Haat en liefde relatie met mijn lichaam

Sporten deed ik graag. Zo graag, dat ik zelfs mijn beroep er van maakte. Ik vond het heerlijk om te zweten, bewegen en voldaan op de bank te ploffen. Manlief had dan meestal voor mij gekookt. De volgende dag lachte ik om mijn spierpijn en kon niet wachten om weer naar de sportschool te gaan. Zo leefde ik, ja, leefde, ik praat in verleden tijd. 

Toen ik de eerste weken van mijn zwangerschap had overleefd. Omdat ik hoopte dat ik onder mijn danslessen niet moest kotsen, kwam de makkelijker periode eraan. De misselijkheid verdween en het liefst at ik de hele dag tosti’s. Ik kon wel een marathon lopen en zat vol energie. Mijn buik groeide en ik vond mezelf prachtig. Mijn huid glansde, ik kreeg dikker haar en ik hoefde mijn buik niet meer in te houden. Elke week maakte ik een foto, vol trots. Ik showde mijn mama-buik het liefst de hele dag, droeg strakke jurkjes en genoot van alle complimenten die ik kreeg.

En daar stond je dan, met je hang buik en thee zakjes wat voorheen nog borsten werden genoemd. Dit alles was je cadeautje voor je harde werk, 9 maanden lang. Een souvenirtje van strepen op je lichaam. Fijn. Ja trots mag je zijn, je hebt een wonder laten groeien in je buik. Maar blij was ik niet, toen ik een dag na de bevalling in de spiegel keek. 

“Komt wel weer goed” zei mijn man. “Je bent nog maar net bevallen. Geef het wat tijd.” Gelijk had hij. Maar nu ruim 3 maanden later, zie ik er nog steeds uit als een hangbuikzwijn. Ik ben te moe om te sporten en daarnaast heb ik pijn aan mijn bekken. Als ik zou beginnen met squaten zou ik nooit meer omhoog komen, denk ik. Nu ik borstvoeding geef, zien mijn borsten er in de ochtend trouwens echt fantastisch uit... van die perfecte borsten die zo in een erotisch blad kunnen staan. aanraken mag mijn man trouwens niet. Alleen mijn zoontje. Maar zodra ze zijn geleegd door een kolf of mijn zoontje zelf, is dat beeld ook weer verdwenen. Kolven is trouwens ook zo'n sexy bezigheid van de dag. Maar wij zijn het nu zo gewend, dat we er niet meer van opkijken.

Ik heb gehuild omdat mijn broeken niet meer paste. Want wat heb ik er naar uitgekeken om na de zwangerschap weer mijn 'normale' kleding aan te kunnen doen. Wist ik veel dat dit niet kon. Dit was mij nooit verteld. Ik dacht altijd: kind eruit, buik weg. 

Nu ik eindelijk in een spijkerbroek pas van 6 jaar geleden, die mij toen eigenlijk te groot was, maar die ik perse wilde hebben omdat dat toen mode was, kom ik wel een dansje door de slaapkamer doen, wanneer de knoop dicht kon. Dit is ook de enige spijkerbroek doe momenteel past. Elke week probeer ik mijn favoriete pantalon aan. Zonder succes trouwens, als ik de knoop al dicht krijg kan ik niet meer ademen of bewegen.

Hoe ik mijn lichaam accepteer? Te focussen op wat ik wel mooi vind. Mijn kind bijvoorbeeld en wat mijn lichaam wel niet allemaal alleen heeft gedaan. Want mama’s we did it! een hele prestatie hoor. Omdat wij er niet lang stil bij staan. Maar een zwangerschap en bevalling is een topsport en een aanslag op je lichaam. mijn buik was mega, als ik de fotos terug zie. Dus vind ik het al behoorlijk knap dat hij al zo gekrompen is. Laten we eerlijk zijn, zijn die strepen of dat buikje nou echt zo erg? Of vind jij het erg? Ik durfde zelfs niet uit de kleren bij de fysio. Het moest niet gekker worden. Dus wanneer ik nu voor de spiegel sta, ben ik trots op mijzelf. Voor alles wat mijn lichaam mij nu heeft gebracht. 

En wat is nu mooi? wie bepaalt wat mooi is? Toen ik op mijn slankst was voelde ik mij het meest onzeker ooit. Ik was namelijk zó met mijn lichaam bezig dat ik wel elke keer een detail zag wat mij niet aanstond. Nu ik geen calorien meer tel, of focus op dat ene vetje ben ik veel gelukkiger en heb ik veel meer rust in mijn hoofd.

Ik ben gestopt met vergelijken. Altijd zou er wel iemand dunner, gespierder en fitter zijn. Het heeft geen nut. Er is er maar één zoals ik. onarm je lichaam, je hebt er maar één, die speciaal voor jou gemaakt is. Ik zou het ook echt niet willen dat mijn zoontje ooit maar denkt dat hij niet goed genoeg is. Hij is perfect. En ik wil dat hij dat van mij leert.

Ik moet liever zijn voor mijn lichaam en er beter voor zorgen. gezondere keuzes maken, maar af en toe mijzelf verwennen met een wijntje of koekje mag best. Het moederschap is zwaar. Maar als je tijd neemt voor jezelf, dat maskertje in de avond wanneer je kindjes in bed liggen. voel jij je al zoveel beter. Tenminste ik. Ik voel mij dan even meer dan alleen een mama of melkkoe. Wij als mama's mogen er zijn en zijn prachtig zonder of met strepen en dat buikje, waar jij je wondertje in hebt laten groeien.