Geen roze wolk

Hi, 

Zoals de meesten van jullie weten, is Gentley geboren als pré en dysmatuur. Dit houdt in dat hij te klein was voor de zwangerschapsduur en ook te licht. Hij is geboren d.m.v. een spoedkeizersnede met 35+4 weken met een gewicht van 1640 gram en 40cm. 

Mijn zwangerschap ging niet over rozen, in tegendeel. Ik voelde mij gezegend dat ik een kindje mocht dragen wat gemaakt was uit mijn vlees en bloed (en van mijn man dan) en droomde van de dag dat hij geboren zou worden, omdat dat het enigste was waar ik naar uit keek. Niets geen roze wolk, niets geen 'o, ik ben zo blij met de zwangerschap en heb een mooie glow', etc. Nee, de realiteit was voor mij heel anders, namelijk dat ik de zwangerschapsziekte HG bij mij droeg. Dit houd in dat je 24/7 kots en kots misselijk bent, en in mijn geval hield dit in dat ik bij 8 weken zwangerschap al uitgedroogd in het ziekenhuis lag, en nog 8 opnames volgden voor hetzelfde. 

Al met al een pittig 8 maanden, waarbij ik veel ups maar in het meeste van de tijd alleen maar downs had... Zo gaf ik al steeds aan bij de verloskundige dat mijn buikje maar klein bleef en dat ik me door alle uitdrogingen zorgen maakte of hij wel voldoende groeide. Volgens de verloskundige hoefde ik mij hier geen zorgen over te maken aangezien de baby jouw reserves op eet. Ja uh? Als ik uitgedroogd ben, en zelf totaal geen reserves heb en alleen maar afval... Hoe geef ik me baby dan mijn reserves?! 

Op een punt, rond de 20 weken moest ik weer op afspraak komen en werd mijn buikomvang gemeten en daarna vergeleken met de zwangerschapsduur en naar het gemiddelde van “alle” vrouwen. En ja hoor, mijn buikomvang was natuurlijk niet voldoende en nu volgden de groeiecho’s, al snel zagen ze dat hij inderdaad “achterliep” qua groei, dat hij te licht was en dat dit inhield dat ik behalve voor mijn HG, ook hiervoor medisch zwanger was. 

Alle onderzoeken gingen vanaf nu via Zwolle, dit omdat hun beter gespecialiseerd zijn in pré en dysmature kindjes en ook een intensive care hebben voor als hij echt heél vroeg en klein geboren zou worden. 

Ik kreeg een vruchtwaterpunctie, omdat ze wilden uitsluiten of hij afwijkingen zou kunnen hebben, waardoor de groei achter bleef. Ook kreeg ik speciale echo’s die echt een uur duren, waarbij ze alle bloedvaten zorgvuldig bekijken en meten en ook kijken of ze in alle bloedvaten een hartslag vinden, en daarbij werd hij elke keer opnieuw opgemeten. 

Gelukkig bleek er geen afwijking te zien op zowel de vruchtwaterpunctie als in de echo’s. Ja hij is té klein, maar hier was voor zover ze konden zien geen oorzaak voor. 

Ik moest elke week naar Zwolle en hier maakten ze dan een ECG, was deze goed? Stond ik binnen een half uurtje weer buiten. Zo niet? Dan moest ik blijven en zouden ze kijken ivm de zwangerschapsduur wat te doen. Ook moest ik in Lelystad elke dag een ECG laten maken. 

Toen was het zover, ik ging naar Zwolle... Deed de ECG en ze vonden dat hij te weinig activiteit liet zien en dat zijn hartslag wat onregelmatig was. Ik werd opgenomen met 32 weken zwangerschap met de mededeling dat ik hier pas weg zou mogen op het moment dat hij geboren was, en dat ze dit wilde rekken tot en met 37 weken. WAT? ik moest dus van hun 5 weken lang blijven, in bed liggen en gek worden... Want dat werd ik, ik kreeg paniek aanvallen etc (dat bewaar ik voor een ander verhaal). Nog steeds kreeg ik elke dag 2x een ECG met de gedachte dat ik elk moment voor een spoedkeizersnede kon gaan. 

Op 14 oktober 13.01 is Gentley Jace geboren, ze zagen op de ECG dat hij helemaal geen vruchtwater meer had en hij het totaal niet naar zijn zin had. Toen hij geboren was, en de dagen erna in de couveuse lag, wilde ik alleen maar daar zijn, en dat was ik. 

Maar ik merkte als er bezoek wilde komen, opa’s en oma’s of andere familie dat ik dit aan de ene kant heel fijn vond, maar in mijn achterhoofd dacht: kom maar niet. Of kom heel kort... Want zolang jullie er zijn, heb ik minder tijd om met hem te buidelen, om lekker samen met hem te zijn en elkaars handje vast te houden. Egoïstisch? Als ik er nu aan terug denk, vind ik het misschien een beetje egoïstisch, omdat iedereen met hem kennis wilde maken en ík wilde hem alleen maar voor mij zelf. Omdat ik eindelijk weer Lisa was, zonder die 8 maanden lange misselijkheid en eindelijk kon genieten van het feit dat ik moeder was geworden. 

Vervolg over de inhoudelijke details zoals ; vruchtwaterpunctie, paniekaanvallen en hoe de bevalling is gegaan? En waarom Gentley nou té klein was?  Volgende week online! 

Liefs, 

Lisa