9 jaar geleden
Het chagerijn hormoon
Moeder zijn is geweldig maar soms heb je de neiging uit het niet met borden te gaan smijten..... daar gaat deze blog over.
Sinds mijn eerste zwangerschap hoor ik enkel nog geklaag om me heen. Wat ben je chagerijnig, wat ben je verandert! Waarop mijn reactie meestal een nogal kort door de bocht "ja, vind je het gek?!" bedraagt.
Ik doe het niet expres, ik ben nog steeds die lieve, vrolijke meid van vroeger hoor. Ergens diep van binnen welliswaar, want er is een dikke laag van "moeder eelt" over mijn wezen getrokken. Waar mijn partner alles behalve begrip voor toont.
Onze taak verdeling is vrij ouderwets. Hij werkt en ik regel het huis en de kids. Hij is vrachtwagenchauffeur, en is dus vaak weg. Komt hij thuis begint het "ik doe meer dan jij" spelletje.... eh ik zou ook wel een keer een werkdag met vaste tijden willen maar helaas, de mijne begint met het opstaan van de kids en eindigd na de laatste voeding, waarna ik er vaak nog een dubbele (nacht) dienst achteraan draai. Verklaring chagerijnig gedrag? Moe!!!
Echt ik houd van moeder zijn! Kan me niet eens meer voorstellen hoe het is zonder de kleine boefjes... Wat mij stoort is dat veel mannen (waaronder mijn partner) denken dat stemmingswisselen per direct stoppen na de bevalling. Hoe ingrijpend het is voor een vrouw om een kind op de wereld te zetten (en je daar sowiezo van verandert) lijkt hier niet door te komen. Sterker nog, dat ik door mijn lichamelijke en emotionele veranderingen "anders" ben geworden, lijkt voor hem bijna een afschuwelijke misdaad!
Soms denk ik bij mezelf: het chagerijn hormoon zit vast nog in mijn lichaam. Als ik weer eens kort af reageer of hem een kind uit de handen neem met de melding "ik doe het zelf wel weer!" *zucht*..... als de kids dan (eindelijk) slapen relativeer ik weer. Mens, je bent in twee jaar tijd 3x zwanger geweest en hebt daarbij 2 gezonde kinderen op de wereld mogen zetten (1 miskraam)! Er rent de hele dag een peuter van (bijna) 2 door je huis, die op zijn zachtst gezegd "vrij ondernemend" is, en niet meer slaapt overdag. Je doet alles in huis, wassen koken strijken afwassen.... een tripje naar de supermarkt moet je zorgvuldig plannen met die twee kleine draken, om ongelukken te voorkomen (lees: de een boven uit een van de schappen van het koelvak moet plukken onder een luid protest van: toetjes, toetjes, TOETJES! En de ander juist bij het afrekenen helemaal uit haar dak gaat waardoor nr 1 weer terug naar het toetjes vak rent......Aaaaaaaah!). En daarnaast verrek ik nog altijd van de rugpijn!!! Eh...... EN JIJ VIND HET GEK DAT IK MOE EN PRIKKELBAAR BEN?!
Als ik dit hard op aangeef bij vriendlief krijg ik de reactie: "maar ik werk ook, en ik ben ook moe". Waarop ik alleen maar smakelijk kan lachen..... mijn man heeft het inzicht van een paddestoel.
Dit is echt niet bedoeld als klaagzang hoor. Ik denk dat veel moeders het gevoel wel herkennen. Dit hoort immers ook bij moederschap en laten we wel wezen: s'ochtends wakker worden en de stralende, lachende gezichtjes van je kleintjes zien, maakt alles ruimschoots de moeite waard!
sandra
Herkenbaar hoor! Mijn man doet wel heel erg veel hoor......maar soms ben ik ook wel jaloers op zijn werken. hij kan ff doen waarbij hij gewoon zichzelf kan zijn. Ik heb af en toe het gevoel geleefd te worden. 'morgens vroeg tot ze naar bed zijn en dan moet ik de gezellige vrouw uithangen en dat gaat soms ook niet meer.....dan ben ik moe :D Ik vind het ook een voorrecht om moeder te mogen zijn maar sommige dagen zou ik wel gillend weg willen rennen......hahahaha blij om te lezen dat ik niet de enige ben.
Anoniem
Wat Anninas zegt vind ik eigenlijk een goede. Je man probeert het ook goed te doen en het gezin te onderhouden, maar ik denk dat jij een VEEL drukkere baan hebt dan je man. Niet verkeerd bedoeld, maar je man weet eigenlijk elke dat wat hij moet doen en dat is een soort routine, jij hebt elke dag de kids en wie weet dat de volgende dag je allemaal te bieden heeft? Jij zit gewoon geen 1 minuut stil, en bent blij als je 's avonds lekker naar je bed kunt gaan. Ik herken mezelf niet echt in de situatie wat ik werk nog 4 dagen (helaas). Maar een vriendin van mij heeft precies hetzelfde als jij. Als je moeder bent en je werkt niet, dan heb je echt een fulltime baan hoor! Dat is echt geen eitje. Je moet je man inderdaad eens een keer met de kindjes alleen laten, en dan hem laten doen wat jij normaal zou doen. Succes! En onthoud 1 ding: wij moeders staan achter je, dus wij zien het zeker niet als geklaag!
braamn
Best herkenbaar, hoor!
Anoniem
Ik herken het helemaal!! Onze kids zijn inmiddels 6 en 3 maar ook ik heb af en toe last van dat chagarijnhormoon. Ik werk 2.5 dag en de rest ben ik thuis. Dan doe ik het huishouden en de rest wat er allemaal bijhoort. Als mijn man dan 's avonds thuiskomt riep hij wel eens jij bent de hele dag thuis. Op advies van een vriendin heb ik hem een dag alleen gelaten met de kids (de oudste had vrij van school) en een briefje met zaken die allemaal nog moesten gebeuren die dag. Zoals de was, de benedenverdieping poetsen, koken, ik vond dat wel even genoeg. Wij zijn toen lekker gaan shoppen, heerlijk. Toen ik 's avonds thuiskwam had hij alleen de benedenverdieping gestoft, want hij kreeg echt niks gedaan als er nog twee kinderen rondrennen. Gekookt had hij niet hij had lekker frietjes gehaald,want daar had hij toch echt geen zin in. Daarna heeft hij nooit meer gezegd dat ik niks deed. Misschien het proberen waard.