Het fietsdepot van Amsterdam

Fietsdepot

Na een leuk dagje uit komen we terug op Amsterdam Centraal. “Ik ren vast naar de fiets!” roept Dunya uitgelaten, maar komt beteuterd terug. “Hij is weg!” zegt ze. Ze heeft vast niet goed gekeken. Ik heb dat ook zo vaak dat ik denk dat ie weg is en dan is het nooit zo. Maar ze heeft wel gelijk. We staan samen op de plek waar mijn fiets stond en daar staan genoeg fietsen, maar niet de mijne. Mijn Moederfiets, waar ik erg aan gehecht ben is verdwenen. Gestolen? Of meegenomen door de gemeente? Ik vermoed het laatste en stuur nog in de bus naar huis een mail naar het Fietsdepot. We duimen in de tussentijd dat ie daar staat. Zo niet moet ik een nieuwe fiets kopen en zo’n mooie al ik had, kan ik nu niet betalen. Ik heb er buikpijn van en slaap ook niet echt goed die nacht.

Beschrijving

De volgende dag krijg ik een mail terug. “In ons depot is een fiets gevonden die voldoet aan uw beschrijving. In heel Amsterdam is er maar één fiets die voldoet aan deze beschrijving, dus ik heb geen enkele twijfel. “YES!” roep ik. Dunya geeft me een high five als ik het goede nieuws vertel. Dus pakken we de bus en lopen een eindje naar het depot in het Westelijk Havengebied in Amsterdam. Ik geef het referentienummer op en de vriendelijke receptioniste tikt het in op de computer. “Is dit hem?” vraagt ze. Nog voor ik iets heb gezien maakt Dunya een vreugdedansje aan de balie. Ik hoef geen antwoord meer te geven.

Administratiekosten

Als ik eenmaal mijn fiets terug heb, mag ik weer naar binnen om te betalen. Wel potverdorie, ik heb er toch niet om gevraagd om mijn fiets in bewaring te nemen! Nu moet ik ook nog administratiekosten betalen omdat het geld kost om de fiets te vervoeren en te stallen! Na de eerste opluchting volgt onvermijdelijk de irritatie. Mijn fiets heeft een breed stuur en brede banden en er zit een mand op het stuur. De fietsenrekken waar ik naast had geparkeerd, daar past ie gewoon niet in. Dus heb ik hem er precies naast gezet. Hij stond niet in de weg. Dunya vraagt nog waarom al die andere fietsen er wel stonden toen wij terugkwamen. “Op onze plek stonden heel veel andere fietsen niet in het rek. Waarom zijn die niet meegenomen?” wil ze weten. De receptioniste legt uit dat er maximaal twintig fietsen tegelijk mee kunnen en dat ze twee keer per dag kijken wat er staat. Ze kunnen dus niet alles meenemen en wij hebben net pech gehad dat mijn fiets er stond toen ze langskwamen. “Eigenlijk is het niet eerlijk” bevestigt de dame.

Fietswrakken

Op internet lees ik soortgelijke verhalen. Een fiets die vastgemaakt was aan het fietsenrek, maar er niet in stond. Een fiets die er half in stond. Waar leg je de grens? Ik ben verontwaardigd, ja , wie niet? Het is lastig om het Fietsdepot te bereiken. Het is ontzettend vervelend om te moeten betalen om je eigen fiets terug te krijgen. Ik heb nauwelijks geld om de maand door te komen en dan zijn dit soort kosten zo onnodig frustrerend. De fietswrakken voor onze deur laten ze gewoon staan, maanden lang. Als ze er al een oranje sticker op plakken, dan is die er binnen een dag weer afgehaald. Je krijgt een maand de tijd om hem weg te halen of te repareren. Soms zie ik de controleurs langs lopen en doorlopen. Voor mijn fiets is nauwelijks plek omdat er zoveel andere fietsen staan die nooit gebruikt worden. Mijn fiets is op het station gestickerd en een uur later weggehaald. Alsof je je fiets op het Centraal Station zet voor een half uurtje. Aan de andere kant is er een soort gelatenheid. Het was ook stom van me. Ik heb willens en wetens het risico genomen, omdat mijn fiets nooit in het rek staat en nooit meegenomen is. “Dat overkomt mij niet” denk ik dan. Dus wel. Het zorgt ook voor een stukje gelatenheid. Er staat een groot bord dat het niet mag, je fiets buiten de rekken plaatsen. Erger nog: Ik heb nog heel even een afweging gemaakt en met een schuin oog naar de bewaakte fietsenstalling gekeken. Maar ik had haast. Dunya had meer tijd nodig dan gepland voor we vertrokken en ik wilde de metro halen naar het Amstelstation waar we opgepikt werden voor een dagje Dolfinarium. Die bus zou niet wachten en precies om negen uur vertrekken. Dus parkeerde ik mijn fiets en het resultaat is bekend.

Agressietraining

Ik verbaas me erover dat het zo stil is. Ik ben de enige die mijn fiets komt halen, terwijl er veertig fietsen zijn weggehaald gister. In de krant staat dat ze na zes weken verkocht worden en dat nog niet de helft van de fietsen wordt opgehaald. Dit gaat lang niet altijd om oude fietsen, maar soms ook om splinternieuwe. Waarschijnlijk gaan veel mensen er ook vanuit dat hun fiets gestolen is als hij er niet meer staat. Ik lees ook dat de mensen die de fietsen weghalen een agressietraining hebben gehad. Dat is weer het andere uiterste. Ik denk dat ik me er makkelijker bij neergelegd heb dan veel anderen, maar agressief worden is natuurlijk belachelijk. Ik begrijp heel goed hoe boos je kunt zijn dat ze je fiets meenemen. Als ik terug was gekomen en had gezien dat ie weggevoerd werd en ik mocht hem niet meer van de kar halen, dan had ik dat ook ervaren als onrecht. Maar het is wel een keuze om je fiets niet op de juiste plek te parkeren.

Bewaakte fietsenstalling

Als ik binnen ga betalen blijft Dunya bij mijn fiets waken. “Kom maar mee naar binnen!” roep ik. “Kan ik hem alleen laten?” vraagt ze voor de zekerheid. Ik schiet in de lach. “Staat ie wel netjes in het rek en zet ‘m wel op slot hoor!” Hier is plaats genoeg. Als enige fiets in het fietsenrek past ie wel. Als ik betaald heb en Dunya de gratis chocomel uit het apparaat op heeft, zeg ik de vriendelijke dame gedag. “Nou ja, niet tot ziens, in elk geval niet hier. Maar wel een fijne dag!” lach ik. Even later fiets ik opgelucht met Dunya achterop de poort uit. Dit overkomt mij niet nog eens. Ik kies de volgende keer voor de bewaakte stalling of we nemen de bus naar Amsterdam Centraal. Maar buiten de rekken neerzetten doe ik niet weer. Ik heb mijn lesje wel geleerd!