Gezellig aardig voor jezelf

Net als ik eindelijk Baby naar de opvang heb gebracht om mijn arme migraine tot rust te kunnen laten komen, loop ik de badkamer in, vang in een mini-seconde mijn spiegelbeeld op. Met een ijzerscherpe tong galmt het door mijn hoofd, “Jemig, lieverd, wat is er gebeurd? Waarom heb je nu al een hangkin? Je bent nog zo jong! Je moet nog op jonge-strakke Adonis jacht! Je lijf moet nog strak! Er moet nog een kind bij, zodat Baby een speelmaatje heeft, en jij aan het gemeenschappelijke gemiddelde van 2 kinderen voldoet! Dat huisdier komt later wel, de boom staat al in de tuin, dat is geen probleem, maar dat tweede kind…die komt er toch niet als je er bij loopt al seen bungelende vaatdoek? Hoe strik je dan een vent?” Meteen breekt het zweet mij uit. Een golfje verse paniek schiet door mij heen. Tja, inderdaad, hoe moet dat dan allemaal?

Snel schud ik mijn hoof den besluit de koffers van de twee laatste trips uit te pakken. Daar heb ik een hekel aan, maar dat leidt mij in ieder geval een beetje af.

Raar is dat, toch? Dat we aan anderen verkondigen dat ze lief tegen zichzelf moeten zijn. Aardig voor hun eigen temple (hun lijf) en gemoedelijk voor hun uitgeputte geest. We lezen magazines zoals Happinez en andere feel-good rotzooi. We komen met bloemen aanzetten, en dragen parfum zodat anderen dingen denken zoals, ‘Goh, wat loopt zij heerlijk geurend rond’/ ‘Ik Wil Die Parfum Ook’/ ‘Kan ik die uberhaubt betalen?’ We vertellen onze vriendinnen hoe goed ze er wel niet uit zien. Met vaderdag en moederdag bedenken we een extraatje voor onze vereerde opvoeders.

En ondertussen? Ben ik lief voor mezelf? Nee. Ik ben niet aan het uitrusten, zoals gepland. Ik zit niet lekker in de tuin met een boek. Nope. Ik kook twee maaltijden, pak koffers uit, ik stof, ik stofzuig, want het huis moet schoon voor Baby. Mijn welzijn? Ach, dat komt de volgende keer wel weer…