Geef Faith terug!

De eerste weken na de bevalling en crematie had ik een groot gapend hart in mijn lichaam, het liefste lag ik hele dagen in bed en liet ik de tijd aan mij voorbijgaan. Wat was nog een reden om uit bed te stappen? Het ergste wat je als persoon en als ouders kan gebeuren was ons overkomen… Maar gelukkig was daar Guido, die mij uit bed trok zodat ik hopelijk geen depressie zou krijgen.

Er was alleen nog een reden waarom ik graag in bed lag. Het voelde namelijk als dat ik in een werkelijke nachtmerrie leefde als ik wakker was. Als ik sliep zag ik mijn leven hoe het eruit had moeten zijn. Ik wilde dan het liefst ook slapen en dromen want dan voelde ik me goed.

In mijn droomde leefde Faith nog, was ze altijd een meisje van een jaar of 2-3, lekker bijdehand, had karakter maar ook super lief. Ze had altijd een witte jurk aan met lange haren die zó donkerblond waren dat het bijna bruin leek en haar haren hadden een dikke slag erin met een korte pony die door het spelen vaak alle kanten op zat. Mooie lichtblauwe ogen en een klein tintje, waar ik natuurlijk super trots op was.

We waren altijd buiten, Guido en ik zaten op een boomstronk en zaten te kletsen terwijl we Faith zagen rondrennen en zichzelf prima kon vermaken, maar de kwam vaak even papa en mama een kusje brengen.

De teksten: Ik hou van papa/mama, alles is goed of niet verdrietig zijn mama kwamen dan soms ook nog voorbij.

Tijdens deze droomde vulde mijn hart zich met liefde, het was zó werkelijk en zo mooi. Bijna precies zoals ik mezelf voorstelde hoe het zou zijn om een dochter te hebben, alleen kon haar karakter mijn soms doen verbazen, maar daar kon ik vooral heel hard om lachen met Guido.

Als ik lag te slapen had ik een klein langwerpige kussen, die in bed was gekomen om tussen mijn benen te leggen tijdens de zwangerschap. Dat hielp namelijk om beter op mijn zij te slapen en tegen weg schietende heupen. Alleen ging het kussen nu ineens van tussen mijn benen naar tussen mijn armen om te knuffelen. Vaak onbewust.

Tot een bepaalde ochtend, het was weekend, Guido wilde heel even dat wij samen gingen knuffelen, ik begon half wakker te worden dus hij trekt goed bedoelt het kussen weg zodat hij die plek kon innemen. Door het feit dat ik half lag te slapen en in mijn droom het kussen Faith was, schreeuwde ik op dat moment: GEEF FAITH TERUG!

Als ik heel eerlijk ben, was dat een best eng moment. Guido en ik kwamen ook rechtovereind in bed en keken elkaar aan zonder iets te zeggen. Ik maakte mezelf meteen zorgen of ik niet te ver aan het afzakken was en misschien dingen begon te zien die niet zo waren.

We spraken af dat ik dit de volgende keer met mijn psycholoog zou overleggen en het voor nu even zouden weg-parkeren. We gingen weer liggen en probeerde even te vergeten wat er gebeurde, zette tv aan en gingen nog even knuffelen.

Bij de afspraak van de psycholoog besprak ik wat er was gebeurd. Na een aantal vragen kreeg ik te horen dat ik mezelf (nog) geen zorgen hoefde te maken. Dat Guido wel het een en ander in de gaten moest houden zoals; of ik te afhankelijk werd van het kussen, of het kussen mee naar beneden gingen, of het kussen misschien in mijn tas ging en ik het aan mensen zou voorstellen alsof het Faith was. Maar bleef het gewoon bij dromen en steun vinden in de nacht dan was het prima, dan konden zulke dingen gebeuren, dat was een stukje rouwverwerking en hoefde ik mezelf – gelukkig – geen zorgen over te maken.

Daar bleef het ook uiteindelijk bij.

Een paar dagen nadat het gebeurd was vroegen paar vrienden hoe het ging, als sterrenouder weet je hoe moeilijk het is om uit te leggen hoe het echt gaat. Ik wilde uitleggen dat mijn emoties soms nog alle kanten opgingen en vol in rouw zat. Ik wilde dat beter uitleggen met bovenstaande als voorbeeld te geven, ik durfde dat omdat mijn psycholoog zei dat ik me nergens zorgen over hoefde te maken, dus dan kan je het vrienden vertellen toch?

Dat deed ik, ik vertelde wat er die ochtend was gebeurd om ze meer een voorstelling te geven, maar misschien had ik dat beter niet kunnen doen.

Sommige begrepen gelukkig de insteek, waar andere het nodig vonden om het rond te vertellen en niet eens correct. Waardoor ik midden in mijn rouw werd geconfronteerd met vragen of ik niet misschien nog meer hulp moest zoeken want ik dacht dat Faith het kussen was… Daar waar ik in het begin kon lachen om de roddel merk ik nu dat het enorm veel pijn deed en doet als ik eraan terugdenk.

Had ik dan serieus in die situatie moeten zeggen: Hou het voor je/ ik wil niet dat je het door vertelt/ Vertel het correct door etc. Dat lijkt mij niet dat ik daarover na het moeten denken of dat ik van het scenario uit had moeten gaan. Je zou toch denken dat als je zoiets persoonlijks en gevoelig vertelt dat je jezelf niet een paar weken moet gaan verdedigen?

Ik durf het niet openlijk te delen omdat ik ook andere sterrenouders heb gesproken die iets in die richting hebben meegemaakt. Het echt niet erg is om zoiets mee te maken en soms af en toe fijn. Fijn dat je toch soort van herinneringen kan maken met je sterretje of je toch dat familiegevoel kan creëren zonder dat het fysiek echt kan.

Toch wil ik tegen de omgeving zeggen, mocht je ooit een keer zoiets horen, merk je dat het gevoelig ligt? Ga het dan niet overal rond vertellen, zulke verhalen kunnen een eigen leven leiden en misschien wil de sterrenouder niet dat het bij iedereen terecht komt. Grote kans dat dit in vertrouwen is verteld.

Ben je sterrenouder en maak je zoiets mee? Denk goed na aan wie en waarom je het vertelt, ik zou het vervelend vinden dat jij ook midden in je rouw jezelf moet gaan verdedigen om een onschuldig maar toch gevoelig verhaal. Je moet rouwen om je kind en niet roddels uit de wereld 

Wil je meer weten over mijn leven als sterrenmoeder? 

Bekijk dan mijn website, instagram, vlog en/of podcast.

Wil je steun van lotgenoten? Ga dan naar de besloten facebookgroep Dagboek van een Sterrenmama