HELLP, wat nu?

Hellp, wat nu?

In mijn vorige blog heb ik jullie uitgelegd wat pre-eclampsie is en wat het inhield. Helaas stopte het niet hierbij en kreeg ik HELLP, veel vrouwen en waaronder zwangere vrouwen weten niet wat dit inhoudt. Ik wist dit overigens ook niet, ik wist niet eens dat het bestond. Maar des te meer wil ik jullie vertellen hoe dit voor mij was en hoe ik dit heb ervaren. Maar ook hoe mijn naasten dit hebben ervaren. Het ging namelijk om leven of dood.

We gaan weer even terug naar het moment dat ik opgenomen lag. Dit keer neem ik jullie mee naar mijn laatste nacht in Goes. Ik heb deze nacht niet of nauwelijks geslapen. Dit was ook de nacht dat de hellp ging doorzetten. Ik kreeg last van maagzuur, dit voelde heel naar maar had dit al vaker gehad dus zocht er niks achter. Tot dat ik een band gevoel kreeg rond mijn buik en ik moest overgeven. Ik kroop over de grond van de pijn. Liggen lukte niet en zitten deed ook enorm veel pijn. Ik kan ook niet beschrijven wat ik toen voelde maar wat ik voelde was niet oké.

Ik kreeg uiteindelijk van de verpleegkundige( dit keer was het een man, ontzettende lieve verpleegkundige ) een soort gel die de maagzuur zou moeten remmen en warme melk. Nou echt die melk...wauw dat was zo mega lekker. En ik lust niet eens melk. Maar dit was goddelijk, voor even was het rustig en kon ik liggen. Tot 5u in de ochtend. Ik kreeg weer heftige pijn en ging weer kruipend over de grond. Dit keer bleef ik overgeven, en bleef dus ook drukken op het nood knopje. Ik voelde mezelf steeds verder afglijden en raakte ook in paniek. Voelde mezelf niet goed en ben met hulp onder de douche gezet. Ik heb daar zeker een half uur gezeten die warmte was zo mega heerlijk. En mijn lijf kon even ontspannen. Eenmaal uit de douche werd het erger ik kreeg nu ook steken tussen mijn schouderbladen en zitten of liggen ging niet meer.

Ik heb uiteindelijk Jeroen en m’n moeder gebeld. En op het nood knopje gedrukt. En wat ik nu ga vertellen dit is echt onbegrijpelijk. Ik drukte op het noodknopje en er komt een verpleegkundige aan...ze staat naast mij en vraag wat ze kan doen. Ik vraag aan haar of ze mij kan helpen en kan zorgen dat er iets aan de pijn gedaan wordt omdat ik het niet trek. Ze kijkt op haar telefoon die gaat en zegt; je red het wel he, mijn bel gaat ik ben weg. En zo verdween ze...ik vol tranen en schreeuwend dat ze mij niet alleen mocht laten stond ik daar gebukt over de wastafel. Ik drukte weer en toen kwam er gelukkig snel iemand aan. Deze lieve verpleegkundige is bij mij gebleven en heeft alles in werking gezet. Jeroen en m’n moeder waren er ondertussen al en de ambulance was onderweg. Ik werd aan de magnesium gelegd en vanaf dat moment verslapte de pijn en werd m’n lijf rustig. Gelukkig deed Vienna het super en had zij geen last van mijn pijn.

Toen de ambulance broeders binnen kwamen, kwam er ook een gynaecoloog binnen. Zij zou met mij mee gaan indien er geen bevoegde bij was die dit kon. Dit zodat ze mij kon monitoren en in de gaten kon houden. Uiteindelijk hoefde ze niet mee want ze kwamen mij met 3 personen ophalen. Ik moet zeggen ik herinner mij weinig van die rit alleen dat ik het enorm koud had en heel erg lag te trillen.

Eenmaal aangekomen in Rotterdam werd ik op de verloskamer neergelegd, en kreeg ik een infuus met magnesium en andere medicatie. Er werden vragen aan mij gesteld en ik kreeg eten. Uiteindelijk arriveerde mama en Jeroen en had ik gelukkig een beetje aanspraak. Het was een drukke boel en veel in en uit lopen van artsen. Ik herinner mijn een gesprek heel goed, dit was met de kinderarts. Ik vond dit een heel heftig gesprek. Puur omdat wij te horen kregen dat ze verwachte dat Vienna veel te vroeg zou komen. Hier ga ik later wat meer overtellen.

Uiteindelijk weet ik niks meer van de dagen die daarop volgde...ik moet het echt van vertellen horen en sommige momenten weet ik nog. Zoals het inleiden en de nacht van de bevalling. Maar wat er daartussen is gebeurt...ik kan het niet na vertellen. Ik vind dit zelf ook heel heftig en baal hier enorm van. Maar dit zijn helaas de dingen die gebeuren. Ik ga jullie meenemen naar de laatste nacht voordat ik ging bevallen. De laatste nacht is een nacht geweest waar ik liever niet aan terug denk maar het is wel iets wat ik wil vertellen.

Ik lag op een afdeling speciaal voor vrouwen met hellp, ik werd ook 24u per dag gemonitord en lag aan de hardbewaking en zuurstof. Ik lag op occu 2, tegen over een post waar de zusters op de schermen konden zien hoe mijn bloeddruk was en hoe Vienna het deed. Zo gauw als mijn medicatie op waren begon alles te piepen en kwamen ze snel alles vervangen. Wat een ramp was dat zeg...ik lag ook niet meer lekker en alles deed ongelooflijk zeer. Op een geven moment kwam de verpleegkundige binnen en vroeg of ik Vienna nog had gevoeld ik gaf aan van niet en dat mijn arm waar mijn infuus in zat enorm veel pijn deed. Dit deed al pijn vanaf dat ze het infuus in Goes geplaatst hadden. Zij gaf aan dat ze er naar gingen kijken. Maar ze toch ging ze ook de ctg weer aansluiten. Ik vond het allemaal prima als het maar snel voorbij ging. Alleen zagen ze ook doordat ik hoge koorts kreeg dat Vienna hier last van kreeg. En het voor haar ook steeds moeilijker werd. Wat bleek mijn infuus wat ik al vaak had gezegd dat die fout zat, was gaan ontsteken en kreeg hierdoor koorts. Dit was enorm balen want ik was zo goed als uit die 1ste aanval van hellp aan het klimmen en mijn bloedplaatjes waren bijna stabiel. Helaas mocht dit niet baten en wilde ze een nieuw infuus prikken. Nou dit ging niet van harte want ik hield z’n 15 liter aan vocht vast...zie dan maar eens een infuus opnieuw te prikken. Echo apparaat kwam erbij en de mevrouw van de ok. Ze lieten de oude zitten voor het geval dit nodig was. Ik heb geschreeuw en smeekt dat ze haar zouden halen. Het was een groot bloedbad...het prikken lukt niet doordat ze niet de juiste naalden hebben. Ze zijn uiteindelijk een uur bezig geweest om met dat echo apparaatje een vat te vinden. Toen dit gelukt was hebben ze ok gereed gemaakt en ben ik om 05:50 naar de ok gebracht. Voordat ik de lift in ging heb ik afscheid genomen. Letterlijk afscheid genomen...dit deed ik de dagen ervoor al van de mensen die langs kwamen. Waarom? Omdat ik aan mezelf voelde dat het wel eens voorbij zou kunnen zijn. De keizersnee was namelijk niet algeheel zonder risico doordat mijn bloedplaatjes niet stabiel waren was de kans op bloedingen heel erg aanwezig en was het dus riskant om mij te laten bevallen uiteindelijk ben ik algeheel onder narcose op 7 februari om 6;02 bevallen van een prachtige dochter Vienna fay. Ze was 10 weken te vroeg en woog 1395 gram en was 37cm lang.

Ik wil hiermee zeggen; luister naar je lichaam en twijfel nooit aan jezelf! Je eigen gevoel klopt altijd en laat je nooit afschepen. Mocht je deze symptomen zelf ondervinden ; band gevoel rond de buik, pijn tussen je schouderbladen, misselijk, vochtvasthouden, grieperig voelen, hoofdpijn, licht flitsen zien. Trek dan aan de bel, het wil niet zeggen dat je hellp aan het ontwikkelen bent maar deze symptomen zijn wel de grootste steekwoorden die het hellp omschrijven. Ik zal nog even in het kort uitleggen wat hellp is en wat het inhoudt.

Wat is hellp?

Het HELLP-syndroom is een heftige complicatie tijdens de zwangerschap. Het wordt ook wel een zwangerschapvergiftiging genoemd. Het woordje hellp heeft ook een betekenis.

Hemolysis – afbraak van rode bloedcellen

Elevated Liver enzymes – verstoorde leverfunctie

Low Platelets – tekort aan bloedplaatjes

HELLP kan zich geleidelijk ontwikkelen, en er ontstaat ineens een gevaarlijke hoge bloeddruk. Ik zelf kreeg hier medicatie voor om de bloeddruk laag te houden. Mijn bloeddruk was uiteindelijk bovendruk die richting de 200 ging en mijn onderdruk richting de 140. Dit is heel gevaarlijk want hierdoor kun je schade oplopen aan je organen, hersenen, hart.

Gelukkig komt het niet vaak voor. Daarom is er helaas ook weinig over bekend en ik merk ook dat er weinig over wordt gesproken. Maar ik blijf het zeggen ; hellp is een sluipmoordenaar, je ziet het niet maar is er wel.

Oorzaak van hellp;

De oorzaak van het Hellp is nog onbekend. Wel is duidelijk dat het erfelijk kan zijn. er is een gen ontdekt dat verantwoordelijk is voor hellp . Mijn moeder heeft ook veel vocht vast gehouden tijdens de zwangerschap maar was niet zo ziek. Het kan zijn als je eigen moeder dit gehad heeft dag jij dit dus ook krijgt. Er bestaat ook een kans op herhaling als je eerder een vorm van zwangerschapsvergiftiging hebt gehad.

Ook is duidelijk dat een aantal factoren het risico op hellp verhoogt:

Hoge bloeddruk voor de zwangerschap

Zwangerschap van bijvoorbeeld een tweeling.

Ouder dan 35 jaar.

Overgewicht

Hart- en vaatziekten

Diabetes

Nierziekten

Sommige auto-immuunziekten

HELLP komt vaker voor tijdens een eerste zwangerschap

Eindconclusie, wij zijn nu twee jaar verder. Dit alles heeft een enorme impact op mijn leven gehad. De eerste weken kon ik niet hechten aan Vienna. Ik voelde niks en wist niet wat ik ermee aan moest. Ik moest veel huilen. Ik voelde mij geen mama, maar ik was het wel. Mezelf geen goede moeder vinden en vooral vinden dat ik heb gefaald. Ik ben door een diep dal heen gegaan en het onbegrip van de buiten wereld vond ik pijnlijk...Jeroen die van een afstand heeft toe moeten kijken..mijn ouders, mijn schoonouders. Als je dit niet heb mee gemaakt kun je het niet snappen maar begrip tonen kan zoveel goed doen. Wat ik aan hellp heb overgehouden is ; prikkel gevoelig, ik vermijd dus ook drukte en onvoorspelbare dingen. Ik heb in therapie gezeten en emdr gevolgd om met deze periode om te kunnen gaan. Dit vond ik heel heftig omdat ik alles herbeleefde en ook momenten die terug kwamen die ik vergeten was. Ik ben mijn baan verloren omdat ik niet snel genoeg aan het werk kon en kwam de deur niet meer uit. Leven en dood ligt dicht bij elkaar. Dit heb ik doen beseffen omdat ik letterlijk de dood in de ogen heb gekeken. En afscheid heb genomen van de mensen die mij lief zijn. Deze ervaring heeft mij enorm veranderd en ben ook gewoon een andere Sanne, ik heb geleerd om mijn grenzen aan te geven en aan te geven wanneer het genoeg is. Ik weet wat belangrijk is en daar ga ik voor. Ik zet mezelf nu vaker op de eerste plek en zorg ook beter voor mezelf. Het gaat nu veel beter met mij, en kan enorm van Vienna genieten. 

Het zijn de kleine momenten die het doen.