Snap
  • Mama

Floor, het vervolg #13

Wie staat er naast Berend in de hal? Ondanks de vele antwoorden zijn er toch nog teveel vragen. Toch nadert de ontknoping. Lees je mee?

'Zo, jij bent Floor,' zegt Vivian minzaam. Ze bekijkt mij van top tot teen en de uitdrukking op haar gezicht spreekt boekdelen. Ik bekijk haar ook ongegeneerd en het contrast kan niet groter zijn.
'Wat doe jij hier?' vraag ik agressief. 'Je hebt hier niets te zoeken en wat Berend ook zegt, het interesseert me geen biet dat je in gevaar bent.'
Vivian heft haar handen op ter verdediging. 'Ho, ho, rustig maar, ik sta aan jouw kant. Ik kom niet om Berend in te pikken of om je te vermoorden.'
'Niet?' stamel ik. 'Wat kom je dan doen?'
Vivian haalt een stapel kaartjes uit haar tas en overhandigt deze. Ik bekijk ze snel en kijk haar dan met grote ogen aan. 'Jij krijgt ze ook! Maar waarom?' Ze haalt haar schouders op.
'Ik heb Vivian vandaag voor het eerst weer gezien, we hadden wel contact via mail en app,' legt Berend uit.
Ik haal diep adem en doe kordaat een stap naar voren. 'Welkom, Vivian,' zeg ik en steek mijn hand uit. Zij negeert deze en omhelst mij direct.
'Wat ik niet begrijp is waarom je een dossier over ons bij hebt gehouden,' zeg ik als Vivian mij eindelijk heeft losgelaten.
'Misschien moeten we even gaan zitten,' zegt Vivian. 'Want ik denk dat mijn vertrek destijds daarmee samenhangt.

Berend geeft mij een waarschuwende blik als we gaan zitten en ik begrijp direct wat hij bedoelt; zijn drugshandel.
'Begrijp me niet verkeerd,' begint Vivian, 'ik hou altijd nog van Berend, maar ik wil hem niet terug, ik zie dat hij gelukkig is met jou.' Haar blik blijft even op mijn buik rusten en ter bescherming leg ik direct mijn handen erop. Ik kan het niet laten om haar uitdagend aan te kijken.
'Dat dossier, hoe zit dat dan?' vraag ik en kijk Berend strak aan. Hij slaat zijn ogen neer en haalt een niet bestaand pluisje van de bank.
'Nou?' dring ik ongeduldig aan.
'Misschien kan ik eerst vertellen waarom ik wegging,' zegt Vivian en met toegeknepen ogen kijk ik hoe haar hand op het been van Berend ligt. Geen van beiden doen moeite om die hand daar weg te halen. Zodra Vivian ziet dat ik er naar kijk haalt ze haar hand snel weg.
'Het leven met Berend leek zo perfect, toch miste ik een soort genegenheid en vriendschap. Noem me oppervlakkig, maar het geld dat Berend verdiende was een reden om te blijven. Ik raakte bevriend met Erik en juist hij bood mij wel de vriendschap die ik zocht in een relatie. Ik vertelde hem alles over mijn relatie met Berend en het feit dat Erik een psychiater is, of was, maakte het op een of andere manier makkelijker om erover te praten. Achteraf besefte ik pas dat hij mij manipuleerde, juist omdat hij psychiater is. Ik was zo stom om met hem mee te gaan naar Engeland en toen ik eenmaal doorhad wat voor type het is, was het al te laat; hij liet mij opsluiten in een gesloten inrichting.'
'Van Erik ontving ik haar dossier en begreep er niets van. In eerste instantie dacht ik dat het toeval was dat Vivian in de kliniek in Engeland zat. Erik beriep zich op zijn geheimhoudingsplicht en liet verder niets los. Het enige dat hij zei dat het een vriendendienst was,' vertelt Berend beschaamd. Vivian schudt even haar hoofd en vertelt verder: 'Bij terugkomst in Nederland wilde ik direct naar Berend om alles uit te leggen, maar toen zag ik jullie samen. Het brak mijn hart om Berend gelukkig te zien met iemand die nota bene ook nog als twee druppels water op mij lijkt!'
'Volgens mij is dat laatste geen toeval, of wel Berend?' Zowel Vivian als ik kijken Berend aan en langzaam schudt hij zijn hoofd.
'Nee, dat is inderdaad geen toeval. Ik was zo intens verdrietig dat ik mij volledig op mijn werk had gestort. Tot ik in de krant zag dat er een studente was die een lek bij de overheid had ontdekt. Zonder dat ik wist wie het was, wilde ik haar in dienst nemen.' Berend kijkt mij hulpeloos aan. 'Toen je op gesprek kwam kon ik mijn ogen niet van je afhouden. Het is dat jouw ogen een andere kleur hebben en jullie qua karakter ook niet bepaald op elkaar lijken... Ik weet niet waarom, maar ik begon informatie over jou en jouw leven te verzamelen. Ik moest weten wie je was, wat je favorieten waren, alles wilde ik weten.'
'Dus al die bonussen, cadeautjes, kaartjes voor het theater, allemaal met voorbedachte rade?' vraag ik en een onheilspellend gevoel bekruipt mij.
'Toen bleek dat Vivian niet terug kwam had ik mijn zinnen gezet op jou, niet wetende dat ik echt verliefd op je zou worden,' zegt Berend en ik zie dat het huilen hem nader staat dan het lachen. 'Toen je werd lastiggevallen door Hans wilde ik je helpen, ik wilde alles voor je doen. Het deed pijn dat je een affaire had met Klaas-Jan, dus ik zorgde ervoor dat hij zou worden overgeplaatst naar ergens ver weg.' Berend kijkt naar mijn geschokte uitdrukking. 'Ik wist niets van Hans en wat hij allemaal van plan was! Ik hield toen al van je, Floor. Je moet me geloven!'
Ik knik langzaam. 'Ja, dat was wel duidelijk.'
De stilte die volgt is van korte duur, Vivian onderbreekt deze al snel. 'Weet je waarom ik echt ben vertrokken?' fluistert ze. Berend schudt zijn hoofd en ik hou onwillekeurig mijn adem in.
'Ik ontving al geruime tijd kaartjes met bizarre teksten en soms een opdracht, maar ik geloof dat ik dat niet hoef uit te leggen,' glimlacht Vivian wrang. 'Op een van de kaartjes stond dat ik naar zolder moest en daar in de kast moest kijken waarvan de sleutel al jaren zoek was. Bij het kaartje zat de sleutel waarmee ik de kast open kon maken.'
'Die sleutel was niet zoek,' onderbreekt Berend en zijn stem klinkt schor. Zowel Berend als ik weten waar dit naartoe gaat.
'Dat begreep ik toen ook,' zegt Vivian. 'Op de dag dat ik de kast had opengemaakt en daar de drugs vond schreef ik dat ik niet langer in een gouden kooi wilde wonen en ben vertrokken. Ik wilde niets meer met hem te maken hebben. Ik begrijp dat jij er ook vanaf weet?'
'Wacht eens even,' zeg ik langzaam en ineens begint er iets te dagen. 'Jij hebt Coen nog gesproken, een paar dagen voordat hij overleed. Hij schreef in zijn brief waar jullie het over gehad hebben. Hij zei dat je wel terug wilde, maar niet durfde. En als je had geweten dat Berend maanden naar je op zoek was geweest was je direct teruggekomen.'

'Ik wil het over de brief hebben die je van Coen hebt gekregen,' zegt Erik.
'Dat is prive en gaat je niks aan,' snauw ik en sla mijn armen over elkaar.
'Hou nou eens op met dat defensieve gedrag, Floor! Ik ben hier om je te helpen, niet om je te dwarsbomen!'
Ik zeg niks en staar nors uit het raam, ik probeer te vechten tegen mijn tranen. 'Coen was altijd beter met woorden op papier,' zucht ik. 'Ik weet nog dat hij mij voor het eerst mee uitvroeg, dat ging niet zonder slag of stoot. Sociaal onhandig zijn de woorden die bij hem passen. Pasten. He, godver.' Daar zijn weer de onvermijdelijke tranen en Erik schuift zwijgend de doos met tissues mijn kant op. 'De brief, Floor. Dat is het doel van vandaag. Vertel me daar eens over,' glimlacht Erik.
Ik haal mijn schouders op. 'Zoveel bijzonders stond daar ook niet in. Hij had Vivian gesproken en hij zei dat hij van mij hield.' Ik zie Erik op zijn stoel onrustig heen en weer schuiven, maar ik schenk er geen aandacht aan.
'Wie is Vivian?'
'We hebben het toch al eens over haar gehad?' frons ik. 'Het is de ex van Berend, ze lijkt sprekend op mij.' Erik vouwt zijn handen op zijn buik en denkt even na. 'Oh ja,' zegt hij langzaam. 'Dat klopt inderdaad. Wat zei Coen over haar?'
'Hij wilde Berend en Vivian weer bij elkaar brengen omdat hij zag dat Berend mij meer dan aardig vond. Coen vond hem een arrogante patser, ik zou niet bij hem passen.'
'Ben je het met Coen eens?' vraagt Erik. De directheid van de vraag komt keihard binnen en ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen.
'Of ik Berend ook een arrogante patser vind?'
'Dat, en of je zijn mening onderschrijft dat je niet bij Berend zou passen.'
'Het is ook een arrogante patser, bij tijd en wijle een hork, maar hij heeft ook een zachte kant. Echt waar!' Dat laatste roep ik zo hard dat Erik ervan schrikt. 'En wat betreft het al dan niet bij elkaar passen,' zeg ik snel, 'dat moet nog blijken. Vivian was, of is, een echte dame met een goede smaak en droeg mooie kleren. Ik ben meer jongensachtig; hou van voetbal, draag altijd All Stars en heb niets met kleding.' Erik kijkt snel naar mijn schoenen en kijkt mij vervolgens grijnzend aan.
'Ik geloof inderdaad dat ik je nog geen andere schoenen heb zien dragen. Om terug te komen op het gesprek wil ik je nog een laatste vraag stellen. Ben je verliefd op Berend?'

'Je denkt toch niet dat ik tegen een wildvreemde zou kunnen vertellen dat ik in een gesloten inrichting heb gezeten en dat ik iets te naïef ben geweest?' vraagt Vivian en kijkt mij aan met opgetrokken wenkbrauwen.
'Nee, je hebt gelijk, dat zou inderdaad een beetje vreemd zijn,' mompel ik hoofdschuddend terwijl ik het gesprek met Erik weer naar de achtergrond schuif. 'Hoe lang krijg jij die kaartjes al?'
'Ruim een jaar denk ik. Ik heb er eigenlijk nooit iets mee gedaan, de politie zei dat ze mij niet echt konden helpen,' zegt Vivian schouderophalend.
'Kunnen we niet een lijst met namen maken die jullie allebei kennen? Ik vermoed dat dat een erg korte lijst is,' zegt Berend ineens. 'Laten we aan tafel gaan zitten.'
'Om te beginnen natuurlijk Berends familie,' zeg ik en begin te schrijven. 'Al heb ik Astrid nog maar 1 keer ontmoet, ik geloof dat ik min of meer heb afgesproken om morgen met haar te gaan lunchen.'
Als de bel gaat schrikken we alle drie en ook Buffel laat even van zich (of haar) horen. 'Ik ga wel, het is vast een collectant,' zeg ik snel en loop naar de deur. Een teug frisse lucht zal me goed doen, want vooralsnog heb ik nog steeds teveel vragen en te weinig antwoorden. Ik krijg een benauwd gevoel als er niemand staat maar er wel een envelop op de mat ligt. Ik raap deze op en kijk rond of ik nog iemand zie.
'Onze beide namen staan op de envelop,' zeg ik zodra ik terug ben. Met trillende handen haal ik het kaartje uit de envelop.
“Floor, ik wist dat jij van de puinhopen en chaos was, maar van jou valt het tegen Vivian. Ik denk dat het tijd is dat Berend een keus gaat maken. Wat zegt zijn hoofd en wat zegt zijn hart? Ik weet zeker dat de antwoorden verschillen.”

'Ik weet wie dit doet,' fluistert Berend.

6 jaar geleden

Wanneer komt de volgende blog????

6 jaar geleden

Ooeh zo spannend.. Ben heel benieuwd naar dr volgende blog!

6 jaar geleden

Ooooooh!

6 jaar geleden

Spannenddd kijk weer uit naar het volgende stuk!