Het Gevaar Van Baby's.

Zoals elk verhaal, heeft ook dit verhaal twee kanten.

Er is de ene kant. Ik, de kersverse mama met de lieve baby. Die schattige, mooie, grappige baby. De baby waarvan iedereen keuvelt, “Oooohhhh wat een mopje, nou dat is wel een hele makkelijke baby, hé? Daar heb je mazzel mee!” De baby die vrijwel altijd lacht. Die niet gilt als ik hem bij vreemden in de armen hang. Die netjes op schoot in slaap valt in het vliegtuig. De baby die – hoera voor fӧhn koorden – zich rustig een uur op mijn knieën vermaakt terwijl de kapper mijn overleden puntjes bijknipt.

En dan ramt de andere kant van het verhaal op je achterhoofd. Hallo! Heeft iemand jullie wel eens verteld dat het hebben van kindjes ook erg gevaarlijk is? Want waar is het meisje-voordat-baby-arriveerde gebleven? Als je niet uit kijkt, verdwijnt ze samen met de grijze haren die je er opeens dagelijks uitplukt en met bevende vingers door de gootsteen spoelt.

Ik ren en vlieg de hele dag van hot naar her. Twee trappen op, één naar beneden, volle wasmand onder de ene arm, krioelende baby onder de andere. Gister gleed ik uit over een plastic cowboy die zich met paard en al onder het speelkleed had verstopt. Baby kruipt nog niet eens officieel, maar trekt wel al laden open. Het wordt alleen nog maar erger.

Haastig race ik langs de glazen servieskast want de vaatwasser heeft honger en moet gevuld worden. Huh? Wie is dat? Ik zie een gezicht in de weerspiegeling die wel 101 jaar oud lijkt. Kreukels, diepe groeven, en vlassig haar wat nodig gewassen moet worden. Kleine oogjes van de slaap. Ik hol naar de spiegel en een geest van de Oude Jonge Ik staart weemoedig terug. Mijn nagels zijn te lang. Manicure is een taal die ik niet meer spreek. Tijd om ze zelf bij te snoeien moet ik echt zoeken. Met het haar op mijn benen kan ik een deken breien. Gelukkig brei ik niet.

Afgelopen nacht was baby lang aan het huilen. Kon niet kiezen waar hij wilde slapen. Met mama-mammoth-power zette ik met anderhalve hand, en in het donker, in minder dan twee minuten het camping bedje in elkaar (dat moet een persoonlijk record zijn), zodat baby dichter bij mama kon slapen, en nog weigerde mijn snot-kip te slapen. Baby draait zichzelf graag in slaap. Het leek even alsof hij wilde zeggen, “Mama ik stoot steeds mijn kop als ik me omdraai. Ik eis een tweepersoons-ledikant!” En het huilen ging ontroostbaar door. Ik moest me inhouden om niet, gehurkt onder de vlinderstruik, in de tuin uit te huilen. Van de moeheid, en de dagelijkse paniekaanvallen. Doorgaan. Altijd maar doorgaan. Zonder enige consideratie voor mijn eigen wallen.

Vanmiddag heb ik dan EINDELIJK – na een bak schuldgevoel bij het grof vuil te hebben gezet - baby naar het gastgezin gebracht. Snot of geen snot.

En nu zit ik even op de bank. Met een DVD. Die DVD heb ik nog in de DVD-speler weten te stoppen en wat nu? Ik zie een man een ijzeren trappetje aflopen, ZONDER TASSEN OF WAGENS OF VOLLE ARMEN en er knapt een snaar. Ik huil zachtjes. Ik liep vroeger ook op spannende ijzeren trappetjes. In New York. In Dubai. In Overal. Tegenwoordig loop ik bijna nergens meer, en al helemaal niet meer ‘vrij’. Ik ben te druk, en mijn armen zijn te zwaar.. Mijn oogleden trouwens ook.

Wat is er in vredesnaam met mij gebeurd?