8 jaar geleden
Hartkloppingen en hyperventilatie..
Hartkloppingen.. Wanneer je alle controle over je lichaam kwijt lijkt te zijn!
Het begon een aantal maanden geleden... Hartkloppingen en flauwvallen terwijl ik alleen was met mijn zoon..
Gek toch, dat je ineens geen controle meer lijkt te hebben over je lichaam en je hart ineens uit je borst lijkt te kloppen om daarna verdacht stil te blijven..
En daar zit je dan.. In je eentje met een kleine die vrolijk door de kamer loopt. Vanuit mijn eerste instinct pak ik mijn zoon op en zet hem in de box, zodat hij in ieder geval 'veilig' is..
Mijn hart gaat gigantisch tekeer waardoor ik niets anders kan dan op de grond te gaan zitten waarbij ik zoveel mogelijk probeer 'wakker' te blijven en mijn ademhaling onder controle te houden.
Mijn lichaam tintelt, ik voel haast niets meer en zie vlekken voor mijn ogen. Even probeer ik mijn opties te bedenken en het enige wat ik me kon bedenken was; OF ik bel nu 112, OF ik bel mijn ex zodat, áls er al iets gebeurt, er iemand is die mijn zoon opvangt.
Uiteindelijk koos ik voor de laatste optie en mijn ex is direct, vanuit zijn werk, naar me toegekomen. We zijn direct naar de huisartsenpost gegaan, terwijl ik onderweg vocht om bij te blijven terwijl ik met een lieve vrouw van de huisartsenpost aan de telefoon hing.
Eenmaal aangekomen moest ik wachten op de spoedafdeling en werden de hartkloppingen minder. Stom genoeg was er niets aan de hand toen ik eenmaal aan de beurt was bij de arts waardoor ik direct weer naar huis gestuurd werd met het advies naar de huisarts te gaan.
Dit heb ik de volgende dag direct gedaan en er werd een hartfilmpje gemaakt, niets geks aan de hand bleek na een week.
Aanstaande donderdag heb ik een vervolgafspraak bij mijn huisarts, maar in de tussentijd heb ik alsnog deze klachten maar ik probeer me vast te houden aan het feit dat er niets te zien was. Maar waar komt het dan wel vandaan? Is het 'maar' hyperventileren? Geef mijn lichaam iets aan?
Al die vragen maken me zo onzeker. Bij een gebroken been of gekneusde hand maak je je minder zorgen, dat komt allemaal wel goed. Maar deze kwaaltjes vind ik eng.. Vooral met een kleine..
Bovenstaande gebeurde ook allemaal een week voor de eerste verjaardag van Jayson en de engste gedachte vond ik nog; wat als ik zijn eerste verjaardag niet zou halen? Hij zou me nooit gekend hebben.
En ondanks dat het misschien ietwat dramatisch of overtrokken lijkt voor sommigen heeft het me even met beiden benen op de grond gezet. Ik probeer extra bewust te zijn van alles wat ik mag meemaken en ervaren! Want het is niet vanzelfsprekend!
Uiteindelijk komt het allemaal wel goed, maar toch ben ik flink geschrokken... Ieder moment telt en is bijzonder!
SharonC
Ohhh wat goed om te horen! (Dat de tip hielp, niet dat het weer gebeurde natuurlijk) Je moet maar een beetje blijven uitvogelen wat voor jou fijn is en als je het echt even niet trekt, bel dan een vertrouwd iemand waarmee je de peptalk door kunt nemen of laat hen wat vertellen, wat ze die dag gedaan hebben ofzo ;) Of je gaat mij een stom berichtje uittypen als afleiding;) En ik dacht er ook altijd zo makkelijk over.. Totdat je er zelf voor staat. Anyway.. Kop op he! En ik denk aan je en geloof dat je het kunt!! Liefs!
Chiara
Dankjewel voor je fijne bericht! Ik besefte ook echt niet hoe heftig hyperventileren kon zijn! Ik dacht altijd makkelijk; het zit tussen je oren, dus je kunt jezelf toch wel "even" onder controle houden... Hele goede tips ook, vandaag had ik er weer eentje en ik heb als een idioot tegen mezelf gepraat en mezelf afgeleid door met m'n zoon te spelen... Gek genoeg hielp de peptalk tegen mezelf echt, het was een soort van bewustworden van de situatie... Dus nogmaals bedankt voor de tips! Hopelijk leer ik het snel beter te controleren! liefs
SharonC
Ohhh lieve mama! Hyperventilatie is niet zomaar iets en wordt heel erg onderschat! Ooit was er een tijd dat ik daar een beetje lullig over deed, totdat ik dat zelf kreeg! Er zijn momenten geweest dat ik echt dacht dat ik dood ging! Maar ik kan je vertellen als je het eenmaal gaat herkennen (bij begon/begint het met het gevoel alsof mijn hart een sprongetje maakt, op een niet fijne manier) dan weet je dat het paniek is en dan kun je leren het over je heen te laten komen.. Ga lekker even douchen, zet de tv aan en focus! Ga voor de box bij je zoontje zitten en samen zingen.. Ga hardop praten over de paniekaanval: "Ik heb een paniekaanval, zonder te merken, geheel onbewust ben ik verkeerd gaan ademen, de symptomen die ik ervaar zijn een naar gevoel, maar niets ernstig..". Je zult merken dat ze steeds makkelijker en sneller voorbij gaan! Althans, tips die mij goed doen dan he.. Hoop dat je er iets aan hebt! En kop op, je gaat je zoontje nog heel oud zien worden! En nooit denken dat je je aanstelt, het is heel moeilijk te begrijpen voor anderen en achteraf denk je zelf vaak, nouja wat heb ik me aangesteld, er is helemaal niks, maar op het moment dat het gebeurd maakt het dat voor jou niet minder eng! Maar rustig blijven is uiteindelijk the key! Liefs
Chiara
Dankjewel voor de lieve reactie en begrip.. Tot nu toe krijg ik vooral reacties als; ah joh, het is maar hyperventilatie dus daar moet je je 'gewoon' even overheen zetten.. Maar ik heb al eerder last gehad hiervan en toen had ik het wel onder controle, dit voelt op de één of andere manier anders.. Heftiger.. Dus ik geef dat ook aan bij mijn huisarts en gelukkig heeft mijn ex gezegd dat ik meteen moet bellen als het niet goed voelt en dat hij direct onze kant opkomt als ik dat nodig vind..