Geen kloppend hartje deel 2

Dit alles klopte niet, en ik vroeg voor nog een echo ik moest gewoon een dubbelcheck. Tenslotte kan iedereen een foutje maken. Een week later mochten we weer komen in het ziekenhuis. Weer een super lieve vrouw riep ons naar binnen, zou zij ons vandaag blij maken met goed nieuws? Zou zij zeggen dat er een foutje was gemaakt? Of krijgen we weer een klap met een teleurstelling?

Eenmaal binnen, begon het riedeltje opnieuw allerlei vragen en ik mocht gaan liggen. Nog steeds geen hartslag te vinden, wel een baby van ongeveer 8 weken. Ik gaf aan dat ik nog steeds wilde dat mijn lichaam het zelf afstoot, maar toch nam ik de tabletten mee.

Vreselijk voelde ik mij, waarom deed mijn lichaam dit? Waarom had het geen hartslag? Waarom gebeurt dit? Waarom kon ik dit kindje niet geven aan mijn vriend, aan ons? Het voelde echt alsof ik en mijn lichaam faalde! Ik besloot 2 weken te wachten en anders toch de tabletten nemen want door blijven lopen met een dood kindje in je buik doet je verwerkingsproces niet goed.

2 weken gingen voorbij waarin ik dood ongelukkig was, teleurgesteld, verdrietig, onzeker, bang, boos en voelde mij vooral heel alleen. Mensen maken domme/kwetsende opmerkingen vast onbewust. ( maar mocht je ooit iemand van dichtbij kennen die dit meemaakt luister naar haar ook als je niet weet wat je moet zeggen )

Ik zou vrijdag 8-12-2017 de tabletten innemen, maar die nacht werd ik zelf wakker met krampen en pijn. Ik ging naar het toilet en ja hoor dit was mijn miskraam. Ik keek en zag onze baby wat natuurlijk en gelukkig maar niet echt op een baby leek. maar ja wat doe je dan ik vond dit zo gek en raakte in paniek, ben beneden op de bank gaan liggen met een warme kruik. S’ochtends kwam mijn vriend beneden en vroeg wat er was. 1 blik zei genoeg en we praatte eventjes en hij moest naar zijn werk.

Eerst belde ik mijn moeder en daarna de dokter om te vragen wat nu? Ik moest alsnog de tabletten nemen en over een week komen voor de echo om te zien of alles weg was.

Enigszins was ik opgelucht maar voelde mij vooral heel leeg. Bij de volgende echo was er niks meer te zien, alles was weg en ons verwerkingsproces begon.

Wat ik hiermee wil zeggen en wil bereiken is dat een miskraam helaas normaal is ( ongeveer 25.000 per jaar in Nederland )

Maak het bespreekbaar, het is niet niks. Wees lief voor elkaar en naar elkaar ❤️