Het campingbedje

Slapen, ik ben er gek op! Al snel sliepen onze meiden 's nachts goed, regelmaat en ritme staat centraal in onze opvoeding. Natuurlijk laat ik de meiden ook vrij en wisselt het geregeld in ritmes. Vanaf een week of 10 sliepen ze alledrie op hun eigen kamertje, in hun eigen bedje. Niet omdat wij dat nou zo graag wilden, maar er brak een warme periode aan en op onze slaapkamer werd het veel te warm. Vanaf dag één ging dat eigenlijk heel goed, soms had de één er wat meer moeite mee dan de ander en pasten wij ons aan. Samen knuffelen of nog even samen op het grote bed en dan hup, weer terug in het eigen bedje. Nauwelijks strijd.

Na een aantal maanden kreeg Lize medicatie voor haar oogje, deze medicatie kon leiden tot onrustig slapen en dromen. Alex en ik spraken meteen af om Lize tussen ons in te nemen wanneer wij dachten dat zij dat nodig had. Meestal viel het mee en sliep Lize gewoon, rustig in haar eigen bedje en heel soms een nachtje tussen ons in. Beiden vonden we het wel fijn zo een klein hummeltje af en toe tussen ons in. Na langer gebruik van de medicatie ging het slapen weer helemaal als daarvoor, heerlijk in haar eigen bedje. Soms misten wij haar gerommel in bed wel maar voor Lize zelf heel fijn dat ze gewoon weer lekker kon slapen.

Begin januari begon het nachtelijke spoken opnieuw, nu zonder haar medicatie. Alle oude trucjes toch maar weer proberen: knuffelen, zingen, wiegen, tussen ons in, niks werkte. Tot we uit wanhoop het campingbedje van mijn moeder leende en op onze slaapkamer neerzette. Ja hoor ,mevrouwtje sliep daar heeeeerlijk. Het gekke is, dat het echte uren doorslapen toen is begonnen. Niet alleen Lize maar ook Jackie en Mika werden pas wakker 's morgens wanneer Alex naar zijn werk ging. Hoe dan? Terroriseerde Lize misschien al die tijd de boel? Wij hebben nooit wat gehoord op de babyfoon, geen gekke nachtelijke taferelen die iedereen zouden wekken.

Inmiddels weten we beter en word ikzelf geregeld midden in de nacht wakker van een vrolijk meisje dat met haar knuffeltjes speelt. Vaak duurt het maar 10 minuutjes, soms langer en heb ik er flink de pest in maar meestal moet ik lachen om haar gekke geluidjes. Om een lang verhaal kort te maken, Lize slaapt nog steeds in het campingbedje, iedereen slaapt tot 's ochtends 6:45/7:15 uur en we staan allemaal vrolijk op. We hebben alles uit de kast gehaald om Lize terug te krijgen in haar eigen bed, zelfs een geheel nieuwe kamerindeling. Techniek, ik noem het maar 'maak je hond zindelijk' ( krant steeds verder bij de deur neerleggen maar dan met het campingbedje). Alles zonder resultaat. Ik moet mijn eigen ritmetik maar even naast me neerleggen en accepteren hoe het nu is, voorlopig dan. Dit verhaal wordt zeker vervolgd.

Liefs, Graziëlla 

Volg mij op Instagram; @graziellatenveen