GEZOCHT: INTERIOR DESIGNER (DEEL 2)

Goed. Baby is blij, zoals ik al zei.

En ik dan?

Ik vind dat ik niet mag klagen. Gezonde, lieve, grappige, knappe zoon.  Huis met tuin. Ouders verderop. Hier en daar wat plukjes nieuwe vrienden met kinderen. Helemaal als ik verhalen lees van ouders met zieke of overleden kinderen, houd ik mijn hart vast en prop ik mijn vuist in mijn mond, en loopt het schaamrood over mijn kaken als ik bedenkt dat ik bijna wilde zeuren.

Maar ondertussen. Hoe hard ik ook werk om de post-natale depressie en de angststoornis te verslaan, met zwaarden, harpoenen en bommen, het lijkt soms niet op de schieten. Daar is ie weer, die ellendige wanhoop. Ben ik eigenlijk wel gelukkig? Zou ik gelukkiger zijn als ik naar een warmer land zou verhuizen, of naar een ander deel van Nederland? Naar een plek waar ik mij ooit zo gelukkig voelde. Zou dat wel goed zijn voor Baby? Durf ik dat risico te nemen? Wat als het een grote fout blijkt te zijn, ben ik dan alles kwijt wat ik hier in Nederland wéér heb opgebouwd? Wat nu als ik na wéér een grote levensverandering écht niet blijer en / of beter ben? Hoe realiseer ik een realistisch plan en back-up plan? Is verhuizen slecht voor een dreumes? Wat voor baan kan ik zoeken? (Oh wat mis ik mijn laatste baan, als schrijfster en Hoofd van de Creatieve Afdeling, en final controller voordat er ook maar één Engels woord het pand verliet. De meetings met klanten, de evenementen in luxe hotels.) Kán ik dat wel al, werken? Wat voor baan dan? Ik ben nog zo moe, en wiebel, en de kleinste dingen kosten mij nog continenten-vol energie. De was doen op zolder? Afrika. Het huis dweilen? Rusland! Mijn ogen lijken voortdurend te branden, en ik slaap uit noodzaak mee wanneer Baby 's middags dut. Is het raar dat ik zeg dat ik het - behalve mooi - ook erg zwaar vind om altijd zo alert te moeten zijn wanneer Baby bij mij speelt / eet / drinkt / is? 

En stel dat ik zou werken, hoe moet dat dan met Baby? Echt niet dat ik hem vijf lange dagen per week in een kinderopvang opsluit. Ik wíl graag mama zijn. Ik vind het al lastig om hem naar de oppas te brengen. Zou hij mij nog herkennen als hij zoveel tijd van mij vandaan door zou brengen, zo klein als hij nog is?

Ik begrijp dat geen keuze maken ook een keuze is. Ik snap heel goed dat beslissingen die je met je gevoel maakt sterker zijn dan diegene die je met de verstand neemt. Alleen nu, met de totale verantwoording voor iemand anders zijn leven, worden dit soort vraagstukken nóg eens moeilijker om te maken.

Kortom hoe creëert men balans? Goeie vraag.

Voorlopig zal ik het bij kleinere stapje moeten houden. Toch wat vaker Baby naar de oppas, en dan schrijvend, lezend of bloem-starend op een terras met cappuchino, want mijn hoofd loopt zo gietend-hard over dat ik mezelf bijna niet meer kan horen denken. Mijn hart gilt om aandacht, en de hele dag heb ik het gevoel alsof er mij iets in de weg zit. Soms is het de irrationele angst (die op momenten dat de angst piekt zo verdomde echt lijkt en al mijn restjes energie opslokt), soms de depressie, dan de moeheid, en soms, heel soms, dat massale, bonkende verlangen dat zo diep weggestopt lijkt te zitten in die rode, bloederige massa daar links onder mijn ribbenkast.