Het achtbaan leven van een (opnieuw) nieuwe mama

Alweer 4 weken

Het is nu al 4 weken dat Kruimel in ons leven is in de vorm van onze zoon Wout. Emoties gaan als een rups-achtbaan verder, je weet wel zo`n kinderachtbaan. Het is minder erg dan ik bij voorbaat dacht. Ik dacht echt dat wanneer Wout geboren was we in een python zouden komen compleet met kurkentrekkers en loopings. Maar voor de mooie herinneringen aan zijn grote zus komen boven. De momenten van samen boodschappen doen, borstvoeding en in bad. Het is wanneer Wout zijn ogen sluit dat er scherpe bochten in de weg komen. " Even kijken, ademt die? beweegt hij?". Het zijn gevoelens en angsten die blijven denk ik. Vooral de eerste nachten hingen we regelmatig boven de wieg met een zacht lampje. Nu zijn we zo moe dat `s nachts mijn wekker standaart 4 uur na het beginnen van de voeding heb staan, na de voeding vallen we (wanneer hij dat ook doet) gelijk in slaap. Maar de wekker hoor ik gelukkig nooit, in de nacht meld die zich ook tussen de 1,5 en 2,5 uur en als ik geluk heb en hij echt moe is na 3 uur. Slopend is het zeker, gebroken nachten zijn zwaar, koffie in de ochtend is mijn grote vriend. Het is wel de enige koffie die ik drink. Wout heeft regelmatig krampjes en we weten nog niet waar het vandaan komt. Af en toe laat ik iets weg uit mijn "dieet" of "voedingspatroon" om uit te vissen wat het is. Maar tot nu toe nog niks gevonden. Ik denk dat het aan mijn productie en/of toeschiet reflex ligt, laat ik het zo omschrijven "ze zijn nog al enthousiast als ze in actie mogen komen". 

Samen naar Anne

Ongeveer 2 weken geleden zijn we samen naar zijn zus geweest. Dit was voor mij heel zwaar, heel confronterend en heel mooi tegelijk. Ik was blij dat ik na maanden weer bij mijn meisje op bezoek durfde, en dat samen met haar broertjes. De hele weg dat we naar Anne toe liepen heeft Wout gehuild, het moment dat we bij Anne aankwamen was hij stil. We wonen hemelsbreeds 500 meter van Anne haar grafje. We moeten wel nog 500 meter omlopen omdat de ingang aan de andere kant ligt. Maar als we voor het hek staan kunnen we haar steen zien. Toen we bij Anne kwamen zijn mijn emoties nog nooit zo dubbel geweest. Voor mij staat de steen van mijn dochter, mijn verdriet, mijn gemis en naast me in zijn wagen (die ook van Anne is geweest) ligt mijn zoon, mijn geluk, mijn vreugde. Het was even een moment van realiteit, ik had 2 weken op een onzekere roze wolk gezeten en nu wist ik weer waar de onzekerheid vandaan kwam. Emoties namen de overhand, ik wil dat grafje maar voor 1 kindje houden, Wout moet blijven. Op de terug weg zijn we nog even langs oma gelopen, daar heb ik rustig Wout gevoed en kwam ook de rest van de familie, het was die dag namelijk opa`s verjaardag. Opa, die naast Anne ligt, opa die ook Anne heet.

Feestdagen

Wout`s eerste feestdagen en mijn eerste feestdagen met kind, mijn tweede keer feestdagen als moeder. Deze keer waren de feestdagen minder depressief, ze waren zachter, er was minder druk op mijn hart en in mijn gedachten. Een rode draad van gemis was aanwezig, maar ik durfde niet opnieuw naar Anne toe, dit doe ik weer in 2015. Het was heerlijk om tijdens de gezelligheid van de feestdagen mijn geluk in mijn armen te hebben. Ik kon dan niet met de meiden kerstmiddag vieren in de stad, maar kijkend naar dat mannetje in mijn armen hoefde dat niet. 

De helft

We zijn nu op de 4 weken, even een kippenvel moment, Wout zit nu al op de helft van Anne`s leven bij ons. Het is maar goed dat ik toen niet wist dat 4 weken de helft was. Het is zo kort, daar wordt ik me nu extra bewust van. Ik hoop dat ik nooit afscheid moet nemen van Wout, dat kan ik niet nog een keer aan. De kans dat wiegendood ons opnieuw "pakt" is klein, maar 10 kindjes tussen een week en 1 jaar zijn in 2013 overleden aan wiegendood en Anne was daar dus 1 van. Ik ben misschien een "pas op" moeder geworden maar wiegendood blijft een nachtmerrie die al 1x waarheid is geworden, ik ga niet met het lot spelen. Niet samen in bed slapen, niet op de buik leggen, borstvoeding door blijven geven en heel erg veel opletten en genieten van ons ventje.

Mijn achtbaan gaat voorlopig nog wel verder, maar ik heb genoeg om van te genieten. Wout is een vrolijke baby met een mooie lach, hij huilt alleen als er wat is, hij groeit goed, drinkt goed en is gewoon (ja het is clique) de mooiste baby boy ever!

XoXo