Het gaat nog even door

een verhaal wat reacties zal oproepen, wat niet op FB geplaatst hoeft te worden omdat meningen er niet toe doen... 

Dat was het dan zou je denken, het overlijden van mijn schoonmoeder. De vrouw die ons leven aardig zuur heeft gemaakt wat uiteraard een understatement is van alles wat zij heeft aangericht.

het gevoel van bevrijding en lucht maakt natuurlijk ook ruimte voor verdriet en een stukje verwerking. 

De uitvaart moet geregeld worden en wat gebeurd er met haar spullen, hoe is dat geregeld in Nederland en wat is er nodig om jezelf veilig te stellen voor alle bagger die gaat komen. 

Het lichaam van mijn schoonmoeder werd na haar overlijden overgebracht naar het uitvaartcentrum, stappen die genomen werden door mijn schoonzus en zwager waar wij ons verre van mee bezig hielden. De veronderstelling die zij hadden dat hun moeder alles netjes geregeld had, bleek in de praktijk niet te kloppen. Geen wensen, geen verzekering, geen geld om het hele gebeuren te regelen. En wat doe je als blijkt dat dit allemaal niet geregeld is , dan bel je je oudste broer... De broer waarvan je weet dat je moeder in de bosjes gelegen heeft om zijn gezin lastig te vallen, waarvan je weet dat het zover heeft moeten komen dat er sprake is/was van een contact en gebiedsverbod.... maar toch bel je op. 

Mijn zwager en schoonzus zijn als eens stel idiote los gegaan in het huis van mijn schoonmoeder. hebben daar alles weggehaald wat waarde kende , waarbij nog steeds de vraag is of het alleen spullen maar ook geld is geweest. overigens doet dit er voor ons niet zo toe laat duidelijk zijn dat wij niets van haar hoeven te hebben. 

Echter het idiote daarvan is , is dat volgens de wet het zo is dat als jij een huis al leeg haalt je direct de erfenis aanvaart, wat betekend dat dit geldt voor alle drie de kinderen in dit geval ook voor mijn man. Je aanvaart de erfenis in de vorm van eventueel financiele middelen, maar je aanvaart gelijk ook alle schulden die er mogelijk zijn en de schuldeisers die hun financieen op komen eisen. en laten we duidelijk zijn. Geld was er niet als het gaat om een bankrekening of een koopwoning die verkocht kon worden. Schulden zijn er des te meer geweest kijkend naar het kopen van spullen op de pof, achterstanden in betalingen de huur en zorgverzekering. 

ik kan nu wel heel lang gaat uitwijden over de discussie die gevoerd is, want je snapt dat wij geen bemoeienissen en geen verantwoordelijkheid wilde dragen voor de schulden. 

We hebben via de advocaat voldoende dekking gekregen en bleken alle procedures die wij gevoerd hebben inclusief het contact en gebiedsverbod voldoende te zijn om afstand te doen van het deel van mijn man. Hoe mijn zwager en schoonzus het zouden doen, dat was nu hun probleem.

Maar dan wat ga je doen voor de uitvaart, wat ga je doen op het moment dat iemand geen middelen achterlaat en familie leden hierin zelf niet kunnen ondersteunen en de vraag bij ons lag of wij financieel de uitvaart wilde bekostigen... Weer stand , gigantisch veel weerstand riep dit bij mij op. 

de vrouw die mijn leven, ons gezinsleven en alles er omheen probeerde te ruineren moet ik nu financieel gaan bijstaan in een begrafenis?

god zij dank waren de discussies heftig met mijn man maar zijn wij er uit gekomen,. 

de wens van mijn zwager en schoonzus was dat al haar vrienden (verbazing is er altijd geweest als het gaat om haar netwerk en mensen om haar heen) op haar uitvaart kwamen of een mogelijkheid gegeven werd om afscheid te nemen. corona technisch was het nog dat er net versoepeling in de hoeveelheid mensen waren maar wij duidelijk en stellig waren dat wij dit niet gingen financieren. 

maar goed, het is en blijft de moeder van je man ... de vrouw die hem op de wereld gezet heeft, de man die zijn bestaan heeft mogelijk gemaakt en de vrouw die mij mijn man (met moeite en zonder acceptatie van haar uit ) heeft gegund om gelukkig te zijn. 

Naar mijn zwager en schoonzus hebben wij in samenspraak het volgende bericht gegeven. 

Wij betalen de kist. En stellen hierin de eis dat wij deze uitzoeken om onszelf te beperken in de financiële uitgave. wij adviseren jullie haar netwerk te vragen financiële bijstand te krijgen anders zal zij zonder pardon zonder dienst begraven worden. verbazingwekkend kwam er geen weerstand en hebben wij vernomen dat er mondjes maat wat financiële bijstand van haar omgeving kwam... We hebben ons verder niet bemoeid met hele gedoe... 

Wederom zo een telefoontje laat in de avond. De broer van mijn schoonmoeder belde, met het verzoek of wij het respect konden opbrengen naar de uitvaart te komen. Respect? 

Hij was er van overtuigd dat het belangrijk is dat de oudste zoon spreekt op de uitvaart en dat het belangrijk is dat hij afscheid neemt van zijn moeder. 

Ondanks de behoefte dat onze aanwezigheid bij de uitvaart gewenst was, was het voor mij al snel duidelijk niet aanwezig te willen zijn. ook mijn man vond het niet nodig om aanwezig te zijn in persoon maar vond wel dat hij een statement moest maken dat hij afscheid kon nemen van zijn moeder en hierin een boek af kon sluiten. 

omdat we wisten dat de uitvaart werd bezuinigd door financiële beperkingen hebben wij besloten dat we een rouwstuk zouden maken. We hebben een vreselijk mooi (uiteraard betaalbaar stuk).. 

en waarom... ach zij kan er ook niets aan doen dat zij zo geworden is, en met de gedachten dat mocht er een hiernamaals bestaan wij hopen dat zij daar haar tijd een andere invulling gaat geven. 

uiteraard hebben wij een bak aan reacties gehad, en meer negatief dan positief.. We hebben besloten het roer om te gooien. niet blijven hangen in de tijd van toen en de begrafenis.. niet meer telefoontjes van mensen die hun hand ophouden... 

financieel moeten er een hoop zaken geregeld worden, dit door de hebberigheid van mijn zwager en schoonzus.. maar geen geklop aan onze deur of belletje naar onze nummers.. 

We veranderde ons nummer, gaven dit alleen aan mensen dichtbij en sloten het boek.. 

en dan hopen we alleen maar... Wij leven nog lang en gelukkig.