Geniet nog maar even van die koffie!

"Geniet nog maar even van dat koffiemomentje, lieverd," rapt moeder terwijl ze haastig langs mij heen schiet. Ze is een beetje aan de late kant. Hup, broodje smeren, aankleden, haar haar doen, ze moet naar d'r werk.

Ik - dertig weken zwanger - zit ontspannen aan de eettafel. Mijn voeten rusten op de stoel tegenover mij. Één hand aait lui mijn bolle babybuik terwijl de andere een fantastisch boek omhoog houdt. Voor mij ligt een koningsmaal: een kopje koffie, een mok thee, een portie vitaminepillen (Leve de Zwangerschapsondersteuning!), een broodje, en, ach, we zijn zwanger dus het mág, een koekje.

"Hmmm ja, Mam," antwoord ik dromerig. Succes op kantoor." Ik gaap even, en lees ongestoord verder.

Haar opmerking stroomde binnen, werd ergens opgeslagen, en sliep daar tot aan vandaag:

Baby is 20 maanden oud, ik heb gisteravond vrienden van Schiphol opgehaald en laat in de avond nog brood staan bakken, soep staan maken en gezorgd dat het huis - die ik zo driftig op handen en knieën schoongeboend had - weer netjes achterblijft wanneer ik eindelijk uitgeput in bed plof.

En nu gebeurt het. Het is zondagochtend. Mijn vrienden reizen nog door dromenland. Het is acht uur. Baby wordt wakker. Is zeiknat van de doorgelekte plas. Weigert te douchen en schreeuwt de dakpannen los. Een half uur later sta ik met klapperende trommelvliezen de vaatwasser in- en uit te ruimen terwijl Baby om ontbijt zeurt, mijn gasten inmiddels beneden op de bank zitten, en ik voor alledrie koffie en babymelk verzorg, voor hen allen ontbijt maak (van toast tot gekookte eieren) en een sporttas inpak en met een hysterische huilbui van Baby om probeer te gaan en en en- dan zie ik ze zitten. Dat getrouwde stel. Mijn vrienden. Kinderloos. Rustig op de bank, met hun kopje koffie. De één mompelt iets. De ander grinnikt loom. Beide glimlachen.

"Geniet maar van die koffie." Ik hoor het mijn moeder opeens weer zeggen. Ze heeft gelijk. Ik besef dat het bij mij nu (sinds Baby) vaak zo gaat. Dat ik zo druk ben alles (op tijd) te managen, dat ik geen tijd meer heb voor mezelf. Waar is mijn koffie? Waar is mijn broodje met ei en kaas?

Ik handel alles snel af en spring in de auto. In de sportschool sta ik zwetend in een lotus-gevulde-boom-houding terwijl het zweet langs mijn schouderbladen naar beneden stroomt, en ik denk, "maar dít is nu míjn momentje voor mezelf!"