Snap
  • Mama
  • coronavirus
  • lockdown
  • zelfisolatie
  • gezinmissen
  • positiefgetest

Het Coronavirus: het eenzaamste virus dat je zelfs afzondert van je gezin

Een goeie mama zijn, door me (positieve) zelf op te sluiten in de slaapkamer en niets te doen voor mijn gezin.

De nachtmerrie begon in de nacht van 8 op 9 oktober, met het bericht van de positieve COVID-19 test. Gelukkig ben ik niet heel ziek geworden, door mijn hoofd spoken telkens dezelfde vragen "Hoe kom ik hieraan?" ''Waar gaat dit in eindigen, wie heb ik nog meer besmet?" "En hoe moet dat nou met de wereld?". Ik hield afstand van mijn man en onze oudste zoon. De adviezen die we telkens -beter laat dan nooit- van de GGD kregen, volgde we trouw op. 2 nachten nadat we wisten dat ik COVID-19 had ofwel positief (blijft raar om te zeggen, positief, nou zo positief was ik niet) was, ging mijn liefste op de zolder slapen.  Ik hield geen afstand van Boris, die was sinds die woensdag 7 oktober ook niet oké, begon een beetje te hoesten en bleef verhoging en af en toe lichte koorts houden. Ik was er daarom ook heilig van overtuigd dat hij ook postief zou testte. Dit bleek niet zo te zijn. 

Ik denk eigenlijk dat de nachtmerrie toen pas echt begon. Het leek wel een hele slechte film waar we in zaten. Een film waarin ik nu niemand meer aanraakte, op 1.5 meter van mijn gezin bleef en alles wat ik wel aanraakte desinfecteerde met van die wonder-desinfectie-doekjes- de enige die echt bacteriën doodde. Nu wist ik dat ik waarschijnlijk de enige was die besmet was en Boris alsnog zou kunnen besmetten, als ik dat al niet had gedaan. Nu voelde ik me waardeloos en kon ik voor beide kinderen niets meer doen. Ik voelde me machteloos. En helemaal na de adviezen van de huisarts en van de GGD. Ik bleef verhoging houden. Verhoging betekent dat mijn lichaam hard aan het werk was, ik het virus nog met mij mee droeg en dus nog besmettelijk was, aldus mijn huisarts. In één ruimte leven telt niet als quarantaine, nou ja telt wel, alleen de 10 dagen niet. Dat komt er dus op neer dat de 10 dagen quarantaine voor mijn mannen gaat tellen als ik helemaal hersteld ben of in één ruimte leef.  Mijn man kreeg geen klachten. We hadden afgesproken dat als er niet veel verbetering zou optreden, ik op de slaapkamer zou gaan leven per zaterdag. Zo gezegd, zo gedaan. 

Het is zo raar om er niet voor je kids en je man te kunnen zijn. Om niet te helpen in het huishouden, om hun snoet niet te kunnen poetsen, Boor z'n luier te verschonen of ze te helpen op een klimtoestel te laten klimmen. Ze niet 's morgens vroeg in bed te kunnen verwelkomen, ze op mijn schoot te laten kruipen en voor te lezen. Ik lees ze nu via videobellen voor. Het is zo vreemd om mijn lieve Eddo niet te kussen en niet samen op de bank te chillen. In plaats daarvan kijken we Wie Is De Mol in allebei een andere kamer en gaan we in aparte kamers slapen. Het is verschrikkelijk om mijn jochies niet te kunnen knuffelen, kietelen, stevig vast te kunnen houden als ze huilen, om ze geen dikke vette kussen te kunnen geven. 

Het is ontzettend akelig om de rol van Mama niet te kunnen vervullen. Maar ik ga ervoor. Voor hun. Voor het doel om die 10 dagen af te tellen. Als Ed niet ziek wordt kan Simon de dinsdag na de herfstvakantie weer gewoon naar school. En kunnen we met z'n alle weer een beetje normaal doen. 

En ik? Ik heb vanmiddag eindelijk meer duidelijkheid gekregen van de GGD. Ik mag er vanuit gaan dat ik na 14 dagen van begin van de klachten, echt niet meer besmettelijk ben. Dus wij hangen sinds dit bericht de vlag al uit dat er licht aan het einde van de tunnel inzicht is.  Het gaat ook elke dag ietsje pietsje beter. Maar dat "helemaal hersteld" daar geloof ik niet zo meer in. Dat zal nog veel meer tijd kosten en stapje voor stapje gaan. Ik verlang er nu naar om gewoon weer het gezin te zijn dat we waren, inclusief af en toe wat meer dankbaarheid voor de rol van Mama die ik mag vervullen!