Het gebruik van leestekens en emoticons

Ik moest het bericht echt 2 keer lezen. Ik voelde al mijn lachspieren zichzelf klaarmaken voor de slappe lach. Het blijkt dat als je je sms (of app) afsluit met een punt je minder oprecht overkomt. Afsluiten met een uitroepteken daarentegen is veel oprechter. Om even een voorbeeld te geven; 

'Gecondoleerd met het overlijden van je opa.' 

Of: 'Gecondoleerd met het overlijden van je opa!'

In dat geval zou ik dan helemaal geen leesteken aan het eind zetten. Of nog beter, pak de telefoon en geef persoonlijk je condoleances. 

Sinds dat nieuwsbericht ben ik wel gaan opletten. Niet alleen op mijn eigen berichtjes, maar ook op die van een ander. Nou, de achterdocht is gewekt hoor! Bijna bij elk bericht dat ik krijg vraag ik mij af of het gemeend is of niet. Nu krijg ik ongeveer 100 tot 200 berichtjes op een dag (lang leve diverse app-groepen!) dus ik heb een dagtaak om uit te vissen of iemand het meent of niet. 

Maar ook de berichtjes die ik stuur hebben nu veel vaker een uitroepteken dan een punt. Of nog beter, een emoticon. Vroeger noemden wij ze smileys en had je hooguit 6 varianten; blij, boos, verdrietig, knipoog, knipoog-met-tong-uitsteken en als laatste de kus-emoticon. Ja, er waren wel meer, maar niemand begreep ze. Tot nu. Nu worden hele gesprekken gevoerd waarvan de helft bestaat uit emoticons. De meest populaire van dit moment is de 'tranen van het lachen-emoticon'. Die wordt te pas en te onpas ingezet bij berichtjes. Ook door mij. En ik vind het ook een hele sterke en geinige emoticon. Er worden gewoon heel veel grappen over en weer gemaakt en alleen maar 'hahahaha' typen wordt ook wat saai. De tranen van het lachen-emoticon dekt gewoon de lading en ik word er ook gewoon vrolijk van als ie weer voorbij komt. Ook voor de honderdste keer. 

Emoticons zijn vandaag de dag echt een handig hulpmiddel om te tonen hoe je je voelt. Ze komen beter over dan het getypte woord. Want laten we eerlijk zijn; iets digitaal tegen iemand zeggen komt vaak anders over dan je bedoelt. Als voorbeeld een berichtje dat ik vanochtend nog verstuurde; 'dat wat jij nog wegwuifde met dat het nou eenmaal zo hoort'. Als ik het zonder emoticon had verstuurd klonk het als een verwijt en heel negatief. Maar doordat ik er een knipoog-tong-uitsteken-emoticon achteraan had geplakt klonk het ineens als een grapje. En zo was het uiteraard ook bedoeld.

Soms ben ik nog wel de olifant in de porseleinkast en stuur ik een berichtje waarvan ik achteraf denk of dat wel handig was. Dat deed ik onlangs nog. Ken je dat gevoel dat je zo boos/geïrriteerd/woest bent dat je emmer spreekwoordelijk is overstroomd? Nou, dat had ik dus. En in plaats van dat ik eerst mijn woede wat liet zakken begon ik woest te typen. Een heel lang berichtje. Met punten en zonder uitroeptekens of emoticons. Toch was mijn berichtje oprecht. Ik was oprecht boos en was opgelucht dat ik het kwijt was. Pas een dag later besefte ik de impact van mijn bericht. Ik had het anders kunnen verwoorden maar had geen spijt van het spuien van mijn irritatie. Op mijn berichtje volgde een heel gesprek waar uiteindelijk geen oplossing naar voren kwam. En daar had ik vrede mee.

Nu ik er over na heb gedacht vind ik het helemaal niet zo gek om wat aandacht te besteden aan de berichtjes die ik schrijf. Ik typ me helemaal suf gedurende de dag en meestal let ik nu op punten, uitroeptekens en emoticons. Ook is het een sport om af en toe een emoticon te gebruiken die niet vaak wordt gebruikt of net even anders is dan de anderen. Zoals je zorgvuldig je woorden kan kiezen, zo kan je ook je berichtjes met enige verzorging versturen.