Geen moedergevoelens

De zwangerschap was niet helemaal gepland. Ja ooit wilden we graag kinderen, maar nu nog niet. Eerst nog lekker veel reizen en van elkaar genieten. Toch besloten mijn vriend en ik ervoor te gaan. Ik kon het namelijk ook niet over mijn hart verkrijgen om zo'n kindje weg te laten halen. 

De zwangerschap verliep prima en ik voelde me ook goed. Ik genoot van alle aandacht die ik kreeg rondom mijn zwangere buik. Ook mijn verlof was perfect. Lekker veel lunchen en winkelen. En natuurlijk een supergave babyshower georganiseerd door mijn beste vriendinnen.

Maar nu de baby is geboren is dat blije gevoel helemaal weg. Iedereen roept 'wel genieten he', maar er valt naar mijn idee niets te genieten. Ik vind het allemaal doodvermoeiend. Ik heb geen idee wat hij wilt als hij huilt. Zijn het krampjes? Honger? Moe? Ik heb geen idee en loop de hele dag met een kind op mijn arm die aan het huilen, drinken of slapen is. Ik heb totaal geen ritme en moet er 's nachts supervaak uit omdat de baby weer aan het huilen is. Ik ben nu op het punt gekomen dat ik er geen energie meer voor heb en mijn vriend eruit laat gaan (terwijl hij de volgende dag moet werken). Ik kan het gewoon niet opbrengen. 

Ik merk ook dat ik zoveel mogelijk weg probeer te zijn en anderen laat oppassen. Waar andere moeders hun kindje niet alleen durven of willen laten, ben ik hem liever kwijt dan rijk. Als ik dan een middagje even alleen ben, voel ik me supergelukkig. Tot ik weer de baby moet ophalen bij mijn moeder. Ik wil hem dan liever gewoon daar laten. 

Ik heb steeds vaker het gevoel van 'wat is er mis met mij'. Ik vind de baby best lief en schattig ook met die kleine handjes en voetjes maar vooral ook lastig en ontzettend vermoeiend. Ik heb ook wel eens gedacht 'wat als hij er nu niet zou zijn?'. Heel slecht, maar kan er niets aan doen. Zijn er meer moeders die hier last van hebben? En kan de echte liefde en moedergevoelens nog komen?