Oh, lieve hopeloze mamma! Herkenbaar en geloof mij, het wordt (uiteindelijk) beter. Helaas zie jij daar nu helemaal niets van. Heb je al eens lekker ouderwets al je frustraties schreeuwend naar hem toegegooid? Helpt super om je nu zo hoge stressslevel naar beneden te brengen. ‘Een goede dondersbui, klaart de lucht’ idee.
Voor de rest is mijn advies; volhouden en toch de positieve en goede dingen opzoeken of knopen doorhakken, elk uur van de dag leven op het stressrandje is voor ieder van jullie superslecht. Dikke knuf, zorg goed voor jezelf
Hey, ik lees best veel judgemental reacties. Ik snap wel wat je bedoelt hoor, je hebt het al zwaar genoeg en na dat je eerst ook al het werk hebt moeten doen (9 maanden) mag je nu door...kan me de frustratie voorstellen. Weglopen lost alleen je probleem niet op. Dan moet je het ook alleen doen, en dan niet alleen voor dit moment maar waarschijnlijk veel langer.
Misschien kan je eens kijken hoe jij wat “me-time” kunt krijgen. Een paar uurtjes shoppen, kapper, schoonheidsspecialist of gewoon een drankje met een vriendin. Is er iemand die (eventueel samen met je partner) op de baby kan passen? Als je je hart opent naar een vriendin/moeder/wie je dan ook vertrouwt kunnen ze je misschien wel helpen.
Ik hoop dat je iets vindt waardoor je deze tijd door komt. En dat je partner ook snel resultaat boekt met de psycholoog, zodat jullie beide nog kunnen genieten van de kleine.
Laat hem eens dingen doen die wel lukken.
Rondje wandelen, al doe je het samen, laat hem de wagen duwen.
Verschonen sta er als support alleen naast.
Of in bad doen en laat hem dan het badje doen en doe jij het afdroogwerk, en aankleed werk.
Flesje klaar laten maken. Laten geven en zit er gewoon bij als support.
Ik ben z,n moeder die alles uit handen pakt en naar haar hand zet zodra het kan, maar ik heb geleerd dat ze ook naar papa moeten kunnen. En hij vond het bij de tweede lastiger dan bij de eerste, want de eerste was een jongen en de tweede een meid.
Hij gaat praten met een psycholoog.
Kun je niet jouw moeder of zijn moeder vragen om af en toe te praten. Je eigen moeder om zelf even stoom af te blazen? ( want dat doe je waarschijnlijk niet bij je schoonmoeder) en zijn moeder al is het om hem een beetje op te peppen. Ze weet hoe hij in elkaar zit, misschien weet zij hoe je het het beste kunt brengen.
Probeer te kijken naar wat hij wel doet? Kom eerst uit de negatieve spiraal en bekijk hem niet als een kind.
Zeg dat ook, ik wil een partner, ik ga mij niet gedragen als je moeder, die heb je er al een.
Dat krijgt mijn vriend ook te horen als hij niet lekker in zijn vel zit en het net lijkt of ik een puber in het huis heb rondlopen.
Blijf praten hoe vermoeiend ook. Met elkaar stilzwijgend verweiten maken kom je er ook niet.
Ik vind het persoonlijk niet echt respectvol naar je man om te zeggen ik heb 2 babies in huis. Jij kan ook ziek worden om wat voor reden dan ook niet voor jullie kind kunnen zorgen, zou je het dan oke vinden als hij gelijk wegrent? Bijna iedere man is in het begin onzeker, maar kan me ook voorstellen dat hij er niet eens meer aan begint als jij zo reageert? Misschien moet je hem af en toe gewoon even alleen laten met je baby, begin je met 10 min ofzo en krijgt je man ook langzaam de kans om zelf een manier te vinden in de verzorging van jullie kindje
Ez
Oh, lieve hopeloze mamma! Herkenbaar en geloof mij, het wordt (uiteindelijk) beter. Helaas zie jij daar nu helemaal niets van. Heb je al eens lekker ouderwets al je frustraties schreeuwend naar hem toegegooid? Helpt super om je nu zo hoge stressslevel naar beneden te brengen. ‘Een goede dondersbui, klaart de lucht’ idee. Voor de rest is mijn advies; volhouden en toch de positieve en goede dingen opzoeken of knopen doorhakken, elk uur van de dag leven op het stressrandje is voor ieder van jullie superslecht. Dikke knuf, zorg goed voor jezelf
Senoritabonita
Hey, ik lees best veel judgemental reacties. Ik snap wel wat je bedoelt hoor, je hebt het al zwaar genoeg en na dat je eerst ook al het werk hebt moeten doen (9 maanden) mag je nu door...kan me de frustratie voorstellen. Weglopen lost alleen je probleem niet op. Dan moet je het ook alleen doen, en dan niet alleen voor dit moment maar waarschijnlijk veel langer. Misschien kan je eens kijken hoe jij wat “me-time” kunt krijgen. Een paar uurtjes shoppen, kapper, schoonheidsspecialist of gewoon een drankje met een vriendin. Is er iemand die (eventueel samen met je partner) op de baby kan passen? Als je je hart opent naar een vriendin/moeder/wie je dan ook vertrouwt kunnen ze je misschien wel helpen. Ik hoop dat je iets vindt waardoor je deze tijd door komt. En dat je partner ook snel resultaat boekt met de psycholoog, zodat jullie beide nog kunnen genieten van de kleine.
anoniem2017
Laat hem eens dingen doen die wel lukken. Rondje wandelen, al doe je het samen, laat hem de wagen duwen. Verschonen sta er als support alleen naast. Of in bad doen en laat hem dan het badje doen en doe jij het afdroogwerk, en aankleed werk. Flesje klaar laten maken. Laten geven en zit er gewoon bij als support. Ik ben z,n moeder die alles uit handen pakt en naar haar hand zet zodra het kan, maar ik heb geleerd dat ze ook naar papa moeten kunnen. En hij vond het bij de tweede lastiger dan bij de eerste, want de eerste was een jongen en de tweede een meid. Hij gaat praten met een psycholoog. Kun je niet jouw moeder of zijn moeder vragen om af en toe te praten. Je eigen moeder om zelf even stoom af te blazen? ( want dat doe je waarschijnlijk niet bij je schoonmoeder) en zijn moeder al is het om hem een beetje op te peppen. Ze weet hoe hij in elkaar zit, misschien weet zij hoe je het het beste kunt brengen. Probeer te kijken naar wat hij wel doet? Kom eerst uit de negatieve spiraal en bekijk hem niet als een kind. Zeg dat ook, ik wil een partner, ik ga mij niet gedragen als je moeder, die heb je er al een. Dat krijgt mijn vriend ook te horen als hij niet lekker in zijn vel zit en het net lijkt of ik een puber in het huis heb rondlopen. Blijf praten hoe vermoeiend ook. Met elkaar stilzwijgend verweiten maken kom je er ook niet.
Mdriel
Ik vind het persoonlijk niet echt respectvol naar je man om te zeggen ik heb 2 babies in huis. Jij kan ook ziek worden om wat voor reden dan ook niet voor jullie kind kunnen zorgen, zou je het dan oke vinden als hij gelijk wegrent? Bijna iedere man is in het begin onzeker, maar kan me ook voorstellen dat hij er niet eens meer aan begint als jij zo reageert? Misschien moet je hem af en toe gewoon even alleen laten met je baby, begin je met 10 min ofzo en krijgt je man ook langzaam de kans om zelf een manier te vinden in de verzorging van jullie kindje