Snap
  • Mama
  • oppas
  • peuter
  • kinderdagverblijf
  • opvang
  • peuterpuber

Het chaotische leven van een opvangmoeder

Het is al ruim 2.5 jaar de orde van de dag: het kinderdagverblijf. Dit blijft iedere keer dat Senn heen moet een ding, elke dag moet hij opnieuw het wiel uitvinden en iedere dag loopt de planning in de soep en roep ik met een rood en bezweet hoofd: "DIT MOET ANDERS!"

"GOODMORNING.. TUMTUMTUM.. GOODMORNING!" Ja tegenwoordig heb ik een wekker die goedemorgen roept. Vreselijk ding eigenlijk, maar geen zin om het deuntje te veranderen. Ik druk nog een paar keer de snoozeknop in en daarna moet ik er echt aan geloven. Kan je het geloven, ooit was ik zo'n snoozen-is-dom-en-onzin-type. Nu omarm ik de snoozeknop, die weet ik blind te vinden en is mijn hoop in de morgen. Overigens halen we lang niet altijd de wekker, maar zijn we al lang en breed wakker door een huilende peuter. Er waren maanden dat hij zingend wakker werd, nu worden we vaak ruw gewekt uit onze slaap en kunnen we alleen nog maar dagdromen over die irritante wekkerdeun.

Strompelend uit bed. Badjas kwijt. 1 slof minder. Gekleed in een hemdje en ondergoed de gang op. Bokvrieskoud. Kind gaat een tandje harder. Aangekomen bij kind: "NEEEEEEE! PAPA MOET MIJ TILLEN!" Beter ga je die discussie niet aan dus vaders moet even opschieten op die wc.

Beneden parkeren we ons op de bank met een kop koffie, een peuter die nog na-mopperd en zelf met grof geweld zijn drinkbeker in de vaatwasser wilt gooien. Zijn broodje jam met hagelslag was niet goed, moest pindakaas met hagelslag zijn. Nee de pindakaas was vies, het moet een cracker zijn.

Het verschonen van een peuter is als worstelen in de zwaarste gewichtsklasse; niet. te. doen. Maar uiteindelijk heeft de peuter zijn luier en kleren aan: niet alle knoopjes vast en haren nog in de war. Geen tijd. We moeten weg! Papa tilt de peuter op en wordt bijna neergehoekt: "NEEEEEE! MAMA TILLEN!"

Binnensmonds gevloek tijdens de worsteling met kind en autostoel. Later nog eens om hem eruit te krijgen.

Aangekomen bij de opvang is niets goed. Mama moet blijven. Klei is stom. Puzzelen niet leuk. Over boeken maar te zwijgen. Na 10x "nog één kusje" gedaan te hebben kan ik wegglippen, hoewel het jengelen door blijft gaan. Mama mag niet weg. Paniek! Mama is weg!

Hele ochtend rot-gevoel: "Dit doe ik ons kind aan. Ik ben een slecht mens" Vervolgens komen in de middag de eerste foto's binnen van de opvang; kind vermaakt zich prima. Verkleed zich in een Pietenpak en speelt met klei en puzzels.

Eindelijk 5 uur, klaar met werken en op naar de peuter. Na een worsteling met het hek met kinderslot kan ik naar binnen bij de opvang. Kind ziet mij en begint baldadig te worden. Gooit. Gilt. Slaat. Rent. Huilt. Juf probeert boven de tonen uit te komen om te vertellen dat hij lief was en dit noooooooit doet overdag. Fijn. Top. Ik mag de achtervolging inzetten. Peuter-vangen moet een sport worden, niet best. Ik zie andere ouders kijken, een mengeling van medelijden en stiekeme herkenning, wanneer ik met Senn onder mijn arm door de gang loop. Schoentjes nog los, jas half aan, eerst hier weg. Knuffel valt nog 3x, paniek.

Opnieuw worstelen met de autostoel en kind. Het is inmiddels donker en zie niets meer. !&@&*&*

We kunnen naar huis. "Senn, was het leuk?" - Ja! En jij bent mijn vriendje.

Dankjewel kind. We gaan morgen gewoon weer op repeat. 

4 jaar geleden

ik heb hier op het moment ook een super-ninja tijdens het verschonen. maar lopen? ho-maar. 😅