Het gaat niet goed met mij, al een hele tijd...

Het gaat niet goed met mij, al een hele tijd...

Nee, dat kan je niet zien aan mij. Nee, dit uit zich niet in een gebroken been of wond. Toch zal er in de loop van tijd een litteken ontstaan. Ik heb geen koorts, geen griep, geen kou gevat. Je zal me moeten geloven op mijn woord want hoe ik me voel zie en voel jij niet. De reden dat je het weet is omdat ik je het vertel.

Schrik jij als ik zeg dat het mentaal niet goed met mij gaat? Vind je me zwak als ik zeg dat ik mentaal niet meer kan? Vind je me gek als ik zeg dat ik naar een psycholoog moet?

Rondom praten over je mentale gezondheid hangt een enorm taboe. Mensen schamen zich ervoor en hangen het liever niet aan de grote klok. Logisch, als het gaat om dit soort dingen plaatsen op social media of vertellen aan mensen die je niet goed kent. Dan snap ik het helemaal. Maar mensen schamen zich er ook voor bij familie en vrienden, de mensen die het dichtste bij ons staan. Het liefst zoeken we een mooi doosje uit in ons hoofd, flikkeren al onze zorgen/pijn/rotzooi daar in, doen we het op slot en kijken we er nooit meer naar om.

Steek je hand op als je denkt dat je zo van je vervelende gevoelens/gedachtes af komt… Niemand? Nee.. Nou precies.

Als we willen dat we over 10 jaar nog steeds met z’n alle naar beneden bobsleeën over die neerwaartse spiraal moeten we vooral zo door blijven gaan. Maar wil je af van je onzekerheid/angsten/nare gedachten/nare gevoelens zal dit je enkel lukken als je beseft dat het niet goed met je gaat, dit uitspreekt en doet wat nodig is om dat deel van je te helen.

Maar goed hier spreekt geen alwetende verteller. Hier spreekt een mede dommerd. 🙈 Zo ben ik namelijk de afgelopen jaren ook omgegaan met de signalen die mijn lichaam en geest mij meerdere keren hebben gegeven. Als een warm (zeg maar heet!) gelopen stoomtrein vol over alles wat emotioneel te veel energie kost heen gewalst. Door gegaan waar ik eigenlijk moest stoppen. Tot ik me er té bewust van werd dat wat ik aan het doen was alles alleen maar erger maakte..

‘As a matter of fact’... heb ik vandaag (21-20-2020) voor het eerst hard op uitgesproken dat ik hulp moet zoeken als ik verder wil komen. Dit heb ik in mijn hoofd al wel eens gezegd, ook zachtjes, fluisterend bijna, maar wel gezegd. Maar het daadwerkelijk uitspreken naar iemand deed ik vandaag voor het eerst.

Ik weet dus al een tijdje dat ik hulp moet zoeken maar doe dat precies niet. Waarom niet?

‘Zo erg is het nou ook weer niet...’, ‘ik ga het eerst nog even zelf proberen...’, ‘moet ik daar ook weer tijd voor gaan vrij maken’… oftewel excuses, excuses, excuses.

Daarnaast staat mijn eer bij mij hoog in het vaandel, ik wil niet gezien worden als iemand die haar eigen boontjes niet kan doppen. De hulpvraag alleen is dus al een enorme stap.

Maar voornamelijk heb ik geen actie ondernomen omdat ik, zacht gezegd, fucking bang ben. Ik ben bang voor de wandeling richting dat onbekende diepe dal. En dan heb ik nog niet eens gesproken over het dal zelf en wat ik daar zal vinden over mezelf en mijn pijn. Ik ben bang dat alles waar ik nu zo hard voor heb gewerkt niet zal blijven bestaan als ik nu de tijd neem om aan mijn mentale gesteldheid te werken. Ik ben bang te verdrinken in verdriet omdat ik weet dat ik negatieve emoties/gebeurtenissen/periodes niet langer zal kunnen buiten sluiten. Sterker nog, ik dien deze met open armen te ontvangen als ik wil dat er een positieve verandering gaat komen. Ik ben bang niet meer uit het dal te kunnen komen als ik eenmaal ben gesprongen. Ik ben bang. Zo enorm bang. Ook omdat ik dacht dat ik de reis alleen zou moeten aangaan.

Toch heb ik vandaag de eerste stap gedaan richting dat dal. En vrouw… ben ik een partij’tje trots op mezelf (ja, langer dan 1,5 seconde dit keer)! Ben nog steeds doodsbenauwd voor wat ik zal tegenkomen op het nieuwe pad dat ik ben ingeslagen. Maar ik weet dat ik deze tijd voor mezelf moet nemen.

Waarom ik mijn verhaal nu doe en wat dit te maken heeft met de #niceforme challenge vertel ik in het filmpje. Ook vertel ik waarom ik dansen als therapie beschouw en breng ik dit door enkele fragmenten iets beter in kaart.

Ik hoop dat jullie het filmpje zullen bekijken en begrijpen waarom ik zo open ben over dit onderwerp. Mocht jij nou ook zitten met een probleem of heb jij een schop onder je kont nodig, schroom niet om mij een berichtje te sturen! Ik ben maar al te graag een luisterend oor, een schoppende schoen of een reep chocolade als je die op dat moment nodig hebt…

Bedankt voor het lezen van mijn post! Wees lief voor jezelf, lach naar jezelf en neem toch eens wat meer tijd om de diepere lagen van jezelf wat meer aandacht te geven.

Een hele dikke (corona vrije) kus.

- MommyCool -