8 jaar geleden
Het begin van ons gezin, maar wanneer is het compleet?
We hebben drie prachtige kinderen en eigenlijk is het wel goed zo, maar wat als de kriebel voor een vierde kindje blijft?
Ons avontuur van het kinderen krijgen begon eigenlijk iets te snel voor ons, we waren er ergens nog niet helemaal klaar voor, maar daar dacht onze zoon anders over. Ik was 23 jaar en mijn (toen nog) vriend was net 25 geworden. We waren al wel bezig met de volgende stap in ons leven, want in de zomer van 2008 zouden we gaan trouwen. Uiteraard was onze wens wel om niet al te lang daarna te gaan voor een kindje, maar ineens was het moment al daar.
Drie maanden voor de geplande bruiloft studeerde ik af, best een stressvolle en hectische tijd en wat was ik daar moe van! Tenminste, ik dacht toen nog dat ik daar zo moe van was, achteraf bleek dit dus van de zwangerschap te komen. Toen ik afgestudeerd was, ging ik lekker een weekendje weg met vriendinnen van de studie, heel erg gezellig, maar ik moest steeds afhaken. Ik voelde me niet echt lekker en een rondje lopen was voor mij al te veel, ik ging liever even liggen. Nooit had ik er bij nagedacht dat er wel eens wat meer aan de hand kon zijn, totdat ik tijdens het liggen niet echt meer lekker op mijn borsten kon liggen, want die deden toch eigenlijk best wel pijn.
Ik was gewoon aan de pil, maar blijkbaar ben ik één van die personen waarbij de pil niet voor de volle 100% werkt. Ik weet nog precies het moment dat ik een test ging doen en ik denk dat mijn man dat moment ook nog wel kan herinneren. Hij was aan het knutselen in een van onze kamers en ik had stiekem een test gekocht. Waarom zou ik hem immers van tevoren ongerust maken met iets waarvan ik nog niet wist of het werkelijkheid zou zijn? Ik had een test gekocht en ging naar de badkamer om te testen, al vrij snel verschenen er 2 streepjes en dat floepte ik er ook gewoon knettershard uit: "2 STREEPJES!!".
Mijn man snapte er uiteraard niks van en kwam snel naar mij toe gelopen. Hij schrok enorm van wat hij zag, namelijk een positieve test. En ook al wilden we wel kinderen, dit moment was wel even iets te snel en iets te onverwachts. We zijn in de auto gestapt en naar het bos gereden om daar even lekker te wandelen en het er over te hebben. Eigenlijk waren we het er al snel over eens dat we er uiteraard gewoon voor zouden gaan, het had blijkbaar gewoon zo moeten zijn. En dat gevoel werd eigenlijk alleen maar sterker. Enige angst die ik nog had, was dat ik wel in mijn trouwjurk moest passen!
Drie maanden later gingen we trouwen en mijn angst van het niet in mijn trouwjurk passen was geheel onterecht geweest, mijn babybuik was nog alles behalve te zien. De trouwdag was een geweldige dag, we hadden naast ons feest immers nog een mededeling voor al onze gasten, want ongeveer 6 maanden later zou er een kleine krummel geboren worden!
Na een helse bevalling dacht ik dat ik nooit meer voor een tweede kindje zou gaan, maar na ruim een jaar, begon het toch weer een beetje te kriebelen. We besloten toch voor een tweede te gaan, en wonder boven wonder ging dat weer net zo snel als krummeltje nummer 1, ik was namelijk gelijk zwanger. En hoewel ik ook wel een beetje angst had voor de bevalling, was dit een heel fijne bevalling en konden we een meisje verwelkomen. Helemaal in de wolken met ons koningskoppel was mijn man er van overtuigd dat ons gezinnetje zo compleet was, maar voor mij voelde het nog niet klaar zo.
Ik wilde altijd graag minimaal 3 kinderen, terwijl mijn man uit een gezin van 2 komt en dit zelf ook voor ogen had. Daarbij kwam dat de eerste bevalling kantje boord was geweest en hij deze spanning haast niet nog een keer aankon, ook al ging bevalling nummer 2 wel goed. Maar toen ons meisje een jaar werd en ons leven na alle maanden van slapeloze nachten weer een beetje regelmaat had, draaide hij in een keer 180 graden met zijn gedachten. Hij wilde ook nog wel een derde kindje. En we hoefden het er maar over te hebben of ik was weer zwanger.
Nu zijn wij een gezin met drie kinderen, heerlijk, ik geniet er elke dag weer van. En hoewel het aan de ene kant wel goed is zo, waar het nu allemaal nog past in de auto en in huis, blijft bij mij toch die kriebel voor een vierde. En waar ik die kriebel heb, heeft mijn man het over sterilisatie....
Zou ik dat na een vierde kindje ook weer voelen, moet dat gevoel gewoon slijten?
Anouk H
Haha ja inderdaad hypermom, het lijkt inderdaad een soort van verslaving. En dan komen er ook elke keer zulke leuke kinderen uit! :-) Het is wel fijn om te lezen dat andere vrouwen dit gevoel kennen, dat maakt het misschien ook wel makkelijker om er uiteindelijk blij mee te zijn hoe mijn gezin nu is. Sowieso ben ik daar natuurlijk blij mee, maar ik bedoel dat ik dan vrede kan hebben met het feit dat er hier geen vierde zal komen (want ik denk dat dat het gebal zal zijn).
Anoniem
Beste Anouk, Ik snap helemaal dat t blijft kriebelen! Voelt soms als een verslaving aan liefdevolle kindjes. Grappig eraan vind ik dat ik dat nooit van mezelf gedacht had,maar er eenmaal aan begonnen ben ik verkocht.Van een meid van bijna 5,een zoontje van 2 1/2 en ons laatste kadootje van 8 maanden .we dachten 2 kids maar toch de derde erbij en helemaal geweldig en zou ik voor geen goud willen missen!dus ik verleng steeds m'n "grenzen" en denk:ik kom ook uit een groot gezin en dat kon ook in auto,huis etc.Nu denk ik wel steeds "ik ben te oud en het is goed zo" maar kijk jaloers naar de gezinnen met 4+. Tis een hormonaal vrouwending? Succes met jullie beslissing en er aan wennen wat het ook is..
MissesEd
Lief!
Anouk H
Heftig! Ik snap jouw gevoelens helemaal, het is zo lastig als je gevoelens hebt die een ander niet heeft. En dan juist de andere persoon die daar ook iets over te zeggen heeft. Dan kan je je heel alleen en onbegrepen voelen. En dan gelijk ook weer de gevoelens dat je dat niet mag voelen omdat je al 2 prachtige kinderen hebt. Sterkte!