Het begin van een rustige reis.

Hét medicijn tegen de Baby-Sleur en de uitputting: een weekendje Center Parcs. Het is het ultieme recept om de leeggezogen batterij weer op te laden. Dat weet toch iedereen?

Wie heeft 'm niet binnengekregen. Uitgekookte marketing van WIJ en dit park: een kortingsbon van Center Parcs ter ere van de nabije eerste verjaardag van je kleine spetter.

Ik trapte er ook in. Jottem! We gaan op reis! Limburg, here we come!

Maar dan begint het inpakken in de koude polder. Een lampje van twijfel begint te flikkeren.

Hoe erg was die Baby-Sleur eigenlijk? Niet zo. Wacht. Die routine is zelfs fijn! Er is helemaal geen sleur. Zal ik thuisblijven? Ik ben zo moe. Nee, Suze. Don't be a party-pooper. Nu moet ik mijn halve huis inpakken, want OH JEE wat heeft Baby opeens veel nodig!

De vorige vakanties (Duitsland, Polen, België en Portugal) waren een eitje vergeleken bij deze inpak-crisis. Toen had Baby nog geen tanden dus die poetszooi leefde nog niet in onze badkamerkastjes. Toen kwijlde Baby niet zoveel, en kruipen kon hij niet, waardoor één outfit per dag volstond. Het eten was toendertijd simpel: tiet, flesje, en een door-het-restaurant-geprakt schaaltje perenmoes. Ook vertoefden we gelukszalig in vijfsterrenhotels, waar de was elke avond gestreken en wel met een glimlach op de bijzettafel werd bezorgd.

Vandaag is het anders: tandenborstels, Woezel&Pip tandpasta, fruitpers, vers fruit, brood en nog-te-koken voedsel, aluminiumfolie, vuilniszakken, keukenrol, olijfolie. Bakjes, babylepels, een dozijn outfits zodat Baby zich zorgeloos onder kan kliederen en over vieze vloeren kan tijgeren. Een tas met speelgoed - afmeting van een dekbedovertrek (ik geef toe, het ging precies zoals ik schoenen inpak, e.g. "Misschien deze, en die, en wat nu als ik deze vergeet, maar voor dat moment zijn deze ideaal..."). Natuurlijk moet de kinderwagen mee, de paraplu (zonneschijn is niet te koop), schoonmaakspullen, ontbijtspullen, afwasspullen, zwemspullen, douchespullen voor mij, douchespullen voor Baby, en, vooruit, ook nog wat kleding voor mezelf. Boek voor oma, boek voor Baby, boek voor mij. Oh! Nutricia en fijne granen en rijstebloem en back-up hoeveelheden. Aaah! Bijna vergeten! Luiers, billendoekjes, vochrige washandjes, spenen en flessen. En Slaap-Paard! Zonder deze knuffel zijn Baby z'n middagslaapjes een hel.

Zweet druppelt van mijn oksels naar mijn flanken terwijl ik in de vrieskou tussen auto en huiskamer draaf. Met moeite krijg ik alle junk in mijn paarse mini-bolide.

"Mam?" vraag ik snel als ik haar bel. "Heb jij veel spullen want de auto zit bijna-"

"Nee, alleen twee onderbroeken en wat sokken," zingt ze. "Kom je mij zo ophalen?"

Eerst bel ik naar Center Parcs.

"Wat voor koffiezetapparaat hebben jullie daar?"

"Een gewoon filter-ding," legt Sandra van de Klantenservice uit.

Ik bedank haar, en ren verder tussen keuken, tassen en auto.

Ik bel Sandra van de Klantenservice voor de tweede keer. "Hebben jullie een oven?"

Blijkbaar hebben alleen de VIP cottages die en die van ons heet "standaard". Noem mij een snob, maar daarom hou ik van VIP's: een oven is in mijn boek vele malen fijner en gezonder dan de standaard-cottage magnetron.

De derde keer dat ik bel, lijkt Sandra al een oude vriendin. "Met mij," hijg ik gehaast. "Moet ik een paspoort mee?"

Dit zijn allemaal vragen die ik normaal nooit zou stellen. Ik ben een doorgewinterde reiziger! 

Maar dit keer ben ik nerveus. Baby is nu veel groter en daarom moet er zoveel mee. En mijn nieuwe huis...er staat nu zoveel in. Het is al een thuis geworden. Zijn alle lichten uit? Wijzen de gasknoppen omhoog? Ay, Prada staat vol in het zicht op de keukentafel. Voor hem is er geen plaats meer in de auto. Snel gooi ik wat schone was over zijn hengsels heen. Hmm.. Gluurders/ inbrekers/ ontvoerders zouden hem nog steeds kunnen zien door het keukenraam. Of de achterdeur. Wat nu? Een klos touw. Als zeewier decoreer ik de laatste zichtbare rode plekken, en raap dan Baby op.

"We gaan, popje. De vakantie begint!"

Bij oma voor de deur toeter ik. Opa opent de deur en daar komt oma naar buiten geschuiveld, kromgebogen onder het gewicht van drie grote, zware tassen, haar hoofdkussen en twee setjes theedoeken. Voordat ik kan protesteren zegt ze wijzelijk, "Let maar op, met één natte theedoek wens je dat je er twee had!"

Tijdens het autorijden (Baby pruttelend op voorstoel, oma ronkend achterin) bedenk ik mij twee dingen. 1. Ik moet de banden oppompen. We zijn erg zwaar. 2. Waarom helemaal in Limburg? De Eemhof is op kruipafstand! What was I thinking? Ik ben in de vliegtuig-val getrapt. Eentje waar ik had gezworen nooit meer ik te tuimelen: boek een goedkope vliegtuigstoel, en je bent uiteindelijk meer kwijt aan bijkomende reiskosten naar het verder afgelegen vliegveld (Londen!), of ALLES kost geld aan boord (drankjes, toilet, veiligheidsriem, etc.). Poep! Ik geef die rottige post-zwangerschapshormonen de schuld.

Opeens rijden we Limburg binnen. Kleine, zwaargelovige dorpjes met levensgrote gekruizigde Jezus-figuren eraan. Soms twee per straatkant. De paarden staren levenloos voor zich uit. De lucht is zwaar en grijs, en een overstekende boer kijkt nors naar zijn bemodderde klompen. Echt goed voor het vakantiegevoel.

"Mam?" piep ik. "Ehm, ik weet niet of ik het wel zo leuk vind hier. Oh kijk, een kinderboerde- oh. Die was klein. We zijn er al voorbij."

"Dit is de tweede keer dat je hier bent," zegt mijn moeder. "Grappig dat je dit park uitkoos. Hier zijn we vroeger een weekend geweest, weet je nog?"

Ik kijk haar verschrikt aan. "Bedoel je te zeggen dat... Toen in dat golfslagbad... Was dat hier?"

Mijn moeder grinnikt. "Jazeker."

Oh God. Ik hoop dat ze mij niet herkennen. Toen ik zes jaar was heb ik in het water gescheten. De drol dobberde dreigend op de golven. Kinderen renden gillend het water uit. Ik ook, want ik schaamde me een ongeluk.

"Kijk!" roept mijn moeder wanneer ik de file voor de Center Parcs ingang benader. "Een crematorium!"

"WAT? WAAR!"

"Grapje," giechelt ze.

Toch heeft ze ergens een punt. Het gebouw voor ons ziet er troosteloos uit. Mijn ogen branden van de lange reis, en Baby begint te huilen. Een goed en ontspannen begin van de vakantie.