Geduld (aaaarghhhh!)

Moederschap is, kort gezegd, het voortdurend heen en weer geslingerd worden tussen tot tranen toe overweldigd zijn door de allerpuurste vorm van liefde en inwendig kapót gaan van ergernis, schuldgevoel, stress en uitputting. En dat alles binnen drie seconden.

Het hebben van twee of meer kinderen vertoont vaak opvallend veel overeenkomsten met het in toom moeten houden van dertig doorgesnoven hamsters. Er glipt er altijd wel eentje weg, al let je nog zo goed op, en de kans bestaat dat je die vervolgens gelegen op je knieën moet zien te overreden om onder de bank of je bed vandaan te komen.

Niks in het leven is zeker op een paar dingen na: je moet belasting betalen, als je wordt geboren ga je ook ooit een keertje dood (dus maak er in de tussentijd een feest van) en Cookie Dough is absoluut de allerlekkerste smaak van Ben & Jerry’s. Of nee, Chocolate Fudge Brownie. Ach, ik bedoel natuurlijk Chunky Monk…

Anyway.

Ook in het moederschap heb je een paar van die zekerheden. Een daarvan is: kinderen maken voortdurend geluid.

Het tikt, ratelt, neuriet, emmert, reutelt, jankt, dreint, giechelt, gilt, rammelt, jodelt, vraagt en ouwehoert en soms allemaal tegelijk. Maar echt.

De. Hele. Tijd.

Boos worden op een peuter die lawaai maakt is totaal zinloos. Het is als boos worden op een onweersbui die lawaai maakt. Op of ontploffend dynamiet dat lawaai maakt. Peuters maken lawaai. Klaar.

Bovendien, hoe overprikkeld je ook bent, als het stil is, dan moet je pas écht op je hoede zijn. Stilte, midden op de dag, terwijl je kinderen gewoon thuis zijn betekent waarschijnlijk dat er ééntje zijn in-de-vitrage-klim-skills aan het ontwikkelen is of het gezicht van zijn broertje zit vol te verven met extra longlasting zwarte nagellak óf dat ze de met vereende krachten uit de keukenkast veroverde snoeppot zitten leeg te nassen. Kortom, stilte: nooit vertrouwen.

Ga ervan uit dat je kinderen worden geleverd met een uitgebreide toolkit gevuld met onheil, kattenkwaad en andere strapatsen. Zorg dus dat jouw eigen toolkit minstens zo gevuld is. Met geduld bijvoorbeeld. Een skill die daar zéker in thuishoort.

Er zijn verschillende gradaties van geduld, zie dit vijf-fasen-systeem:

1. Oké, ik adem even diep uit en diep in. Dat kan ik, ik zit per slot van rekening op yoga. Zo. Het gaat alweer.

2. Ik stoot een bak lucht uit en dat doe ik omdat anders de ader op mijn voorhoofd klapt. Daarna tel ik tot honderdvierendertig. Minstens. Zo. Het gaat alweer.

3. Ik trek mijn nagels één voor één uit mijn handpalmen, ik had geen idee dat ik ze daar zo diep in had gedrukt. Zou dit gehecht moeten worden? Nèèèèèh, dit herstelt wel. Zo. Het gaat alweer.

4. Ik tel tot een triljoen en focus me op mijn ademhaling. Ik klink hierbij alsof ik persweeën opvang, want ik gebruik de puf-techniek van de zwangerschapsyoga. Nnnnnja. Het gaat alweer.

5. Ik pak een mentale tas in en vertrek naar mijn happy place, nét voordat ik als een doorgedraaide Griek met borden ga smijten. Daar aangekomen neem ik niet eens de moeite om mijn spullen uit te pakken maar vlij ik mijn batterij linea recta in een hangmat. Mijn lijf blijft in het heden, maar daar is dan ook alles mee gezegd. Ik krijg een serene uitdrukking op mijn rood aangelopen gezicht, die door omstanders als verontrustend wordt ervaren. Het gaat eigenlijk heel goed.

***