Snap
  • Mama
  • post

Gezocht, een stad zonder verkeer!

ongelukken, schrik, verkeer, verdriet

Ik heb even zitten twijfelen of ik nu wel of niet een blog zou typen, maar ik kan gewoon niet anders, wil het kwijt.

Vandaag hebben ze ( een lesvrachtwagen en de instructeur) bij ons een paar straten verderop een kind dood gereden, heb het ongeluk zelf niet zien gebeuren, maar kwam er langs omdat ik boodschappen moest doen, en toen moest ik direct aan de dag daarvoor denken toen ik met Kathleen op de Woenselse Markt was en zij er plots vandoor ging.

Ook de Woenselse Markt is niet auto vrij, voetgangers en auto s delen nu samen de zelfde straat en er is geen stoeprand die hun beschermd van de langsrijdende vracht(auto s). Hoe erg schrok ik toen Kathleen gisteren besloot om eens niet bij de scooter te blijven staan maar op haar sukkeldrafje even 5 winkels verderop te gaan bezoeken, nog voordat ik de scooter op slot had staan. God zij dank dat een oudere dame haar tegen hield, maar wat als er nu een auto aan was komen rijden? Dan was de ellende niet te overzien geweest!!

Kathleen heeft er geen flauw idee van dat auto s gevaarlijk zijn, ziet ze als iets grappigs waar je zo op af kan lopen, en zo zijn er meerdere kinderen die de ernst van het verkeer nog niet in zien, maar wij ouders kennen die wel, maar hoe vaak vergeten we het niet totdat we inderdaad een kindje onder onze wielen hebben liggen?

De vrachtwagen van vanmorgen stond op een plek waar je normaal gesproken geen groot verkeer verwacht, het is een zogenaamde B- weg, en je kan vanaf deze weg niet goed in de zijstraat kijken totdat je halverwege bent (komt door een huis die daar op de hoek het zicht belemmerd) maar waarom moest er juist met zo n grote wagen daardoor worden gereden?

Het kind was waarschijnlijk onderweg naar de school die aan de overkant van de straat ligt, misschien zelf ook niet echt opgelet (ook al kwam het kind vanaf rechts) en in al de jeugdigheid gewoon door gestormd op weg naar vriendjes en vriendinnetjes (die nu dus ook getuigen waren van dit ongeluk) en niet er aan gedacht dat er zo n bakbeest op een weg reed waar het anders nooit zou rijden.

Een kind van ongeveer een jaar of 10 die het leven heeft gelaten, een paar ontroostbare ouders ( die in al hun recht dachten dat hun kindje wel zelf naar school kon gaan) , een ontroostbare bijna vrachtwagenchauffeur en een verslagen instructeur en de straat aan alle kanten af gezet en een horde politie en 2 ambulances waren het totale plaatje wat ik kon zien, en dat raakt mij zeer diep. Je zou bijna wensen dat de tijd waarin mijn man had geleefd er weer was, 1 auto in de hele straat, de bakker en de ijzerboer met de paard en wagen en al het andere op de fiets, wat heeft de vooruitgang toch ook voor een hoop ellende gezorgd.

Zelf woon ik in een 1 richtingsweg, tenminste, zo staat het aan gegeven, maar vaak zat zien we ook auto s de straat in rijden van uit de kant dat er een in rij verbod is, want ach, dat kan toch wel? Ja, dat kan toch wel totdat er dadelijk een kind tussen de auto s door schiet.

Waarom zijn we toch eigenlijk zo roekeloos geworden, en denken er pas aan hoe kwetsbaar het leven is als het ECHT mis is gegaan? Het is voor mij de 2de keer in mijn leven dat ik dit zie, de eerste keer was voor mij op de lagere school toen het zusje van een schoolgenootje door een bus werd dood gereden en wij er getuigen van waren, en zo iets blijft je altijd bij. Zelf rijd ik te voorzichtig, kijk 4 keer de straat af voordat ik oversteek, vooral omdat Kathleen al zo n waaghals is en het verkeer als een spelletje ziet, en het enigste stuur dat ik in mijn handen hou is het stuur van mijn scooter en als ik bij een rij auto s kom, gaat er bij mij al direct het gas er af, want stel je voor dat er iets tussen de auto s uit schiet (kind/ dier) dat wil ik niet op mijn geweten hebben!!

De auto is niet meer weg te denken uit de straat, de vrachtwagen ook niet, maar kunnen we niet met zijn alle het pedaal minder diep intrappen, en alle telefoons, routewijzers en andere dingen die afleiden gewoon weer thuis laten, want er was toch ook een tijd dat we zonder die mik mak konden rijden? En als we in het verkeer zijn weer echt met het verkeer en AL hun deelnemers (vooral de kinderen en de ouderen) bezig zijn? Het is eigenlijk zo simpel, maar schijnbaar ook zo moeilijk...

Maar hoe moeilijk is het voor de agent of de ambulance-broeder om het verhaal te moeten vertellen aan de nabestaanden? En ja ik weet het, je kan niet ieder ongeluk voorkomen, en dat wordt ook niet gevraagd, maar we kunnen wel weg blijven op plekken waar we niks te zoeken hebben, extra allert zijn als we bij scholen of winkels zijn en de regels volgen zoals ze bedoelt zijn, ook al zijn ze niet altijd handig of leuk, ze zijn er niet voor niets!! Ben nu 36, en heb in heel mijn leventje nog maar 1 ongeluk in het verkeer gehad doordat iemand ons over het hoofd had gezien bij het afslaan (ook al was het voor haar nog rood) en rij zelf al 10 jaar schade vrij, en waarom? Omdat mijn hoofd bij dat kleintje achterop is en bij het idee dat ik niet de volgende wil zijn die een kwetsbaar iemand omver rijd.

Mensen, voorkomen is beter dan genezen, ook al vraag ik me af of deze mensen wel ooit genezen, want zoiets blijft je voor altijd bij, maar we kunnen het allemaal wel proberen toch??

Ik wens de ouders van het overleden kindje heel veel sterkte en kracht en de bijna chauffeur en de instructeur wens ik nog een behouden rit en sterkte ook voor hun, en waakzaamheid voor de toekomst!

10 jaar geleden

Afschuwelijk zoiets!

10 jaar geleden

Vreselijk...heel veel sterkte voor alle mensen die hier bij betrokken zijn...echt verschrikkelijk.... gisterochtend had ik ook een nare situatie.... mijn man en dochter net een minuut de deur uit en ik trok de rolgordijnenen naar boven op het moment dat er van alle kanten ambulance en politiewagens kwamen aanstuiven... ik zag uit ons raam een auto dwars over de weg staan en een fiets die op de grond lag... ik was even heeell erg bang dat het om mijn man en kleine meisje ging....helemaal in paniek heb ik mijn man gebeld en nam gelukkig snel zijn telefoon op...en trillend aan de telefoon van de schrik kwam ik er gelukkig achter dat hij net z'n fiets aan het parkeren was op het schoolplein.... oef.... het geval wil wel dat dit ook een 10 jarig jongetje was die roekeloos over de weg was gereden en de automobilist hem net niet heeft kunnen ontwijken...gelukkig ging het hier om een botbreuk en is het goed afgelopen....

10 jaar geleden

Afschuwelijk,he! Ik las trouwens dat het om een jongetje van 9 jaar zou gaan dat SAMEN met zijn moeder naar school fietste. Hoe vreselijk moet het zijn om dit als moeder mee te maken...