Het gaat even niet zo goed met me

"het gaat even niet zo goed met me" waren de exacte woorden die ik naar een collega appte toen ze aan mij vroeg waarom ik plots de werk groepsapp had verlaten. 

Ik heb lang getwijfeld over wat mijn eerste blogpost zou zijn hier op mamaplaats (vandaar ook nog geen eerdere bericht vanuit mij). Tevens twijfelde ik enorm of dit wel het juiste verhaal is om hier te delen en of ik dit überhaupt wel wil delen. Maar toch zit ik hier nu de start van mijn verhaal te typen en is mijn intentie in eerste instantie voor mijzelf om dit van me af te typen en om hopelijk andere moeders te vinden die hetzelfde hebben ondergaan of ook ondergaan en onze ervaringen te delen met elkaar. 

De woorden "het gaat even niet zo goed met me" zijn woorden waarvan ik ze niet zo snel hardop naar iemand zou uitspreken. Ik ben een persoon die graag zelf probeert alles op te lossen en daar hoort het delen van mijn problemen met anderen niet bij. Het gaat vanzelf wel weer over denk ik dan. Dat ging het ook, de afgelopen 5 jaar.. maar dit keer helaas niet. 

Afgelopen 2e kerstdag maakte ik me begin van de middag klaar om te gaan werken, maar ik had de hele ochtend al een naar gevoel in mijn buik die ik niet helemaal kon plaatsen. Mijn ouders waren bij ons en vlak voordat ik naar mijn werk moest gaan hadden we het erover (mijn ouders doen hetzelfde werk en hebben daarin dus veel raakvlakken). 

Ik had mijn jas al aan en mijn tas in mijn hand toen het gebeurde, ik barste in huilen uit, ontroostbaar op dat moment. De enige gedachte die door mijn hoofd ging en de woorden die uit mijn mond kwamen waren: ik trek het niet meer, ik ben op, het is klaar, ik wil niet meer naar het werk. Toen ik deze woorden uit mijn mond hoorde komen schrok ik hier van. Ik had ze vaker gezegd, maar met een andere lading. Ik kon me altijd weer herpakken door een nieuwe uitdaging die binnen mijn werk op mijn pad kwam, waardoor ik toch steeds weer nieuwe energie kreeg om door te gaan. Maar deze keer was anders, mijn lichaam leek van het ene op het andere moment leeg. Inmiddels zit ik 3 weken thuis en weet ik dat de reden hiervan 'overspannen/burn-out' is.

Ik zit midden in een traject waarvan ik niet weet hoe lang die gaat duren. Mensen die mij goed kennen, weten dat ik niet goed om kan gaan met onwetendheid. Ik voel me momenteel verloren en het voelt enorm als falen. De ene dag gaat beter dan de ander, maar ik ben niet mijzelf. Ik heb een prachtige dochter die volop in haar ontwikkeling zit en lekker ondeugend is. Iets waarvan ik eigenlijk enorm zou moeten genieten, lukt mij niet volledig. Ik ben sneller geprikkeld en hier baal ik van. Ik wil weer volop kunnen gaan genieten van mijn kleine meid en ons gezin, dat is op dit moment het aller belangrijkste voor mij. Het zal nog een zware periode worden, maar ook zeker één waarvan ik hoop dat ik er met de juiste hulp sterker uit zal gaan komen.