Gevangen

Terwijl ik de restjes plakkerige stukjes brood en smeerkaas van mijn shirt peuter, wil ik huilen, maar zelfs daar heb ik geen energie meer voor. 

Inmiddels heb ik toch maar aan mezelf toe moeten geven dat ik nog een lange weg te gaan heb voor ik weer zit op het gewicht van voor mijn zwangerschap. Dag maatje 38, hallo maatje 46. Ik wil keihard janken. Ik voel me gevangen in mijn moederrol. En zelfs dat eigenlijk niet eens zozeer. Met Zoon voel ik dat niet. Hij is al behoorlijk zelfstandig, maar Dochter.. die babyfase is echt niks voor mij. Dat enorme afhankelijke en tegelijkertijd alles maar willen ontdekken. 

Zij heeft mij nodig en ik heb (meer) vrijheid nodig. Ik sportte 3 á 4 keer per week en vlak voordat ik zwanger was, had ik eindelijk het gewenste resultaat bereikt. Nu mag ik blij zijn als ik 1 x in de maand mezelf naar de sportschool krijg gesleept. 

Afgelopen nacht kon ik er weer 3 x uit voor Dochter, om vervolgens de hele dag weer achter haar aan te sjouwen, haar overal af te plukken of weg te trekken, 7 á 8 x per dag hard geschopt worden tijdens de luierverschoning, een kopstoot hier en daar (vaak tijdens het omkleden), nooit stil blijven liggen, waardoor de verschoning drie keer langer duurt dan nodig zou hoeven zijn. 

Ik verga van de pijn in mijn rug, maar na elke maaltijd kan ik weer op mijn knieën om alle pestbende op te ruimen, omdat madam het veel leuker vindt om haar eten rond te gooien (en ze kan vér gooien!), dan op te eten.

Ik speel met de gedachte om al mijn principes overboord te gooien en Jeffrey te smeken of hij bij ons intrekt,  elke keer als ze ‘s nachts huilt, ik zit te poepen/douchen/koken onder begeleiding van luidkeels babygejank of als ik op mijn knieën aan het puinruimen ben. Maar dan bedenk ik weer wat een klootzak het is en ga ik een andere kant op. Wat als ik er gewoon wat meer vaart achter zet met Bas? Hoe zou hij dit aanpakken? Zou hij de vaderrol op zich kunnen nemen? Ik wil alleen niet samenwonen. Maar we zijn pas twee keer uit geweest, wie weet wat de toekomst brengt? Mistroostig kijk ik naar mijn vuile kleding. Smeerkaas, melk, boter, babymaischips, pindakaas, kersen (fijn, dat gaat er dus sowieso nooit meer uit). Ik haal mijn hand door mijn haar en voel ook daar een hard geworden stukje eten. Geweldig, ik ben echt heel aantrekkelijk zo voor potentiële partners.

Minstens één keer per maand voel ik me zo. Meestal rond mijn menstruatie. Ik heb enorm last van de hormonale schommelingen -waar mijn lichaam helemaal zelf voor zorgt- en het is dodelijk vermoeiend. Ik weet dat ik me over een paar dagen weer een stuk beter voel, maar op dit moment voelt het allemaal zo uitzichtloos. 

Ik zit gevangen en mijn straf duurt om en nabij 4 jaar. Dat was de leeftijd waarop ik kon beginnen met genieten van Zoon. Nu hij 9 is komen er nieuwe uitdagingen, hij wordt nóg zelfstandiger, ik mag hem al heel lang niet meer bloot zien -“Ik ben daar te groot voor mam!”-, hij wil het liefst zelf van en naar school en hij begint al lekker te prépuberen met regelmatig een enorm grote mond tegen mij. En toch vind ik het heerlijk! Ja, soms wil ik hem nog steeds achter het behang plakken, maar toch trek ik zijn fases zoveel beter dan die van Dochter. De tandjes, de luiers, het ziekzijn, straks het leren lopen, zindelijk worden, nog meer tandjes, leren praten, leren tanden poetsen, leren fietsen, leren zwemmen. Ik weet dat menig moeder (of vrouwen met kinderwens) alles zou overhebben om dit (nog) een keer mee te mogen maken, maar ik ben er gewoon echt niet voor weggelegd.  Mag ik alsjeblieft 3 jaar vooruit in de tijd?