Snap
  • Mama
  • ongeluk
  • gelukkig
  • geluk
  • #mama
  • #jongensmama

Geen 1,5 meter, maar 15 meter vlogen we door de lucht. Een geluk bij een ongeluk.

Op 29 april woensdagochtend 2015 wachtte ik ‘s ochtends om 10:00u op mijn broertje. Wij wilden naar Rotterdam rijden met de scooter, want ik had een nieuwe spijkerbroek nodig. Eigenlijk had ik een verjaardag van mijn tante, maar besloot op het laatste moment toch niet mee te gaan. Toen mijn broertje aankwam hadden we gezellig een praatje en ik zette mijn helm alvast op. Ik was klaar om te gaan. Nouja, klaar is een groot woord, want ik heb het niet zo met scooters. Maar goed, helm op en liep naar buiten.

We zaten op de scooter en besloten last-minute via de dijk te rijden i.p.v. binnendoor, omdat er veel vliegjes waren tussen de weilanden.

We reden op de dijk in Kinderdijk. Nog geen 2 minuten later werd mijn grootste angst werkelijkheid. We reden rechtdoor en er sloeg onverwachts een auto af naar links. Voor ons stond ook een busje. En daar vlogen we tegenaan en eroverheen. 15 meter ver.

Ik kan me dit moment nog zó goed herinneren, dit waren de langste 1,5 seconde uit mijn leven. Ik dacht echt: “dit was het, ik ga dood.”

Daar lagen we dan, ik keek naast me en zag daar mijn broertje liggen. Ik dacht dat hij dood was, ik wilde naar hem toe rennen maar ik kon helemaal niks bewegen, alleen mijn tenen. Ik schreeuwde het uit van verdriet. Terwijl ik dit nu typ stromen de tranen weer over mijn wangen en krijg ik diezelfde rilling als toen.

Godzijdank duurde dit maar heel even en keek hij mij aan. Hij wilde naar mij toe komen en probeerde te zitten, maar bleef uiteindelijk liggen want hij had een rugletsel.

Al snel kwamen er veel mensen om ons te helpen, ik vertelde de man die bij mijn broertje zat dat hij zijn hoofd moest stabiliseren en deed dat. (Toch handig dat ik mijn moeder assisteerde met EHBO cursussen, alles kwam omhoog en wist hoe te handelen) Bij mij kwam er een ontzettend lieve vrouw en ik hielt haar stevig vast, net als een klein kind die de hand van haar moeder vasthoudt. Ik liet haar niet meer los.

Mijn vriend werd gebeld en was er in 5 minuten met zijn vader en zus, zijn gezichtsuitdrukking zal ik nóóit meer vergeten. Die blik zei genoeg. Ondertussen was ook de politie gekomen en zo’n 10 minuten later arriveerde de ambulance. Ze vertelde me dat ze mij gingen verdoven om mij in de ambulance te verplaatsen, dit was nodig omdat mijn been verbrijzeld was en scheef stond. Ik zei dat het wel ging en ik geen prik nodig had (dat was lachen natuurlijk want dat sloeg helemaal nergens op) maar ik ben als de dood voor naalden. Uiteindelijk was het gelukt en werd ik verplaatst in de ambulance, ik was verdoofd maar toch kreeg ik van alles mee. Ik hoorde mensen om mij heen praten en voelde dat mijn mond (met schuim) werd schoongemaakt door mijn schoonzus.

Eenmaal in de ambulance werd alles wit, het leek of ik in de hemel was. Het was eng en mooi tegelijk. Voor mijn gevoel duurde dit uren, maar het waren maar secondes. Toen ik bijkwam en we naar het ziekenhuis reden vertelde ik dat ik twee lieve kleine zusjes had (ik dacht heel de tijd aan hen) ook vertelde ik dat ik van mijn vriend Sjoerd houdt. Sjoerd zat voorin de ambulance dus zijn dag kon niet meer stuk ha-ha.

In die tussentijd was mijn moeder al aangekomen bij mijn broertje en werd hij ook vervoerd in de ambulance.

“Had je dan niet beter naar de verjaardag van je tante kunnen gaan?”

Misschien wel, dat had een hoop ellende bespaart, maar ik heb hier zoveel van geleerd. Later zal ik nog meer vertellen hoe het is afgelopen in het ziekenhuis en het (lange) herstel.

Wat ik hiermee wil zeggen, pluk de dag. Ook nu juist in deze gekke tijd. Doe wat je leuk vindt, trek die feest jurk aan op maandag, maak die ene reis (zodra het weer mogelijk is) die je als zolang in gedachte hebt, spreek je gevoelens uit, praat die ene ruzie uit en doe wat jou gelukkig maakt! Juist nu in deze tijd, het kan zomaar de laatste zijn lieve mensen 🍀🧡

Als ik naar deze foto kijk, dan ben ik mij toch een partijtje trots, 5 jaar later, 2 mooie lieve mannetjes erbij. En ik loop, dit had ik niet durven dromen, ik dacht dat ik voor altijd in een rolstoel zou zitten.

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen maar ik ben dankbaar, voor alle kleine dingen; Dat ik weer kan lopen, traplopen, werken, rennen, fietsen, boodschappen doen, sporten, op visite kan gaan, kan klussen en ga zo maar door. Wat ben ik gezegend, dit besef ik mij elke dag weer. En een beetje extra nu rond deze dagen. ✨