‘Geef hem een tik over de vingers!’

Onze Uk is regelmatig een kleine driftkop, die het op het huilen zet als hij zijn zin krijgt. Geloof me, hij krijgt regelmatig zijn zin niet.

Hij wil overal aan zitten en hij mag niet overal aanzitten. Dat is nou eenmaal het leven. Eerst kreeg hij nog wel eens een tik op zijn handje als hij bijvoorbeeld weer de waxinelichtjes van tafel pakte.
Ten eerste mag hij niet zo maar iets van tafel pakken, maar ten tweede kan het de volgende ook een brandend waxinelichtje zijn, het is dus voor zijn eigen veiligheid.

Sinds een paar weken wordt de kleine man boos en driftig als iets hem niet aan staat. Hij gaat dan huilen en regelmatig maakt hij slaande bewegingen.
Nu kunnen wij hem natuurlijk niet straffen voor iets wat wij zelf wel doen. Dus, de tik op de vingers is er af. Dit deden we al nauwelijks, maar toch, nu doen we het helemaal niet meer.
Wij werken nu met afkoel momentjes, hij gaat van schoot/ van tafel en moet dan naar de deur zitten, met gezicht andere kant op. Als hij wat rustiger wordt loopt één van ons naar hem toe en wij leggen hem echt uit waarom hij even is weggezet.
Dit is misschien een beetje gek voor een jongetje van nog geen 16 maanden, maar hem weg zetten zonder uitleg voelt niet goed. Misschien heeft iemand van jullie hier nog tips voor hoe jullie dit soort gedrag aanpakken?

Als ouder kom je jezelf regelmatig tegen. Je slaat een bepaalde weg in, waarvan je denkt dat het, het beste is en na een tijdje moet je toch daar van afstappen.. Het werkt gewoon simpel weg niet (voor je kindje).
Nu heb ik een vriendin, die wij vaak zien, die de hele tijd bepaald hoe ik Liam moet straffen en wanneer. Het is gewoon irritant. We kennen allemaal wel de mensen die altijd opmerkingen plaatsen, het beter weten over de opvoeding of gewoon je negeren als je zegt dat je kind geen toetje mag en dan toch een toetje geven. Zo is zij niet, helemaal niet. Het enige waar ze heel sterk in is, is als ik ‘Nee’ zeg tegen Uk, dan zegt zij gelijk ‘tik over de vingers’. Eerste keer is het ene oor in, andere uit. Maar het begint nu gewoon vervelend te worden. Mijn vriend en ik bepalen wanneer en hoe onze zoon gestraft wordt. Maar ik hoef mezelf ook niet uit te leggen waarom wij dat niet (meer) doen. Zij heeft daar gewoon niets over te zeggen.

De volgende keer moet ik maar gewoon zeggen ‘wanneer jij kinderen hebt, mag jij bepalen hoe jij ze straft, deal?!’.
Hebben jullie deze mensen ook in jullie omgeving? En hoe gaan jullie er mee om?