Gaat dit gevoel ooit weg?

Ik lig in bed, tot 1 minuut geleden was er niks aan de hand. Ik val bijna en heel langzaam in slaap. Maar ineens bedenk ik mij dat ik niet bij de meisjes heb gekeken – iets wat ik iedere avond doe. Ik lig echt héél comfortabel, dus twijfel om alsnog te kijken. Iedere avond als ik kijk, liggen ze heerlijk te slapen, dus ik kan écht wel een avond niet kijken zeg ik tegen mijzelf.

Terwijl ik verder probeer te slapen, gaan er vreselijke scenario’s door mijn hoofd. Verhalen van andere moeders over de wiegendood, het vreselijke verhaal van @liekevm over Lux die aan een bacterie overleed of het afschuwelijke verhaal van @mijnhuisvolmannen over Javaj die vlak voor zijn 6e verjaardag overleed.

Wat als ik morgenochtend een van de meisjes levenloos in bed aan tref? Zal ik het mijzelf dan vergeven dat ik nu niet ben gaan kijken. Misschien is één van de twee op dit moment wel aan het stikken onder de dekens of stopt een van hun hartjes er mee. Als ik nu naar boven ga dan kan ik er nog wat aan doen.

Ik wordt overvallen door een ondragelijke angst. Het gevoel alsof mijn hart dicht geknepen wordt. Niet figuurlijk, maar letterlijk! Ik voel het in mijn lichaam. Het idee alleen al doet zó veel pijn. Een zwaar drukkend gevoel op mijn borst, een gebroken hart. Het is onbeschrijfbaar, dat gedachte alleen al zoveel pijn kan doen.

Nu kunnen mensen makkelijk praten en zeggen “denk er dan niet aan”. Maar zo eenvoudig is dat niet. Ik kan beelden en gevoel heel goed voor mij halen. Dat is super leuk als je een boek leest of wanneer je aan het mediteren bent en echt in dat grasveld zit. Maar op deze momenten is dat minder leuk. Dit is iets wat ik niet zomaar kan uitschakelen.

Toen Lin nog een baby was vertelde mijn kraamhulp hoe ik haar moest vasthouden als ik de trap op liep, met mijn linkerarm zodat ik mijzelf met rechts kon vasthouden aan de trapleuning. De gedachte dat je met een baby de trap af valt heeft zoveel indruk gemaakt, dat ik zulke afschuwelijke beelden nog steeds voor mij kan zien. Zelfs toen Rox geboren was (5 jaar later) was dit een mega angst, welke ik vaak S ’avonds in bed helemaal voor mij kon zien gebeuren.

Soms schud ik even met mijn hoofd, denk aan iets leuks van die dag en gaat het weer prima. Nu niet, ik besluit om bij de meisjes te gaan kijken. Zachtjes loop ik naar boven. De kamerdeur van Lin staat altijd open, omdat ze heel graag wilt dat onze kat bij haar slaapt. Ik loop dus als eerste haar kamer binnen. Ze ligt heerlijk te slapen in een vreemde houding.

Hierna loop ik naar de kamer van Rox. Ik kan haar niet gelijk zien omdat ze verstopt zit onder de dekens. Ik trek snel, maar voorzichtig, de deken een beetje opzij. Ik zie haar buikje op en neer bewegen, ze ademt! Zachtjes loop ik de deur uit, nu kan ik met een gerust gevoel slapen!

Eenmaal in mijn eigen bed denk ik nog eventjes na. Zal dit gevoel ooit verdwijnen? Of kijk ik als ze 16 zijn nog steeds stiekem als ze slapen? Misschien zijn de zorgen dan wel weer anders, want oh wat staat mij te wachten als de meisjes op een scooter gaan rijden, hun rijbewijs halen of uit gaan en in het donker thuis komen. Ik moet er niet aan denken, ik kan er voorlopig nog niet aan denken.

Liefs,

Janneke (@zusjesdebruin)