Fulltime moederschap wanneer je zélf hooggevoelig én perfectionistisch bent. DEEL 1

Prikkels

Al zo lang ik mij kan herinneren ben ik extreem gevoelig voor prikkels. Voornamelijk geluiden zijn voor mij in sommige gevallen extreem moeilijk te verdragen. Maar ook andere indrukken kunnen mij enorm uitputten. Zoals drukke omgevingen, restaurants bijvoorbeeld. De combinatie van drukte, het zien van tientallen mensen die zich alle kanten op bewegen, door elkaar heen... Warme, klamme ruimtes. Of wanneer er zo veel gepraat wordt dat dat in hard geruis veranderd... Dat geruis doet oprecht pijn, het is alsof ik een filter mis en dat daardoor de harde, snerpende of zeurende geluiden rechtstreeks mijn hersenen raken. Ik weet niet hoe ik het anders moet uitleggen. Ik moet me dan focussen op een normaal gesprek en ik raak extreem overprikkeld als ik dan ook nog moeite moet doen voor het vertellen van een helder verhaal. 

Als kind had ik hier al last van, ik heb me wel eens afgevraagd: Hoe deden mijn ouders dat? Ik met mijn hyper sensitiviteit en mijn broertje met een "ernstige" vorm van downsyndroom. Het lijkt mij een enorme uitdaging. Over mijn broertje trouwens: Het kon enorm botsen tussen ons. Ook hij is extreem gevoelig voor prikkels en het kwam vrijwel dagelijks voor dat we elkaar onbedoeld overprikkelden. Met als gevolg 2 kinderen die er helemaal doorheen zaten. Yikes. 

Emoties en energieën

 Ook emoties zijn een dingetje. Ik ben namelijk extreem goed in het opvangen van andermans energie en die dan weer terug te spiegelen. Leuk als iemand jolig, blij of melig is. Want dan is het lachen geblazen. Maar als iemand moe, depressief of geïrriteerd is dan is dat een ander verhaal. Vooral mensen die ergens last van hebben en dus geïrriteerd zijn, vind ik heftig. Het gaat bijna jeuken op mijn huid als er zo'n gespannen sfeer hangt. Ik weet dan niet waar ik het moet laten, het liefste verlaat ik dan de ruimte omdat ik er de hele dag last van kan blijven houden. 

Hoe doe je dat nu dan? Vraag jij je nu misschien af. Logische vraag hoor, want kinderen zijn natuurlijk bommetjes met prikkels.

Nu moet ik zeggen dat het 1e jaar van mijn moederschap daardoor ook een kleine ramp was. Niet vanwege de standaard zaken die je als nieuwe moeder meemaakt: Slapeloze nachten, het vele huilen door bijvoorbeeld krampjes, weinig me time of  lichamelijke ongemakken... Maar door de stress en irritatie binnenshuis. 

Zo werd Olivier 6 weken na zijn geboorte ernstig ziek en werd hij opgenomen met een bacteriële hersenvliesontsteking. Tijdens zijn opname wist ik me goed te houden maar in de periode erna kon ik het geen plekje geven: Hier komt mijn perfectionisme zich ook lekker bemoeien met de al bestaande stress. Want alhoewel ik de angst en stress natuurlijk al als enorm intens had beleefd tijdens deze periode moest ik van mezelf gewoon door gaan en vooral een goede moeder zijn. Niet "zo maar" een moeder: Nee ik moest een supermoeder zijn van mezelf. Volledige borstvoeding tot 6 maanden, geen oppas, geen hulp, alles zelf willen doen, extreem streng voor mezelf zijn en mezelf een schuldgevoel aanpraten omdat ik moeder zijn toen niet altijd leuk vond.... Oh en ik mocht vooral niet toegeven dat ik eigenlijk een trauma had. Ik hield dit behoorlijk lang vol... Maar toen ook nog mijn ouders in een (destijds vecht)scheiding terecht kwamen trok ik het niet meer. 

Paniekaanvallen

Ik woonde toen nog noodgedwongen bij mijn ouders thuis maar wilde zo graag zelfstandig zijn: Eigen huis en eigen inkomen, niet op mijn vingers gekeken worden. En dan het trauma dat niet de aandacht kreeg dat het nodig had... Dit had de nodige angstaanvallen als gevolg. En dan hebben we het over dagelijks 1 of meer van die angstaanvallen. Soms met hyperventilatie. Mijn emmertje begon de dag altijd al bijna vol, een paar druppels(prikkels) erbij en ik stroomde compleet over. Ik was een hoopje ellende. En ik heb tot de dag van vandaag spijt dat ik niet eerder voor EMDR therapie heb gekozen. Dat jaar krijg ik namelijk nooit meer terug. En dat doet vandaag de dag, nog steeds intens veel pijn. 

Natuurlijk heb ik ook wel kunnen genieten van Olivier dat eerste jaar maar het werd grotendeels toch wel enorm overschaduwd door alle negativiteit waarmee we te maken kregen en ik trok dat niet... Er moest gewoon iets veranderen in ons leventje. 

Wil je weten hoe ik deze situatie later heb weten te verbeteren? Blijf dan vooral mijn blogs volgen. Binnenkort publiceer ik een deel 2.