Gratis bakkie ellende

Vol goede moed betreed ik voor de zoveelste keer het PMC. Lisa heb ik zowaar op school weten te krijgen en we waren maar vijf minuutjes te laat. Dat is al een hele sprong vooruit ten opzichte van gisteren. Terwijl ik naar de koffiebar loop ga ik nog even in mijn hoofd de planning door. Uitslag puncties, chemo, waarsch bloedtransfusies en dan neem ik haar lekker mee naar mijn huis. Ik heb er zin in. Even mijn meisje bij mij. Het is ook bloedlink, want zonder die lift ben ik toch wel erg bang dat ze al die trappen naar beneden lazerd. Woningcorporaties vinden helaas dat je net als ieder ander de hele procedure moet doorlopen. Ook als de situatie zo schrijnend is. Je wordt gedwongen om met je kind al die trappen te lopen, terwijl het kind in een rolstoel zit en niet eens naar de wc kan lopen. Als ze er lucht van krijgen dat ze ook best bij vader terecht kunnen, dan heb je geen urgentie en dan zie je je kind met kanker dan maar lekker niet. Ik haat de regeltjes die hiervoor zijn opgesteld.

Met een lach op mijn gezicht reken ik de muffin af, de koffie hoeft niet afgerekend te worden, want ik heb mijn spaarkaartje vol. Ik ben blij. Heerlijke koffie, zeker alstie een keer gratis is.

Ik loop met mijn blije bakkes richting de dagbehandeling. Geen Emy. Waar the fuck zijn ze nou weer? Ik pak mijn telefoon en bel haar vader. "Waar zijn jullie?". "In de behandelkamer, je moet komen". Ik zie Daniel op de gang staan en ik zie de zorgen in zijn gezicht. "Wat nou weer!!?" Denk ik in mijzelf. Het ging toch zo goed? Ze werd eindelijk weer een beetje zichzelf nu we de prednison aan het afbouwen zijn. "Wat is er aan de hand?" Vraag ik. "Ze zat net op de wc, want ze moest poepen... En de artsen die..". Omg, altijd die irritante man en zijn vage uitleg. Voor de draad ermee! "Heeft ze bloed in haar ontlasting?" Vraag ik gehaast. "Nee, dat niet" zegt hij. "Oh gelukkig. Wat dan?". "Kijk zelf maar" zegt hij. "Hoezo kijk zelf maar!? Wat is er!!?" "Ze is gevallen..." alles in mij zou heel graag willen dat hij eens voor 1 keer in zijn leven in een rap tempo zou kunnen vertellen wat er nou in godsnaam aan de hand is. Ik heb geen idee wat er nou aan de hand is en ik ben doodsbang voor wat ik achter die deur ga aantreffen. "Is ze helemaal blauw?" Is mijn laatste vraag. "Nee, dat niet" is weer het lijpe antwoord waar ik geen steek wijzer van wordt. Ik besluit om dapper te zijn en de behandelkamer binnen te gaan. Daar zie ik allemaal witte jassen en mijn meisje die op een bed knock out ligt. Haar ogen draaien weg naar boven en de artsen proberen om contact met haar te krijgen