Het eerste jaar van Isabel

Daar zijn we weer, terug van weggeweest. 

Even snel op de late avond typ ik dit, vol emotie. Even een korte recap van de afgelopen tijd.

Zoals we allemaal weten is het letterlijk en figuurlijk bijna 1 jaar geleden dat al het corona gebeuren begon. 

Op dat moment zat ik nog thuis met Isabel en zag ik al mijn sollicitaties in het water vallen. Tóch ben ik aangenomen bij een super leuk klein bedrijf waar ik het nog steeds naar mijn zin heb. Het moederschap en werk combineren viel me in het begin makkelijker dan ik had verwacht. Ik werk 3 dagen en zo heb ik merendeels toch tijd voor Isabel. Zij kon de eerste maanden nog bij mijn familie terecht als ik werkte maar in het najaar konden zijn weer aan het werk in hun oliebollenkraam. (Ja echt, heerlijk!) dat was de tijd dat Isabel naar de kinderopvang ging. At first leek alles leuk en gezellig maar mijn moedergevoel kwam steeds meer naar de voorgrond en ik kreeg een suf en chagrijnig kindje terug. Er klopte iets niet. Voedingen hielden ze geen rekening mee wat betreft voedingstijden en communicatie was er ook niet. Veel verschillende juffen en een oververmoeid kind terug. Laten we zeggen dat het merendeels op "corona" werdt gegooid. Ik ging twijfelen aan mezelf, ben ik die zeur moeder? Hoort dit zo? Broekje achterstevoren aan, kan gebeuren? Luieruitslag als ze daar is geweest, kan ook gebeuren...? Uiteindelijk ons gevoel gevolgt en de stap genomen om naar een nieuwe opvang te graag. Rondleiding en sfeer was direct al zó anders dan bij haar oude opvang. We hebben de keuze gemaakt en geen dag spijt. Je merkt gewoon aan je kindje dat zij/hij het naar zijn/haar zin heeft. Ik vind dat zo mooi. 

Even wat anders... Na alle veranderingen ging ik ook steeds meer stilstaan bij alle corona maatregelen en de verscherping die kwam na 1 december... de mondkapjes. Iedereen heeft er zijn mening over en ik dus ook. Laten we geen ruzie maken maar ik ben niet echt fan van mondkapjes en dat is zacht uitgedrukt, ik hou me wél aan de regels, prettig is het niet.

Ik besef me dat mijn kind haar eerste levensjaar meemaakt met mensen buiten om zich heen met mondkapjes, een korte overdracht op de opvang. Opgefokte mensen bij de supermarkt en vooral geen leuke uitjes meer. Tuurlijk weet ik ook dat zij zich er later waarschijnlijk niks meer van zou herinneren maar er worden ook kinderen 16 of 18 jaar en die kunnen (excuse my language) fuck doen! 

Er wordt geklikt omdat er een kliklijn bestaat als je meer dan 3 mensen binnen hebt zitten... 

Dit is te dwaas voor woorden. En ik neem ook het vaccin niet. Neem jij hem wel? Dat is jouw eigen keuze. Ik vind je er niet minder aardig door...

Wanneer denk jij dat deze pandemie tot zijn einde komt?