Snap
  • Mama

Help, al die emoties....

Mijn laatste blog is al veel te lang terug... schaam. Maar omdat het me al niet lukt om alle ballen hoog te houden, zat een blog er niet in.

In mijn laatste blog schreef ik over het overlijden van mijn moeder, mijn zwangerschap en mijn bevalling. Dit was allemaal niet om blij van te worden. Maar niemand had mij kunnen waarschuwen voor de tijd erna, vol emoties en een klein kind.

Tijd om het overlijden van mijn moeder te verwerken had ik niet tijdens mijn zwangerschap, maar daarna al helemaal niet. Had iemand me niet even kunnen zeggen dat als je nog vol met emoties zit een klein hummeltje erbij niet altijd verstandig is.... 

Mijn kleine mannetje, wat hou ik van hem. Echt hollands glorie, al sinds zijn geboorte loopt hij voor qua groei. Er zit geen spekje aan,  maar het is een flinke jongen. Na een maand of 3 kwamen we erachter dat hij krampjes had. Dus sindsdien kreeg hij krampjes voeding, maar verder ging het super.

Maar het is me er een. Hij liep met 8 maanden, gelukkig niet los...., hij is van plan om na het huis, de hele wereld te ontdekken. Alleen wat kan ik hem achter het behang plakken af en toe. Dat kleine gevoelige mannetje voelt alle emoties van mama. En hoe meer emoties ik heb, hoe dwarser mijn ukkie wordt. En er zitten nog veel emoties in mij.

Emoties van de ziekte en het overlijden van mijn moeder, emoties van de zwangerschap en emoties van mijn bevalling. Ik ben een jaar na mijn bevalling van 4 dagen werken naar 3 dagen werken terug gegaan. In de hoop dat ik alle ballen hoog zou kunnen houden en genoeg aandacht zou hebben voor mijn kleine, veel te hard groeiende, energie bom.

En toen kwam de dag dat ik eindelijk aan mijn zelf zou gaan werken. Willem-Jan was net 2 geworden en ik merkte dat hij meer zou hebben aan een emotioneel stabiele moeder, in plaats van een moeder die emotioneel niet bij te houden is. En mijn man vond dat ook wel een goed idee, aangezien die het ook wel merkte dat mijn emoties van links naar rechts en weer terug schoten.

ik naar de dokter, gestart met anti depressieva en een afspraak bij de psycholoog rijker. Dit moest mijn tijd worden....... dat had ik gedacht. Kerst 2014, toen begon de ellende. Mijn vader werd doorverwezen naar het ziekenhuis. Het vermoeden bestond dat hij prostaatkanker had. Helaas werd dat vermoeden in februari 2015 bevestigd.

En natuurlijk kon het weer allemaal niet normaal, het was uitgezaaid naar zijn  botten. Inmiddels zat het al vanaf zijn enkels naar zijn schouders....... de arts kon niet anders zeggen dat ze er alles aan gaan doen om de laatste tijd zo lang mogelijk en zo aangenaam mogelijk te maken.......

ARGHHHHHH WAAROM...... dat blijft de grote vraag. Voor nu wel weer even genoeg geschreven.... ik zal proberen mijn volgende blog iets sneller te schrijven. 

7 jaar geleden

Oeps die vraagtekens waren niet de bedoeling. Maar blijkbaar kan je hier geen smileys gebruiken. Xxx

7 jaar geleden

Dank je. ????????

7 jaar geleden

Meid wat erg voor je! Heel veel z Sterkte!