Gevoel en verstand botsen wat betreft een derde kindje

Pardon? Ze is amper opgedroogd en hij zegt dit nu al??? 

Hij zei het trouwens ook na de oudste. Niet gelijk in het kraambed, maar enkele weken daarna. Het ouderschap viel hem een beetje tegen. Hij heeft altijd vader willen worden. Hij zag zichzelf met drie kinderen voor zich. Dat zei hij meermaals, toen ik zelf nog in de fase zat dat ik misschien wel nooit kinderen zou willen.... Maar nu was hij enkele weken vader van één lief klein meisje en hij kwam er op terug: hij vond het zwaar. Hoezo zwaar? Hij hoefde tot nu toe niet veel te doen! Ik deed alles. Borstvoeding, verschonen, thuis blijven terwijl hij gewoon lekker zijn ding ging doen. Ik voelde me beledigd! Ik deed juist álles om het voor hem niet zwaar te maken, en hij 'zeurde' dat hij het zwaar vond!! Gelukkig trok dit na een tijdje wel bij. Onze dochter werd iets minder mama-afhankelijk en mijn man kreeg steeds beter contact met haar. Het werd leuker voor hem. Toen ik last kreeg van mijn spiraaltje, hebben we samen besloten hem eruit te laten halen en dan maar eens te zien wat er zou gebeuren. En zo kwam het dat we toch nog een tweede kregen.

Beide zwangerschappen heb ik het niet gemakkelijk gehad de ruime eerste helft. Ik was extreem moe en misselijk. Ik had gewoon 20 weken lang buikgriepverschijnselen. Ik was een dweil. Mijn man moest machteloos toezien hoe zijn vrouw leed. Rond de 24e, 25e zwangerschapsweek ging het pas langzaam beter met me. Gelukkig heb ik wel beide keren goede laatste loodjes gehad en 'makkelijke' bevallingen. Dat scheelt. Ikzelf vergeet snel. Maar mijn man niet. De zieke eerste maanden staan in mijn man's geheugen gegrift. Dat wil hij echt nooit meer.

En vlak na de geboorte van de tweede kwam wéér die eerste fase waarbij hij 'niks kon' met zo'n hulpeloos klein wormpje. Het slaapt, het poept, het drinkt bij mama. Verder doet het nog niks. Tja, daar moet je als vader doorheen. Maar kleine wurmpjes worden groot en onze jongste kreeg een speciale band met haar vader. Soulmates werden ze, naar eigen zeggen van mijn man.

En toch houdt hij keihard de deur voor een derde dicht. Tot groot verdriet van mijzelf. Ik was wel gaan wennen aan het idee van drie kinderen. Ik kom zelf ook uit een gezin van drie en ik weet uit ervaring hoe gezellig dat is. Ik had al twee meiden en ik zag al een derde meid voor me (ik kom zelf ook uit een drie-meidengezin). Maar stiekem had ik ook wel nieuwsgierigheid naar een jongen. Hoe zou het zijn om een zoon te hebben??? Hoe zou een jongensvariant van ons twee eruit zien?? Alleen door nog eens zwanger te worden, zouden we er misschien achter komen.... Maar in plaats daarvan moest ik helaas aan het idee gaan wennen dat er geen derde zou komen. Want hij was en bleef er heel stellig in. 

Ik heb er lange tijd veel moeite mee gehad.Telkens als ik iemand anders zwanger zag worden, kreeg ik een steekje in mijn hart: zij wel. Soort van jaloezie. Verlangen. Ik had echt nog een incompleet gevoel. Zijn standvastigheid deed me pijn. Ik voelde me weer zó beledigd als hij zeurde dat hij zich beperkt voelde sinds hij kinderen had. Ten eerste: ik voelde dat totáál niet. Ja, je hebt minder vrijheid om zomaar dit en dat te gaan doen. Ja, je leeft een beetje langs elkaar heen als er altijd één van de twee thuis moet blijven, als de ander moest werken of sporten ofzo. Maar ik deed dat allemaal zonder te veel erover na te denken. Ik had dat 100% over voor mijn bloedjes. Hij had er dus blijkbaar moeite mee. Ten tweede: ik deed zó mijn best om hem lekker zijn ding te laten doen. Ik liet véél meer dan hij! Ik vond het oneerlijk dat hij dan toch beweerde dat hij minder vrijheid had!! Faalde ik er dan in om hem te ontlasten? Ik betrok met op mezelf.

Toen onze jongste drie jaar oud werd, en zindelijk was, toen begon het knagende gevoel van die missende derde eindelijk een beetje af te zwakken. Onze twee meiden zijn steeds zelfstandiger. Gemakkelijker. We krijgen steeds meer vrijheid terug. En ik begin dat in te zien. Ik geniet ervan! Mijn verstand neemt het langzaam over van mijn gevoel en het gevoel van rust dat het goed zo is, keert in me terug. Ik begrijp zelfs zijn benauwende gevoel, dat kinderen je beperken in je vrijheid:

We hebben een gezamenlijke hobby, die absoluut niet goed te combineren is met kleine kinderen: motorrijden. De laatste jaren rijden we noodgedwongen apart van elkaar. We gaan om beurten weg voor een ritje, zodat er eentje bij de kinderen blijft. Dit is niet ideaal: we zouden zo graag vaker sámen rijden. Maar dat gaat niet. We hebben moeite met oppas regelen (zie een eerdere blog van mij). Voor verplichte dingen gaat het nog net. Maar voor plezier ritjes???!! Dat doen we dus maar héél zelden. Tot groot verdriet van onszelf. Er blijft er toch altijd eentje beteuterd achter als de ander lekker gaat rijden met wat gezamenlijke vrienden (dat zijn mensen zonder kinderen of met al grote kinderen die alleen thuis kunnen blijven)...

Als er een derde zou komen, zou oppas regelen nóg een groter struikelblok zijn. Drie kinderen is zwaarder voor de oppas dan twee. En met een kleintje stel je het moment dat ze lekker zelfstandig zijn en dat je weer meer vrijheid krijgt wéér een paar jaar uit. En.... zal ik wéér zo beroerd worden als ik zwanger ben? Ook geen onbelangrijke reden om nog eens kritisch te zijn. 

Mijn man heeft al zitten bekijken hoe het zit met kosten en verzekeringen wat betreft sterilisatie(....!!!) Zo ver is hij dus al. Ik zeg niks meer als hij daarover begint... Dit jaar laat hij het nog even zo, maar volgend jaar gaat hij er naar eigen zeggen een knoop in laten leggen. Dan zal ie ook moeten, want dan gaat mijn (Mirena)spiraaltje eruit, omdat het al weer vijf jaar in mijn lijf zit. Ik wil hierna niks meer qua kunstmatige hormonen in mijn lijf. Vieze stemmingswisselingen-veroorzakers.

***

In mijn hart is er dus een ruime lege plek voor een derde. Maar mijn verstand zegt noodgewongen: het is goed zo. Op momenten dat ik lekker met de kids bezig ben, spreekt mijn gevoel meer. Op het moment dat ik op de motor zit, of als onze vrienden over de volgende motorvakantie zitten te brainstormen, komt mijn verstand weer naar boven. Het zal voorlopig nog wel een tweestrijd blijven...