Hello darkness

Het is al weer een derde maand geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Dat terwijl ik van schrijven hou, een constante stroom blogs komt de laatste maanden uit mijn vingers; en mijn hoofd -en laptop- lopen over van de -onuitgewerkt- ideeën. Toch blijft het daarbij. Tot dit blog kwam er niks uit mijn vingers -en dat niet alleen als het om bloggen gaat, ook op andere gebieden lig ik (bijna) stil-.

En ik heb genoeg excuses. Slaapgebrek, hormonen, de kinderen. Toch waren deze tot nu toe nooit een reden om het erbij te laten zitten. Het was soms zelfs een inspiratiebron.
Op mijn to do list -waar momenteel meer op komt dan afgestreept wordt- staat de ‘do’ blog schrijven. Even een opzetje dat al staat afmaken en de wereld inknallen voor jullie vermaak. Helemaal niet zo veel werk meer, maar deze’ do’ staart me - samen met zo’n tien andere activiteiten die ik nog meer vrees- toch zeker al een ruime week aan.
Van de één op de andere dag twijfel ik aan de toegevoegde waarde van mijn schrijfsels. In de stroom van goede blogs voel ik mij spuit elf. Alles wat ik bedenk of wil schrijven is al eens geschreven. Ik ben de zoveelste moeder met een verhaal over de eerste tand, het eerste stapje of verjaardagsstress. Natuurlijk, ik schrijf uit mijn eigen invalshoek, maar wie zit daar nou op te wachten?
Donkere wolken pakken zich samen.

Ik denk dat ik een winterdip heb. Zo eentje waarbij alleen de komst van de zon, warmte en nieuw leven je weer open doen bloeien. En dat duurt nog wel even. Hoewel. Ik zag vandaag toen ik mijn spullen pakte om van mijn werk naar huis te gaan weer een heel klein beetje licht gloren.
Totdat het weer echt licht is als ik op mijn fiets naar huis stap, doe ik mijn best om -ondanks twijfels over mijn kunsten- te blijven bloggen, het mooie te zien in dit seizoen en slaapgebrek voor lief te nemen. En die hormonen? Die geef ik het liefst een rotschop na -als ik maar wist hoe dat moest-.