Hallo, Meneer de fysio...

Na 14 weken van bekkenklachten, omdat ik een nieuwe wereldburger voort had gebracht, had ik dan eindelijk een afspraak bij de fysiotherapeut. In een drafje liep ik naar het pand, omdat ik als ‘new mom’ nog niet zo goed de tijd kon plannen om mijn spruit en mezelf in te pakken en start klaar te maken, denk aan, jas aan, in de maxi cosi, in de auto, wagen mee, nu net poepen, verschonen en dan jezelf ook nog klaar maken. Dit drafje liet mij meteen voelen waarom ik onderweg was naar ‘meneer de fysio’, dus ik was blij dat ik een afspraak had met de man (ik had liever een vrouw, maar goed) die mij ging genezen en binnen no time weer op de rit zou helpen. Wishfull thinking, ik geloof er in ;p.Toen ik net op tijd de wachtkamer binnen kwam, het drafje had gewerkt, en me meldde bij de balie, stak een jonge god met een goede bos donkere krullen zijn hoofd om de hoek. Hij zou me zo komen halen. Ja hoor, dit had ik weer. Geen vrouw van middelbare leeftijd, maar een leuke vent.

Het eerste wat ik in dit soort situaties doe is; mijn malaise delen. Dus ik nam plaats in de wachtkamer en appte een vriendin; ‘Ja hoor, mijn fysio is een leuke vent met n goeie kop krullen en daar moet ik zo m’n mama lichaam aan tonen’ Ik kreeg al snel een ‘Hahaha succes (en wat toepasselijke emoticons)’ terug, gedeelde smart is halve smart zullen we maar zeggen.

Ik mocht hem volgen
Onderweg naar zijn behandelkamer, liep ik achter meneer met de goede kop aan en bedacht dat ik blij was dat ik aan een boxershortje (simpel, zwart, echt Hema, je kent ze wel) had gedacht en niet in mijn sexy string of degelijke onderbroek (overgehouden aan de kraamverbanden) aan kwam. Ook hoopte ik stiekem dat ik mijn hemdje aan zou mogen houden. Met kleding aan was mijn 14 weken geleden lichaam best oke, maar zonder kleding zat ik toch heel wat minder lekker in mijn vel.

Meer dan dit was het niet

Awkward
Na een kennismaking, het bespreken van de pijnklachten die ik had, moest ik me uitkleden, hij zou eens even gaan kijken. Je raadt het al, ook m’n hemdje, DAMN. Terwijl ik op de behandelbank zat en bedacht of ik mijn buik in moest houden omdat zitten niet de meest flateuze houding is met een nog wat slappe buik, vroeg hij waar mijn Lief (ook fysio) werkte. Toen ik dit vol trots vertelde, zag ik aan hem dat er een lampje ging branden. Hij vroeg hoe mijn lief heette en toen ik dit vertelde werd hij dolenthousiast, want…. HIJ IS EEN SPORTMAAT VAN MIJN LIEF.

In eerste instantie reageerde ik erg enthousiast, wat een toeval. Ik vind het altijd leuk om te merken hoe klein de wereld is en ben erg blij met mijn lief, dus als iemand anders dat ook is (en dat was meneer de fysio), delen we dat. Tot ik me de volgende seconde weer bewust werd van wat ik aan had en dan eigenlijk vooral van wat ik niet aan had. Ik stond hier f*cking in mn ondergoed.
Mijn mama lichaam tonen aan een fysio met een knappe kop krullen is nog tot daar aan toe, maar het idee dat dit een goede maat van mijn lief is… ZO AWKARD. Het idee dat ze de volgende avond samen op het sportveld staan en dat hij mij zo goed als naakt heeft gezien…. NOG ERGER.

Ik deed natuurlijk vet stoer en alsof dit de normaalste zaak van de wereld was, maar wat was ik blij toen ik hoorde dat de volgende dag iemand anders het inwendig bekken onderzoek zou doen.
Wat ik als eerste deed toen ik weer buiten stond en enigszins normaal kon ademen? Yep, die vriendin bellen. Gedeelde smart, is halve smart zeiden we toch?

Ook ooit zo’n genant moment meegemaakt? Een bekende of knappe gynaecoloog bijvoorbeeld?
Ow en de aanleiding (onze kleine spruit) dat ik naar een bekkenfysiotherapeut moest en hoe het hele proces van onze spruit afbakken (bun in the oven) ging, deel ik later op mijn blog. Dus hou het in de gaten.

Tot snel,

Liefs Jodi

Deze blogpost verscheen eerder op liefthuis.nl