Heb ik al eens gezegd

En dan bedoel ik geen overdreven, emotionele manier om te zeggen 'hey ik ben blij dat ik leef!!'.

Eerder een overdreven, emotionele manier om te zeggen ' hey ik ben blij dat ik mama ben, dat ik dit kan doen, dat ik hier ben, hier zit terwijl mijn dochter slaapt, rustig aan het typen ben op een forum voor mama's '

Ik ben blij dat ik hier ben, in jullie team. Team mama. Een team van reuzen, leeuwinnen, monsters en toch de meest zachtaardige, onzelfzuchtige wezens op deze aarde. 

Het leek echt niet voor mij weggelegd te zijn. Jaren sukkelen met maandstonden, hormonen en alles wat daarbij komt. De diagnose PCOS hakte er even flink in. Waar ik eerst nog een zorgeloze twintiger was, en kinderen verre toekomstmuziek waren, moest ik NU beslissingen nemen. 

We waren net een half jaartje samen, alles ging goed - gaat goed -, we woonden zelfs al een tijdje samen en die kinderwens was toch al eens ter sprake gekomen. Maar nog vaker kwamen mijn ongemakken ter sprake. Haar verliezen op mijn hoofd maar het vrolijk zien groeien op mijn onderbuik en bovenlip. Dubbel plooien van de pijn, slechts een keer om de zes maanden maandstonden zien verschijnen - ja, ook best wat voordelen hier aan - maar dan meteen 2 maanden aan een stuk. Acné alsof ik net voor de eerste keer de grote school binnenwandelde. Het was duidelijk dat het niet juist zat. Toen kwam ik aan. Niet een beetje. Op drie maanden tijd ging ik vlotjes van 90 kilo naar 125.

De diagnose PCOS is niet zo simpel te maken, maar de echo van mijn eierstok sprak blijkbaar boekdelen. Het zat echt fout. 

Ik ging op dieet, deed alles wat de dokters mij zeiden, nam alles wat ik kon nemen, kreeg inspuitingen, alles. Want die 125 kilo wogen zwaar, maar de woorden ' heeft u een kinderwens? ' wogen zwaarder.

Tuurlijk had ik die. 

-wordt vervolgd