Goed genoeg!

(...)

Waarom is het nooit goed genoeg? Waarom zijn wij moeders nooit goed genoeg? Of eigenlijk: vinden wij onszélf nooit goed genoeg? Ik kan je vertellen: het is namelijk niet vanzelfsprekend dat al dat kwetsbare grut elke keer weer opnieuw ongeschonden uit de dagelijkse strijd komt.

Statistisch gezien gebeuren de meeste ongelukken in en rond het huis. Een val van de trap, van de eetkamertafel of uit je gordijnen, een Frozen-kraal diep in een kinderneusgat, watervaste magic marker op je bankstel, het is gebeurd voordat je er erg in hebt.

Ineens kan je kind iets dat het drie seconden daarvoor nog niet kon. Uit zijn bed klimmen. Op je aanrecht klauteren. Een wijnfles openschroeven.

Eén tel je aandacht laten verslappen kan een wereld van verschil maken. En toch lukt het je elke dag weer opnieuw om het allemaal te voeden, te kleden, te laten lachen en te laten ervaren wat dat is, warmte, geborgenheid en onvoorwaardelijke liefde.

Je stopt met werken om thuis te zijn voor je kleintje en voelt je schuldig omdat je je hersenen langzaam voelt verweken. Omdat je geen bijdrage levert aan de maatschappij. Of je gaat weer werken en laat je grut achter bij opa en oma of een kinderdagverblijf en je voelt je schuldig omdat je het opvoeden aan anderen overlaat, terwijl jij toch degene was die zo nodig kinderen wilde. Het liefst wil je na je muesli-met-wodka ontbijt al kermend de namen van je kroost in je polsen gutsen met een blokje lego of een kurkentrekker, maar je moet naar je werk en daar moet je normaal zien te functioneren.

Van vrouwen wordt immers verwacht dat ze werken alsof ze geen kinderen hebben op te voeden, en dat ze kinderen opvoeden alsof ze geen werk te doen hebben.

Je staat voor de spiegel en je blaft jezelf af. Straft jezelf. Meedogenloos.

Je lichaam is een tempel die het onmogelijke mogelijk heeft gemaakt: nieuw leven op deze aardkloot zetten. En wát voor leven. Want stiekem zijn die van jou natuurlijk de allerleukste, slimste, grappigste en mooiste kindertjes van de wereld. Jaaah, laat dat kinderen maken maar aan jou over.

Alleen… pfff… Je lichaam is dan misschien een tempel, maar jij ziet alleen een oude afgebrokkelde ruïne. Je ziet een hangend buikje dat je vroeger niet had. De putjes in je benen. Je ziet de sporen van waar je huid mee heeft moeten rekken om plaats te maken voor nieuw leven. De tweede keer nog erger dan de eerste misschien, want toen waren steeds die marsepein-chocoladerepen in de aanbieding. Het was een complot, dat kan niet anders.

Je ziet dingen waar je niet blij van wordt. Toch? Geef maar toe.

Je moet vaker naar de sportschool, maar je moet ook vaker je vriendinnen zien en qualitytime met je partner hebben en je moet een leuke moeder zijn en minimaal eens per week compleet zen op een yogamat liggen. Je moet je huis schoon en opgeruimd houden, je moet elke dag make up op en je haar moet gestyled zijn volgens de laatste normen. Helaas ben je al in geen eeuwen naar de kapper geweest en je hebt een snelweg van uitgroei in je scheiding. Je wenkbrauwen woekeren alle kanten op, net als je beenhaar trouwens, dus dat matcht dan wel weer leuk.

Op je werk word je geacht je pre-kindertijdperk-ik te zijn. Die slapeloze nachten en die melk- en/of uitgesmeerde soepstengelvlekken die standaard onderdeel van je ernstig achterhaalde garderobe lijken te zijn geworden, dat is natuurlijk jouw probleem. Niet dat van je werkgever of van je collega’s.

Grappig. Je kroost loopt rond in het leukste van het leukste, maar jij hebt je stokoude onderbroeken nog aan. En eigenlijk is daar niks grappigs aan.

Overal lijk je tekort te schieten.

Zal ik je eens een geheimpje verklappen? Dat is niet zo. Wat jij denkt is niet waar.

Waarom ik dat weet? Omdat jij en ik wellicht meer met elkaar gemeen hebben dan jij beseft. Ik ben namelijk ook die immer falende, aanklooiende, tekortschietende supermama. Althans, dat ben ik lange tijd geweest.

Veel te lang was ik niet in staat om te kijken naar de wat-wéls, in plaats van alle wat-niets. Te gemakkelijk liet ik me leiden naar dat moeras, die poel van drijfzand waarin je onherroepelijk wegzakt terwijl je luistert naar al je innerlijke stemmetjes die je vertellen dat je FAALT!

Boehhhh!

Maar weet je? Elke gezonde dag is er een. En een schaterlach pakt niemand je meer af.

No worries: ik ga hier geen kokhalswaardige, gefiguurzaagde Xenos-letter-spreuken lopen reclameren, want: jeuk.

Wat ik wél wil is je uitnodigen om een andere bril op te zetten.

Om niet die afgebrokkelde ruïne te zien, maar die sterke vrouw die je eigenlijk bent. Die met die mooie lach, die met die handen die alles kunnen: van veters strikken tot pleisters plakken tot pijntjes wegtoveren. Van Barbiehaar uit de knoop halen tot poppen in nauwsluitende pyjamapakjes wurmen. Van kraaltjes uit dreumes-neusgaatjes peuteren tot de allerbeste tosti’s maken.

Van hard wanneer nodig tot zachter dan teder.Je vindt het allemaal maar normaal. Vanzelfsprekend. Maar dat is het niet.

Ik gun je dat je jezelf gaat zien. Die vrouw, die supermama.

Jij.

(...)