmerrie

Het grootste verlies.... 

Wat er precies gebeurt is weet ik niet... Al dagen manoeuvreer ik mezelf langs het onderwerp. Voorzichtig scroll ik door social media, kies ik mijn gesprekken en vermijd ik alles wat te maken heeft met jullie verhaal. Het spijt me maar ik kan het niet aan. Ik steek heel bewust mijn kop in het zand. Want hoe overleef je het grootste verlies? 

Ik kan er niet teveel over nadenken, desondanks spookt het momenteel dag en nacht door mijn hoofd.. 

Ik hoorde het woord begrafenis.. En met kippenvel overal en tranen in mijn ogen vormde mijn brein zich daar een beeld van. Ik probeer het uit alle macht van me af te schudden, de gedachte, het beeld, de vragen. Maar ik raak het niet kwijt.... 

Ik kijk naar het vredig slapende knulletje in mijn armen en druk hem wat steviger tegen me aan. Een kus op z'n hoofdje, terwijl mijn hart overstroomt van liefde voor dit mooie mini-mensje. En een intens verdriet bij de gedachte dat dit iemand is afgenomen... Hoe overleef je die pijn? Hoe overleef je het verliezen van een deel van jezelf?? 

Lieve papa, lieve mama. 

Ik ken jullie niet, maar mijn hart huilt voor jullie. 

Rust zacht lief kleintje... Je bent nu een sterretje aan de hemel. Waak over je papa en mama.. 

*kleintje mocht maar 6 maanden worden.....