Gebonden dubbel leven, een zoektocht #5

Ondanks dat Luuk en ik niet echt bij elkaar pasten hield ik wel heel veel van hem en heeft hij voor altijd een speciaal plekje in mijn hart. Na 5,5 jaar maakte ik voor het eerst kennis met onrust. Onrust dat mij (met de wetenschap van nu) jarenlang zou achtervolgen. Ik wist niet waar die onrust vandaan kwam en wist ook niet zo goed wat ik ermee moest doen. Het enige dat ik wilde was weg uit de situatie zodra ik onrustig werd. Wel wist ik dat het niet aan mijn werk lag. Dat was leuk, goed en gezellig. 

Maar hoe ging ik weg bij Luuk? Hoe kon ik weg? Zo impulsief als ik was (en ben) pakte ik mijn spullen in. Huilend zaten Luuk en ik op het bed en hij snapte er niets van. Hij zei dat hij graag de vader van mijn kinderen wilde zijn en dat hij oud met mij wilde worden. Ik kon hem alleen maar aankijken en huilen. Ik kon hem niet uitleggen waarom ik weg wilde en waarom ik onrustig was. Het lag niet aan hem, het lag aan mij. Dat was het enige dat ik uit kon brengen. 

Ik vertrok. Ik verhuisde naar een andere plaats en begon weer helemaal opnieuw. Terugvallen naar drank en drugs deed ik niet, daar kwam de onrust ook niet vandaan. Wel wist ik al gauw dat ik geen type ben om alleen te zijn, ik kan het niet. 

In Sjon vond ik een zogenaamde 'rebound'. Totaal onaantrekkelijk, zowel qua uiterlijk als sociale status, maar goed in bed en hij benaderde mijn gevoel en wensen bijna. Heel even dacht ik dat dit hem dan zou moeten zijn; mijn veilig haven, maar na ruim een jaar barstte de bom en keerde de onrust terug. Ik werkte 5 dagen per week, hij werkte niet. Zat in mijn huis de hele dag te gamen en ik was vaak al blij als ik op de bank kon zitten. Hij werd op een gegeven moment boos omdat ik vaak in slaap viel op de bank. Er knapte iets. Hij hoefde niet in mijn huis te zitten. Hij hoefde niet alleen maar te gamen, hij mocht best de stofzuiger pakken. Ik verzocht hem om te vertrekken en hij hoefde niet terug te komen. Klaar mee. 

Daar zat ik dan. Weer alleen. Ik naderde de 30, de behoefte om te settelen nam toe. Op het werk was ik tevreden, ik ben geen carrièretijger en deed mijn werk met veel plezier. De collega's waren leuk en we hadden een hoop lol samen. Ineens zag ik collega Bob. Zo'n gewone vent die je al gauw over het hoofd ziet, maar hij bevatte een gezonde dosis zelfspot en was echt heel erg grappig. We gingen samen eens wat eten of een drankje doen bij elkaar en we groeiden naar elkaar toe. Het voelde als de broer die ik nooit had gehad, maar ik verstopte dat gevoel. De seks was niet spetterend en al binnen het jaar was deze helemaal verdwenen. We werden daadwerkelijk 'broer en zus'. Omdat ik niet alleen wilde zijn heeft de relatie 4 jaar geduurd. Ruim. De onrust kwam in volle hevigheid terug en werd een levende nachtmerrie. Elke dag werd ik wakker en kon ik geen adem halen. Het verstikte mij, maar ik kon niet weg. Ik vond het zielig voor Bob en ik wilde niet weer alleen zijn. 

Ik was inmiddels van werkgever veranderd en daar was Hans. Hans was spannend, nieuw, aantrekkelijk en had een blik in zijn ogen die ik herkende als de mijne. Ik wist direct dat ik hier spannende avonturen mee ging beleven. Het was geen materiaal om mee te trouwen of kinderen te krijgen. Het was 'bed-materiaal', niets meer en niets minder. Na wat subtiele toespelingen over en weer gingen we via sms verder en ik kreeg gelijk. Spannende man. Richting Bob voelde ik wel wat schuldgevoel, maar we hadden al bijna 4 jaar geen seks gehad en ik voelde mij enorm gefrustreerd. 

De eerste keer samen met Hans was kort maar krachtig. Nadien voelde ik mij een stuk minder onrustig, maar het was niet genoeg. Ik bleef Hans vaak zien, meestal 2x per week. Bob had niets in de gaten. Ook niet dat ik vele kilo's was afgevallen, dat ik mij dagelijks goed verzorgde en dat ik blosjes op mijn wangen had. Iedereen viel het op, behalve Bob. Ondanks dat de onrust afnam, bleef het knagen. Hans was meer dan oké, hij heeft mijn leegte wat opgevuld maar hij is niet wat ik zocht of wilde.

Ik brak met Bob, dit was niet fair tegenover hem. Ook niet tegenover mijzelf. Dat Bob mij zijn grote liefde noemde deed mij eerlijk gezegd niet zoveel. Hij was de broer die ik nooit had gehad en ik vertelde hem dat ook. Verdrietig liet ik hem achter. 

Hans heb ik nog een paar keer gezien, maar hij kreeg een vriendin en ik was weer alleen.