Het einde van ons borstvoedingsavontuur...

Lieve Babs,

We hebben het geprobeerd. Ik zeg expres ‘we’ en dan bedoel ik nog niet eens zo zeer jij en ik, want wij hadden dit samen nog zoveel langer kunnen doen! Hoe lastig de borstvoeding ook was in het begin, we hebben dat maar mooi gedaan. Jij hebt lekkere vetjes gekregen en we hebben zelfs een ander kindje drie maanden laten groeien op ‘onze melk’.

Na de hartoperatie werd alles in het werk gesteld om de borstvoeding te laten doorlopen. Echt waar, wat een kampioenen zijn ze in dat ziekenhuis! Iedereen wist er van; de verpleegkundigen op de afdeling, de chirurg, op de intensieve care, ... Wanneer ik nog in slaap werd gehouden, kwam er van materniteit iemand afkolven. Dat is toch wat ze zeggen ;) Één keer was ik wakker genoeg iemand te zien. Daarna deed je papa het (over een kampioen gesproken!!) en op de gewone afdeling deed ik het zelf met hulp van een verpleegkundige. Er kwam niet veel melk, maar hey, het is er nog, dus het zal wel weer lukken zeker om op gang te krijgen?!

En dan kwam de chirurg. Hij drukte me op het hart de melk weg te gooien. Natuurlijk! Die ‘troep’ van de narcose wil ik onder geen beding doorgeven. En dan kwam de boodschap waar ik niet klaar voor was, en eigenlijk ook niet op voorbereid: Met de medicatie die ik nu moet nemen, mag ik geen borstvoeding geven... Geen... Ik vroeg hem of ik het goed heb gehoord: “Nooit meer?”. Hij beloofde me het nog eens na te kijken en er op terug te komen. Maar het is klaar. Het is op. Het mag niet meer. Sorry lieve Babs, het is klaar. De vriezer zit nog vol. Jij hoeft nog geen afscheid te nemen van ons borstvoedingsavontuur. Ik wel, en ik begin daar meteen mee. Korte pijn, want wat had ik graag langer willen geven...

Liefs, 

Mama